PERU I

We hebben nu veertien en een half uur vliegen achter de rug, met de onderbreking in Aruba en Guayaquil (Ecuador) mee gerekend: zestien en een half uur.

In het oosten klimt de dageraad tegen de hemel op. Een tintelend spel van kleuren en tinten. Even een vuurrode mond, omrand door zwart, daarboven weer geel.

Rond de evenaar is er maar weinig schemering. De overgang naar het volle daglicht of naar het pikdonker van de nacht voltrekt zich binnen twintig minuten.

Even schijnt de zon nog als een prachtige rode schijf en glijdt met ons mee langs de horizon, maar spoedig staat hij in volle glorie te pralen in het diepe blauw van het firmament.

In de verte zijn er de bergtoppen van het Andesgebergte, tot bijna 7000 meter hoog, met de eeuwige sneeuw.

We zijn aan de daling begonnen. We naderen een grijze wolkendeken, het dal waarin Lima ligt.

Om half zeven in de morgen landen we. Ds. en mevr. Pablo en Dalila Correa staan mij op te wachten. Al gauw verontschuldigt Dalila zich voor haar, vanuit bijbels standpunt bezien, niet aantrekkelijke naam, nl. van de Filistijnse vrouw die Simson verleidde: "Mijn ouders waren toen nog niet tot bekering gekomen en ze vonden de klank van die naam zo mooi".

Hoe wij in kontakt met elkaar waren gekomen? Ds. Correa had ons in Velp bezocht, toen hij in Amsterdam de Billy Grahamconferentie bijwoonde, samen met ds. Jestis Hurtado, wiens getuigenis wij gepubliceerd hebben in IRS. (Ds. Hurtado, exseminarist die vlak voor zijn priesterwijding zich terugtrok, studeert momenteel theologie in Duitsland: drie jaar, terwijl zijn gezin in Peru is gebleven).

Zij drongen er toen sterk op aan, dat ik Peru zou bezoeken. Wel had ons bestuur al vier jaar geleden mij aangeraden om Peru te bezoeken, maar er kwam iedere keer wat tussen. Ik kon er geen tijd voor vrij maken. Maar nu was het dan zo ver. En zoals u uit dit verslag zult kunnen opmaken, het is een zeer rijk gezegend verblijf in Peru geworden.

Ik kreeg meteen te horen dat Pablo om 12 uur een interview met mij zou hebben voor de radio. Gelukkig had ik dus nog een paar uur om uit te rusten na de vermoeiende reis en na een nacht in het vliegtuig, waarin je natuurlijk weinig slapen kunt. Het tijdverschil tussen Peru en Nederland is zeven uur.

Toch is het fijn datje in zo'n land heel rustig voorde radio kunt vertellen datje priester bent geweest en de overgang naar de Reformatie hebt beleefd als een exodus, een uitleiding uit de Egyptische duisternis naar het beloofde land van de melk en de honing van Gods liefde en van Zijn wonderbare licht. Enkele dagen daarna kwamen de eerste reakties. Zelfs uit Chili werd de lektuur van IRS aangevraagd.

Op weg van het vliegveld naar het huis van de familie Correa reden we langs een favela, = een terrein vol hutten en hutjes, gemaakt van matten, terwijl de 'rijkere' een dak met golfplaten hebben.

Lima is een stoffige en warme stad. Het wordt er nooit 'kouder' dan 18 graden. Er zijn verkeersregels, maar daar stoort niemand zich aan. Ze rijden nog een tijd door, als het licht reeds op rood is gesprongen, leder tracht zichzelf er maar door te drukken, totdat alles soms muurvast zit en men noch naar voren noch naar achteren kan. "Dat is Peru, ook in het sociale en politieke leven", zei Pablo. Toch zag ik nergens een aanrijding in al die dagen. Dat komt natuurlijk, doordat men wel gedwongen is langzaam te rijden.

Maar wel veel ingedeukte en weer opgelapte auto's, bijna geen nieuwe. Ik denk dat zeker de helft door de Nederlandse verkeersinspektie zou worden afgekeurd.

's Avonds om half acht zijn we gaan kijken naar de ontsteking van het licht aan een groot kruis, dat opgericht was ter ere van de paus, wanneer die op 14 mei in Lima zou arriveren.

Omdat ik twee fototoestellen bij me had (één voor wit-zwart en één voor kleurendia's) werd ik blijkbaar als een buitenlandse journalist aangezien en mocht alles van dichtbij meemaken. Maar omdat ik nog al klein van gestalte ben, kreeg ik geen kans om over de hoofden van de andere journalisten en fotografen heen goede foto's te maken. El Comercio, de grootste krant van Peru, meldde dat het kruis 35 meter hoog is en 10 ton weegt. De lichten werden aangestoken met een druk op de knoppen door kard. Juan Landazuri Ricketts.

De hele vertoning deed mij denken aan het gouden beeld van zestig el hoog (een bijbelse el is ongeveer 45 cm., dus was het beeld iets minder dan 30 meter), dat Nebukadnezar liet oprichten in het dal Dura in het landschap van Babel (Dan. 3:1).

In het midden van dat reusachtige kruis zijn de letters AM (= Ave Maria, Wees gegroet Maria) aangebracht met geel licht en daaromheen een stralenkrans van roodachtig licht.

In het centrum van dat kruis staat dus niet Christus, maar Maria. Hoe ver wordt deze afgoderij in zulke landen niet doorgedreven!

Zaterdag, 16 april. We gaan geld wisselen. De officiële koers van de bank is 75 intis voor een dollar, maar Pablo heeft een vriend en die gaf 90 intis.

Een week later kregen we van een Amerikaanse zendeling een ander adres en daar kregen we 115 intis voor een dollar. En op de dag dat ik vertrok, 6 mei, las ik in El Comercio dat de dollarbiljetten al verkocht werden voor 225 intis, dus een devaluatie van de inti, de Peruaanse munt, van het dubbele in 3 weken.

De bank van de vriend van Pablo lag ineen volgens hem gevaarlijke buurt. Hij raadde mij aan mijn bril af te zetten en mijn polshorloge af te doen, want ze stelen het heel gemakkelijk.

Lima is een uiterst vuile stad. Behalve in het direkte centrum deponeert men het vuil rustig langs de straten en dan zijn er altijd wel kinderen, die er vuurtje van stoken met alle stank en rook van dien.

De straten zitten vol kuilen. De chauffeurs moeten dus niet alleen uitkijken naar de andere auto's, die maar wat hotsen en kriskrassen, maar ook naar de kuilen. Als de chauffeur een plotselinge ruk aan het stuur geeft, denk je in het begin dat hij een aanrijding met een andere auto wilde voorkomen, maar al gauw weet je: Hij ontdekte op het laatste ogenblik een diepe kuil en wist die nog net op tijd te vermijden.

Overigens zijn de taxi's er erg goedkoop. In Cusco bv., een stad van 200.000 inwoners, is er een uniform tarief. Voor zestig Nederlandse centen rijden ze je van het ene naar het andere einde van de stad.

's Avonds sprak ik voor een samenkomst van jeugdleiders, die echter toegankelijk was voor iedereen, ongeveer 300. Daarna was er gelegenheid tot vragen stellen. Het is mij gebleken dat dit laatste hier erg op prijs wordt gesteld.

Dat is ook wel te begrijpen. Bijna allen zijn rooms geweest. Ze zitten dus vaak nog met allerlei vragen, waarop ze misschien nooit een duidelijk antwoord hebben gekregen, vragen voor zichzelf en voor familieleden, die nog vast zitten aan de R.-K. Kerk. Ze willen dan een antwoord hebben van iemand die de r.-k. leer grondig kent en tegelijk zich al jarenlang in de Bijbel verdiept heeft. Wel een vijftien vragen werden gesteld, vooral over de bevrijdingstheologie en de charismatische beweging.

Zondag 17 april. Deze morgen in de dienst gepreekt over Joh. 6:47, de tekst die mij erg dierbaar is, omdat de Heere mij daardoor tot Christus heeft getrokken: "Voorwaar, voorwaar. Ik zeg u: Wie in Mij gelooft, heeft het eeuwige leven".

Ds. Correa deed daarna een 'uitnodiging'. Zeven gaven daaraan gehoor. Ze kwamen naar voren of staken hun handen op en wij baden toen voor hen.

Naar ik later hoorde bevond zich onder hen een streng-roomse dame. Haar schoonzus had al vaak tegenover haar getuigd van de rijkdom van het Evangelie van de vrije genade. Maar op haar aandringen was ze nu toch zaterdagavond en zondagmorgen gekomen. Als je zo iets hoort, vraag je je af of dat systeem van uitnodigen om naar voren te komen, in zulke landen toch niet erg belangrijk is. Daardoordoen ze openlijk een stap, die iets onherroepelijks heeft. Psychisch kan dat zeer waardevol zijn.

Natuurlijk moet een predikant in de geregelde Woord bediening duidelijk maken dat zulk een stap op zichzelf nog niet betekent dat zo iemand ook het zaligmakende geloof heeft ontvangen. Maar als ze na zulk een stap geregeld de kerkdiensten blijven bijwonen, is er alle kans dat ze gevoed en geleid worden door het Woord.

's Avonds sprak ik in een andere samenkomst. Verwarmend is de hartelijkheid van de broeders en zusters van de gemeenten.

Ik denk dat deze onderlinge band van liefde en meeleven met elkaar de eigenlijke reden is, waarom het protestantisme in Latijns Amerika zo enorm snel toeneemt. Ook Peru is al voor 4% protestant.

Daar zijn de gemeenten werkelijk een huisgezin Gods (Gal. 6:10). De woorden 'broeder en zuster' hebben daar een reële klank. Men begroet elkaar met veel spontaneïteit en men is blij elkaar weer te zien.

Hoe heel anders zijn onze erediensten op zondag. Hier gaat alles vaak formeel en stijf er aan toe. Is het dan te verwonderen dat onze kerken geen of weinig aantrekkingskracht blijken te bezitten en steeds meer afbrokkelen of in elk geval niet groeien, doordat mensen vanuit de wereld zich bij ons voegen?

Na afloop had ik een eerste gesprek met een evangelische dokter over de mogelijkheid van een evangelische kliniek. Ik kom daar later op terug.

(Wordt vervolgd)

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen