BRIEF AAN KARDINAAL SIMONIS

Tijdens de bijeenkomst in Rimini hebt u gesproken over de ware, de christelijke vrijheid. U hebt toen heel mooie dingen gezegd, waarmee wij van harte kunnen instemmen zoals:

"Geen waarachtige, bevrijdende vrijheid die niet op waarheid gefundeerd is". "Maar ook omgekeerd: geen waarheid zonder een klimaat van innerlijke en uiterlijke vrijheid". "Weliswaar geeft de Bijbel geen definitie van vrijheid. Hij doet beter; hij wijst de weg naar vrijheid". "Alleen in de ontmoeting met Hem, de levende Heer in woord en sacrament, alleen door ons voortdurend te voeden met de woorden en daden die Hij als historische Persoon gesproken en voltrokken heeft, alleen door voortdurend attent te zijn op wat Zijn Geest in, tót en door de Kerk spreekt, alleen langs die weg kan de mens ertoe komen te groeien in de vrijheid waartoe hij geschapen is ".

Naar aanleiding daarvan zou ik U de volgende vragen willen voorleggen met het verzoek die in ons blad (oplage ongeveer 7000) te beantwoorden:

1. Christus vraagt onvoorwaardelijke onderwerping aan Zijn absolute leergezag en aan Zijn absolute bestuurs- en rechtsmacht. Hij heeft gezegd: "Mij is gegeven alle macht in hemel en op aarde" (Mat. 28:18).

Ik aanvaard Zijn gezag en macht geheel en al. Ik wens op geen enkele wijze te twijfelen aan de juistheid van een uitspraak van Hem zoals ik die in Zijn Woord, de Bijbel, vind. Ik wil ook niets liever dan Zijn wil en wet zo nauwkeurig mogelijk volbrengen, ook al slaag ik daar helaas niet in en moet met Jakobus zuchten: "Want wij struikelen allen in vele (dingen)" (Jak. 3:2). Ik erken ook volledig dat God alle recht heeft om mij vanwege de geringste zonde te veroordelen tot de eeuwige dood (Gal. 3:10).

Met blijdschap noem ik mij net als Paulus een doulos, een slaaf van Christus. Waarom?

Niet omdat ik zo braaf en zo vroom zou zijn -het is op geen enkele wijze een verdienste van mij- maar omdat Hijzelf mij innerlijk heeft vrijgemaakt en de liefde van God in mijn hart heeft uitgestort door de Geest, Die Hij mij gegeven heeft (Rom. 5:5). De vreugde waarmee ik probeer Hem zuiver en volmaakt te dienen (nogmaals: ook al gebeurt dat met veel tekortkomingen), heeft Hijzelf in mij neergelegd. Ze ontspruit aan de geheimnisvolle eenheid, waardoor Hij mij met Zichzelf heeft verbonden als de rank met de Wijnstok, zodat ik in en door Hem vrucht kan dragen, de vrucht van "liefde, blijdschap, vrede,…" (Gal. 5:22).

2. Ook de paus vraagt onvoorwaardelijke onderwerping aan zijn absolute leergezag, zijn absolute bestuurs- en rechtsmacht, die hij, zo meent hij, van Christus heeft ontvangen. Hij bedreigt iedereen die zijn uitspraken ex cathedra niet wil aanvaarden of een van de wetten die hij heeft uitgevaardigd, in een ernstige mate overtreedt, met de eeuwige dood van de hel.

Maar … de paus kan de mensen niet de innerlijke vrijheid geven om hem en zijn gezag met liefde en vreugde te aanvaarden.

Ook Christus verkondigt dat een ieder die niet in Hem wil geloven, voor eeuwig verloren gaat. Maar Hij kon zeggen: "De waarheid zal u vrijmaken" èn "Indien dan de Zoon u vrijgemaakt zal hebben, zo zult gij waarlijk vrij zijn" (Joh. 8:32 en 36). De Zoon Die de Waarheid is, maakt iedereen die in Hem gelooft, innerlijk vrij, zodat zij Hem spontaan, van binnen uit, liefhebben en gehoorzamen.

De paus kan niet zeggen: "Mijn waarheid (waarheden) zal u vrijmaken" en evenmin: "Indien de paus u heeft vrijgemaakt, zult u waarlijk vrij zijn". Hij beschikt niet over het vermogen om mensen ertoe te brengen zich met innerlijke vrijheid en met blijdschap aan zijn vermeende absolute macht te onderwerpen.

Hoe kan er dan nog van een echte bevrijdende vrijheid binnen de H.-K. Kerk sprake zijn?

We hopen dat uw antwoord de christenen van de Reformatie meer inzicht zal geven in de denkwijze van de R.-K. Kerk en misverstanden uit de weg zal ruimen.

ANTWOORD VAN KARD. SIMONIS

Kard. Simonis heeft mij -in tegenstelling met mgr. Gijsen die nooit op brieven van mij reageert- persoonlijk geantwoord, maar mij tegelijk verboden iets uit dat antwoord te publiceren. Vanzelfsprekend respecteer ik dat verbod, hoewel ik het zeer betreur.

Ik had hem gezegd dat ik zijn antwoord niet van commentaar zou voorzien, zodat hij het laatste woord zou hebben in ons blad. Ik had hem ook geschreven dat ik, als hij daar de voorkeur aan gaf, hem graag wilde bezoeken en de weergave van ons gesprek vóór de publikatie ter keuring aan hem zou toezenden, zodat hij er zeker van kon zijn dat ik zijn bedoelingen volledig juist zou weergeven. Ook dat wilde hij niet. Jammer.

Ik had hem ook nog uitdrukkelijk verzekerd dat ik geen discussie met hem wilde beginnen, omdat hij, naar ik veronderstelde, daar geen tijd voor zou kunnen vrijmaken, maar dat ik hem aldus in de gelegenheid wilde stellen voor reformatorische christenen duidelijk te maken hoe volgens hem de onvoorwaardelijke en blinde gehoorzaamheid aan de paus kan samengaan met de vrijheid die Christus is komen brengen.

Nadenkend over de redenen waarom kard. Simonis van deze geboden gelegenheid geen gebruik heeft willen maken, kwam ik tot de volgende waarschijnlijke redenen:

1. Als een protestant mij vroeger zo'n vraag had gesteld, zou ik een antwoord ook moeilijk hebben gevonden. Misschien -ik weet het niet- zou ik gezegd hebben: Christus brengt ons tot de vrijwillige onderwerping aan het absolute gezag van de paus, omdat de paus Christus op aarde is. Ik denk echter dat een protestant dan zou gereageerd hebben: Maar Christus heeft toch niet Zijn bloed gestort om ons te maken tot innerlijke slaven van een mens die even zondig is als wij allen? Christus staat toch niet in dienst van een mens. die, door middel van allerlei redeneringen vanuit de Bijbel, zich zo'n volstrekt dictatoriaal gezag toeschrijft? Dat is toch onmogelijk te verenigen met de vrijheid der kinderen Gods, die Hij ons in het vooruitzicht stelt, wanneer wij ons in geloof aan Hem overgeven?

2. Als kardinaal deel je van heel dichtbij in de onfeilbaarheid van de paus en heb je 1 op ongeveer 150 kans om tot paus gekozen te worden. Dan kun je toch immers niet op gelijke voet van gedachten wisselen met een eenvoudige christen, zeker niet als die niet behoort tot de enige, ware, zaligmakende Moederkerk. Dan zou je daardoor iets van de glans van het: "Wij weten het met absolute zekerheid en al de anderen hebben het mis" verminderen.

3. Zeer waarschijnlijk heeft bij kard. Simonis de weerzin tegen priesters die de R.-K. Kerk verlaten, een belangrijke rol gespeeld. Die is er bij rooms-katholieken vanaf de (vroege) jeugd, dus zeker ook bij hem, ingestampt. Ex-priesters werden (worden?) gezien als deserteurs, als officieren die het heilige leger in de steek hebben gelaten en zich geschaard hebben in de gelederen van de vijanden van de heilige Kerk van Christus.

4. Kard. Simonis is op de hoogte van ons blad. Hij weet dat wij geen zoetsappig, vrijblijvend, maar een getuigend gesprek met Rome willen voeren en dat wij vanuit ons getuigenis vóór de Christus der Schriften de R.-K. Kerk, en met name de hoogste gezagsdragers van die kerk waartoe ook kard. Simonis behoort, in soms diep bewogen taal aanklagen. Ook dat zal een reden geweest zijn, waarom hij in ons blad niet wilde antwoorden op de vragen die wij hem stelden.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen