Inloophuis opent zijn deuren in Spanje

Het belangrijke is dat de ruimte de hele dag open is, en dat we mensen ook koffie en thee kunnen aanbieden. Een soort van inloophuis dus. Er komt natuurlijk heel wat kijken voordat je een inloophuis kan openen: Welke ruimte kunnen we huren? Wat hebben we allemaal nodig? Waar halen we het vandaan? Hoe kan het zo goedkoop mogelijk? Zelfs in de kleinste details is de Heere getrouw.

Toezegging van een Pinkstergemeente

We wisten namelijk echt niet waar we de stoelen vandaan moesten halen. We hadden wat rondgekeken, maar tweedehandsstoelen waren nergens te vinden en goede, nieuwe stoelen waren echt te duur. We hadden wat goedkope plastic stoelen gezien maar dat was eigenlijk ook geen optie. Toen hoorde Sergio opeens dat een pinkstergemeente in Cuenca naar een andere locatie ging verhuizen en nog wat stoelen overhad. Dus de stoelen waren voor ons. We konden ze krijgen voor een goede prijs.

Antwoord op gebed

Sergio had al verschillende keren gebeld om de stoelen op te halen, maar ook al was het toegezegd, de dagen gingen voorbij en we hoorden maar niets; dan toch maar plastic stoelen? We besloten het voor de Heere neer te leggen. En vlak voordat we de plastic stoelen willen kopen, gaat Sergio wat ontmoedigd de deur uit, parkeert de auto, stapt uit en loopt naar het centrum voor de dagelijkse prediking, als hij opeens zijn naam hoort roepen. De stem kwam uit de nieuwe locatie van de pinkstergemeente! Ze vroegen of hij de stoelen al had en verontschuldigden zich omdat ze niets hadden laten horen. Natuurlijk waren de stoelen voor hem, hij kon ze zo komen halen. Toen Sergio binnen in het makelaarskantoor vertelde dat hij de stoelen had, bood iemand hem ter plekke aan om het transport te regelen. De stoelen staan inmiddels in het inloophuis.

Mooie ontmoeting

We zijn verwonderd want vanaf de eerste dag dat het inloophuis “Corazon Libre” zijn deuren opende heeft Sergio bijna elke dag wel één of meerdere bezoekers gehad, vaak mensen met problemen die hun verhaal willen doen en dankbaar zijn dat er iemand naar hen luistert. Een paar dagen geleden had Sergio één moeilijke maar ook één mooie ontmoeting: “Pas stond ik zoals gewoonlijk op de verhoging van het San Estebanplein voordat de prediking begon. Er stond een man vlak voor me die me nogal intimiderend aankeek. “Hallo vriend”, zei ik. “Ik ben je vriend niet”, was het antwoord. “Waarom niet?”, vroeg ik. “Omdat ik een hekel heb aan jou en en aan wat je doet.” Ik vroeg hem toen: “Wat zou u dan graag willen?” “De waarheid” zei hij. “Ik maak Jezus Christus bekend, Hij is de Waarheid,” was mijn antwoord. Toen begon deze man te schreeuwen en te vloeken. Toen ik om 12 uur begon te preken over de zaligsprekingen, stopte hij niet met schreeuwen dat alles wat ik zei een leugen was en probeerde hij te verhinderen dat mensen konden luisteren. Op dat moment ervaarde ik de realiteit van Paulus’ woorden: “Want wij hebben den strijd niet tegen vlees en bloed, maar tegen de overheden, tegen de machten, tegen de geweldhebbers dezer wereld, der duisternis dezer eeuw, tegen de geestelijke boosheden in de lucht.” Er zijn groepen en kerken die de duivel overal zien, en het lijkt wel of ze meer geconcentreerd zijn op de strijd tegen de duivel dan de waarheid die in Christus is, maar op dat moment ervaarde ik echt een strijd tegen de Boze want na een paar minuten preken was ik geestelijk echt totaal uitgeput. Voordat de preek eindigde ging “de duivel” gelukkig weg. Hij deed er alles aan om de boodschap te verhinderen. Na vier jaar prediking was dit nog niet eerder gebeurd, niet op deze manier. Toen de prediking was afgelopen had ik een totaal andere ontmoeting. Ik zag een man die had staan luisteren en ik vroeg hem “Hoe gaat het?” “Slecht”, was het anwoord. “Waarom?” vroeg ik. Hij antwoordde met tranen in zijn ogen: “Omdat ik echt een zondaar ben.” Daarop nodigde ik hem uit voor een kop koffie in het inloophuis. En daar kon ik het Evangelie echt duidelijk aan hem uitleggen; hoe Jezus Christus naar de wereld was gekomen om zondaren te redden. Na een paar minuten begon hij te huilen als een klein kind. Hij huilde om zijn zonden, maar ook van blijdschap. Hij legde me uit dat hij me al heel vaak had horen preken en het was altijd het ene oor in en het andere oor uit gegaan. Maar deze keer was het anders geweest: God had rechtstreeks tot zijn hart gesproken. Zijn hele leven had hij doorgebracht bij de adventisten, maar nog nooit had hij het Evangelie gehoord. Hij was een slaaf en moest door zijn werken Gods genade winnen. De laatste tijd was hij heel boos. Boos op alle kerken; de redding was niet echt en alles leek een leugen. Maar wat een wonder, zijn oren waren geopend. Zoals we kunnen lezen in Johannes: “Mijn schapen horen Mijn stem, en Ik ken dezelve, en zij volgen Mij.” Deze man heeft inmiddels het inloophuis al een paar keer bezocht, ook een keer op zondag. We vragen speciaal gebed voor hem en zijn familie.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen