GETUIGENIS DR. LUIS VELILLA

Ik ben geboren op 10 april 1952, dus nog in de Franco-tijd. Mijn ouders waren streng rooms-katholiek. Een broer van mijn moeder was priester.

Tot mijn veertiende verbleef ik in internaten van nonnen en kloosterbroeders. Desondanks (!) bleef ik een praktizerende rooms-katholiek.

Ik had God lief, dacht althans dat ik God liefhad. Toen ik ongeveer 12 jaar was, overkwam mij iets vreselijks. Op zekere dag kwam zo maar de idee bij mij naar boven: misschien bestaat er wel geen God.

Totaal ondersteboven holde ik naar een priester en biechtte hem mijn verschrikkelijke zonde. Ik weet niet of hij door had, hoezeer ik van mijn stuk was. Hij gaf mij in elk geval vlot de absolutie (vrijspraak van de zonde). Maar ik had niet het gevoel dat God mij vergeven had. De zekerheid dat God mij genadig is, kreeg ik pas vele jaren later, toen het Hem behaagde Zijn Zoon aan mij te openbaren.

Die bittere ervaring van de twijfel aan God maakte mij vroegrijp. Ik had het gevoel alsof ik toen als een man met God gestreden had.

Ik wilde missionaris (r.-k. zendeling) worden door als medicus te werken onder de armen van de Derde Wereld. Maar welke boodschap zou ik dan aan de 'heidenen' moeten brengen, ik die wel (dacht dat ik) God zocht, maar Hem nog steeds niet gevonden had?

De jaren gingen voorbij. Hebt ook u soms niet het idee datje bezig bent achter de voortsnellende tijd aan het hollen?

Ik leerde mijn vrouw kennen, toen ik nog studeerde. Zij is veel praktischer dan ik. Ze heeft met haar nuchtere opmerkingen mij vaak naar beneden gehaald uit mijn dromerijen, zodat ik weer op de veilige begane grond terecht kwam.

We trouwden in 1972, nadat ik mijn universitaire studies beëindigd had.

Langzamerhand raakte ik steeds verder van de kerk verwijderd. Ik verviel tot agnosticisme (= de houding van hem die er geen levensbeschouwing meer op nahoudt, omdat hij geen enkele zekerheid meer heeft). Die volstrekte twijfelzucht is de enige manier om je geweten tot zwijgen te brengen, wanneer datje verwijt dat je in zonde leeft.

Ik kwam in het moeras van de filosofie terecht. Ik vond daarin een rechtvaardiging voor mijn godloosheid en staakte het zoeken naar God.

Mijn vrouw volgde mijn innerlijke speurtocht met tegenzin, maar ook zij ging op den duur niet meer naar de kerk.

Maar vijf jaar geleden kwam het moment dat door de Heere bepaald was. Hij zocht mij op en schonk mij de verlossing in Jezus Christus.

Op zekere avond zaten we met het personeel van onze afdeling (ik ben gynaecoloog) te eten en toen zei iemand dat een verpleegster die op dat moment afwezig was, behoorde tot een rare sekte en dat haar vader dominee was of iets dergelijks. Die avond begon het verhaal van Gods neerbuigende liefde over mijn leven.

Een paar dagen daarna had ik met haar - Marguerita Frias - een gesprek. Ze bleek lid te zijn van de Vergadering van Gelovigen.

Ik probeerde haar klem te zetten met mijn filosofische argumenten. Maar rustig antwoordde zij op al mijn overleggingen. En ze deed dat vanuit de Bijbel, die ik vaak had gelezen. Het lezen daarvan had mij eens tot de conclusie gebracht: "Als alles wat in die Bijbel staat, waar is, zal ik de R.-K. Kerk moeten verlaten".

En toen gebeurde dat wonder. Er kwam een Naam in mijn leven, die alle muren van menselijke redeneringen omverhaalde. Die Naam was Jezus Christus.

En dat niet alleen. Hij trok mij onweerstaanbaar tot Zich. Hij deed mij wedergeboren worden door Zijn Heilige Geest.

Mijn vrouw bemerkte natuurlijk die radicale verandering, die zich aan mij had voltrokken. Ik sprak met haar over de Heere en bad intens dat ook zij het licht zou mogen zien. En de Heere was vol erbarmen ook voor haar en verrichtte ook aan haar dat wonder van de bekering.

Vanzelfsprekend wilden we die blijde boodschap ook aan anderen kwijt. De Heere opende deuren voor ons.

We mochten een evangelisatiearbeid beginnen in Goleta, een wijk in Malaga die bekend staat vanwege de handel in drugs. Ook mochten we werken onder de gevangenen van Malaga. De Heere zegende dat werk: enkelen kwamen tot bekering. We begonnen met een evangelisatietijdschriftje voor de gevangenen in heel Spanje.

Door mijn studie van de Bijbel ontdekte ik de leer van de vrije genade, van de uitverkiezing en van het Verbond. Ik moest daarom de geloofsgemeenschap, waartoe ik tot dan toe had behoord, verlaten.

Via ds. Hegger kwamen we in contact met Woord en Daad. Daardoor zijn we in Guatemala terecht gekomen om er in Cebulco een ziekenhuis op gang te helpen. Tevens hoopten we intussen toch ook nog wat theologie te kunnen studeren.

Na anderhalf jaar is er aan dat project een einde gekomen en nu is met vernieuwde hevigheid ons oorspronkelijke verlangen om theologie te studeren in Aix en Provence teruggekomen.

We hebben hier in Guatemala een gezegende tijd gehad, waarin we veel hebben geleerd. Maar daardoor kregen we nóg meer visie voor Spanje. We zouden zo graag ons inzetten voor de verbreiding van het Evangelie van de vrije genade in ons vaderland. Maar daarvoor is vooral ook nodig een goede gereformeerde theologische opleiding in Spanje zelf, terwijl die op het ogenblik ontbreekt. Met het oog daarop gaan wij eerst in Aix en Provence studeren.

Ziehier dan onze plannen, waarvan we menen dat ze in overeenstemming zijn met Gods bedoelingen:

ONS PROJECT

1. Aan de verwezenlijking van onze plannen moet een tijd van aanhoudend bidden vooraf gaan. Want u weet het, de Bijbel staat er vol van: Aan Gods zegen is alles gelegen.

Daarom willen we een leger van hiddenden bij elkaar zien te krijgen, die dagelijks de Heere aanroepen, opdat het Hem moge behagen Zijn licht over Spanje te laten schijnen.

2. Gedurende vier jaar willen we dan studeren aan de theologische faculteit van Aix en Provence.

Daarna hopen we bekwame leraars te kunnen werven, die bereid zijn zich in te zetten voor de oprichting van een gereformeerde theologische opleiding in Spanje.

3. Tijdens onze studie in Aix hopen we echter nog zoveel mogelijk te kunnen doen aan evangelisatie in Spanje, vooral tijdens de vakanties. We hebben ook dit concrete plan:

We willen een grote samenkomst organiseren in Sevilla op de Plaza del Quemadero (= Plein van

de Brandstapel), en wel op 24 september 1992.

Op die dag heeft namelijk een groot 'Auto da Fe' plaatsgevonden, waarbij op last van de Inquisitie vele gelovigen van de Reformatie levend werden verbrand.

We hopen dat ook veel buitenlandse christenen dan naar Sevilla zullen komen om met ons deze geloofsgetuigen te herdenken en tevens om de talrijke geschriften van de Spaanse reformatoren onder de aandacht te brengen.

We hopen en bidden dat zo'n dag een stimulans zal zijn in de geestelijke strijd om Spanje te heroveren voor Christus, zodat onze landgenoten hun roeping gaan zien om de verbreiding van het Evangelie die vroeger door onze rooms-katholieke voorvaderen in bloed tot staan werd gebracht, weer opnieuw met alle kracht ter hand te nemen.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen