De Israëldag in Utrecht

Wat was dát een mooie dag! Wat zijn we daar getroost en gesterkt vandaan gekomen! Wie had ooit kunnen denken dat zo iets mogelijk was in het kerkelijk zo verdeelde Nederland.

De Domkerk was helemaal vol gestroomd; zo'n vijftienhonderd mensen. En tóch voelde je de gemeenschap in Christus. Wonderbaar!

Elk van de sprekers had ook iets eigens te zeggen. Ze vulden elkaar uitstekend aan. Ik vond het bijvoorbeeld ontroerend, toen ik br. Klein Haneveld van de Vergadering van Gelovigen de lofzang hoorde uiten op de volstrekte genade Gods. Wat een ootmoed klonk er door zijn woorden, wat een dankbaarheid en wat een vreugde. Trouwens, de verootmoediging was wel een van de meest typerende aspekten van die dag. Er was een Geest van genadesmeking aanwezig. We ervoeren het: wij hebben net als Daniël schuld te belijden voor onszelf en voor onze vaderen. Wij kunnen voor Gods aangezicht niets naar voren brengen op grond waarvan Hij ons zou kunnen zegenen. We kunnen het alleen maar vragen op grond van Zijn barmhartigheid in Jezus Christus.

En wat een liefde voor Israël klonk er niet door al die toespraken en gebeden heen. Zij zijn „geliefden om der vaderen wil" (Rom. 11:28), dat hoorde je door menigeen herhalen. Het was of er een sterke muur van liefde rondom Gods uitverkoren volk werd opgetrokken. Misschien maakte dat die dag ook zo mooi: de liefde voor een ander, de liefde voor een volk in nood, maar bovenal de liefde tot God, die dit volk uitkoos en waarom ook wij dit volk liefhebben.

Er werd ook geen wanklank gehoord. We weten dat er verschillende Israël-opvattingen zijn, maar op die dag werd geen bepaalde Israël-opvatting naar voren geschoven. We konden elkaar allemaal vinden in de toespraken, omdat men zo dicht mogelijk bij de Bijbel bleef.

En dán die bidstonde! Dat is nog nooit in Nederland voorgekomen: zoveel mensen van zo verschillende kerken en kringen, waarvan er een dertig naar voren kwamen om via de mikrofoon een gebed voor Israël uit te spreken. Op zichzelf bestaat dan altijd het gevaar dat mensen van die gebedsgelegenheid gebruik maken om een preekje voor de anderen te houden of om hun opvattinkje of hun vroomheid te etaleren. Maar niets van dat alles. Het was door en door stijlvol.

En wat ik ook zo mooi vond: je kon uit de termen die men gebruikte en uit de toon, de melodie, waarop de gebeden werden uitgesproken, de achtergrond beluisteren, dié is van de gereformeerde gemeente, die van de gereformeerde kerk, die van de maranatha-beweging, die van de pinksterbeweging. Maar al die gebeden werren gericht tot de God van Israël, de Vader van onze Here Jezus Christus, en niet op grond van enige verdienste van onze kant, maar alleen op grond van de verdiensten van onze Zaligmaker. Ja, dat was een prachtige geloofseenheid, waarachtige gemeenschap der heiligen.

Bijzonder ontroerend was het laatste gebed van een jodin. Ze zei dat ze geen christin was, maar dat ze wel deze middag gevoeld had dat ze zich onder Gods volk bevond. Haar schoonzoon woont in Nazareth. Ze breken daar het brood en drinken de wijn, maar op handbereik ligt het geladen geweer.

Er zullen meer van die gebedsdagen komen. We zullen ze tijdig in ons blad aankondigen. O ja, nog dit: de diepe verbondenheid met Israël kwam ook daarin tot uitdrukking dat de kollekte voor Israël op die dag ruim ƒ 17.000,— opbracht. Gods Naam zij geprezen!

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen