AANTASTING VAN DE ZEDEN

Ons kernbezwaar tegen de nieuwe opvatting van het Schriftgezag (het onderscheid tussen de verpakking die je als waardeloos kunt wegwerpen, en de inhoud die je zelf met je wetenschappelijke methode moet vaststellen) is, dat de mens aldus over de Bijbel gaat heersen. Dan kan je allerlei dingen die de Bijbel ons wil zeggen, krachteloos maken en verwerpen, omdat ze niet goed passen in je eigen gedachten en verlangens. En we worden daarin bevestigd, nu wij zien hoe allerlei ethische beginselen door de „nieuwe" theologen opzij worden geschoven. Enige tijd geleden hebben we als voorbeeld gegeven: de homosexualiteit. Iemand die onbevangen de Bijbel leest, komt tot de konklusie dat de Bijbel dit als zonde veroordeelt. Maar de „nieuwe" theologen beweren: De Bijbel veroordeelt alleen maar de cultische homosexualiteit, die verbonden was aan de tempeldienst.

Ik begrijp heel goed dat de homosexualiteit een enorm pastoraal probleem is, waarmee je als goede herder worstelt met alle bewogenheid voor de grote nood die erachter schuil gaat. Maar ik heb eenzelfde zorg voor ontwrichte huwelijken. Wat wordt daarin niet geleden! Het is echter een beslist onjuiste oplossing, wanneer we op die manier het gebod zelf gaan schrappen. Dan kunnen we ook wel de volkomen vrije liefde propageren. Waarom zou je niet eenzelfde foefje daarbij kunnen toepassen, nl. dat de Bijbel alleen maar cultische echtbreuk of ontucht zou veroordelen en dat je buiten de tempel kunt doen wat je wilt. Alles wat je doet, is goed, mits je het maar niet doet voor een heidense afgod, maar voor het aanschijn van de levende God van de Bijbel.

Absoluut recht op abortus

Prof. Kuitert heeft deze lijn ook doorgetrokken naar de vraag over de abortus. Hij heeft in Gezond Gezin (okt. 1969) beweerd: „Als een vrouw absoluut geen kind meer wil, dan heeft ze het absolute recht om die abortus te vragen". Hij gaat daarin nog verder dan de r.-k. moraaltheoloog Sporker, volgens wie „abortus alleen in aanmerking komt als de vrouw of het gezin er geestelijk onderdoor zou gaan" (ib.)

De Dolle Mina's hebben dit principe van Kuitert, nl. van het absolute recht op abortus, wat eenvoudiger weergegeven met de leuze: „Baas in eigen buik".

De motivering van Kuitert is o.a.: „Nu onze cultuur veranderd is, denken we daar anders over (…) Ook godsdienst is cultureel bepaald, zonder dat ik daarmee de godsdienst ontwaard of relativeer". Neem me niet kwalijk, maar dit vind ik pure onzin en innerlijke tegenspraak, wanneer je eerst zegt dat de cultuur aan verandering onderhevig is, daarna dat ook de godsdienst cultureel bepaald is en tenslotte doodleuk eraan toevoegt, dat desondanks de godsdienst (en ik neem aan dat Kuitert slechts het christendom als de enige ware godsdienst beschouwt) zijn absolute geldigheid en volstrekt betrouwbaar karakter als nimmer veranderende norm behoudt.

Abortusfoetus als proefkonijn verkocht

Toen ik in Engeland verbleef, stonden de kranten daar vol over deze ontdekking, die ik o.a. in „The Daily Telegraph" van 16 mei las: „Nog levende babies zijn verkocht door een abortuskliniek om gebruikt te worden voor medische proefnemingen".

De Britse publieke opinie was daar nogal door geschokt. Mr. St. J. Stevas, parlementslid van de conservatieve partij, schreef: „Het is niet te geloven, dat zoiets in een beschaafd land als het onze kon voorvallen".

Toch lijkt mij dat deze konsekwentie vervat ligt in een andere redenering, waarmee Kuitert de geoorloofdheid van de abortus tracht te verdedigen, nl. dat 't ongeboren kind zeker in de eerste maanden „alleen nog maar door biologen te konstateren leven" bezit, „maar dat is toch wel een erg basis-achtig leven. Zo lang het niet meer is, is het waardenondifferent of waardenvrij". „Waardenvrij…", dat betekent dus, dat het niet onder ethische normen valt. Waarom dan ook niet die babies verkopen om ze als proefkonijnen te gebruiken voor medisch onderzoek?

Ree of kind? Schiet maar!

Tegen deze opvatting van prof. Kuitert schreef ik twee artikelen die gepubliceerd zijn in Centraal Weekblad en in Waarheid en Eenheid. De kern van mijn betoog wil ik hier kort herhalen.

Niemand kan met zekerheid zeggen wanneer de bevruchte vrouwelijke eicel werkelijk reeds een mensje is in het klein. Persoonlijk meen ik dat dit reeds vanaf de aanvang het geval is. Anderen menen dat je pas over een mens kunt gaan spreken, wanneer de moeder het kind in zich voelt bewegen. Maar dat doet er eigenlijk niet toe. Iedereen zal moeten erkennen, dat de MOGELIJKHEID bestaat dat het kind, zodra het in de moederschoot ontvangen is, reeds een mens is.

Op die MOGELIJKHEID, die, naar ik meen, ieder zal moeten aanvaarden, baseer ik mijn overtuiging. Ik wil dat duidelijk maken met deze vergelijking:

Een jager ziet in de avondschemering iets bewegen aan de rand van het bos. Het steekt even boven de grote varens uit. Het kan een ree zijn. Stel je voor, wat een buit! Dat zal zijn dag goed maken. Maar het kan ook iets anders zijn, bijvoorbeeld een kind. Maar hij onderzoekt niet verder. Hij is bang dat „het" zo meteen in het duister van de bossen gaat verdwijnen en dan is hij zijn rijke buit kwijt. En hij schiet.

Wanneer nu blijkt dat het toch een kind was, dat hij heeft doodgeschoten, gaat hij dan vrijuit, wanneer hij beweert: Het was wel MOGELIJK, maar het was niet ZEKER dat 't een kind was? De ouders zullen hem terecht ervan beschuldigen dat hij hun kind vermoord heeft, ook al betreft het hier geen opzettelijke doodslag.

En zo misdoen wij ook tegen het gebod: „Gij zult niet doodslaan", wanneer wij door abortus het leven benemen van een „het" in de moederschoot, waarvan de MOGELIJKHEID bestaat dat het een echt mens is.

De NCRV heeft een uitzending aan dit vraagstuk gewijd. Daarin werd eerst een „christelijke" vader ten tonele gevoerd, die duidelijk liet uitkomen, dat hij zijn dochter het huis uit zou schoppen, wanneer zij in verwachting zou blijken te zijn vanwege een vluchtige ontmoeting met een jongen die daarom ook niet met haar wilde trouwen. Daarna gaat dit meisje op bezoek bij de huisarts, die haar alleen maar weet toe te bulderen: „Abortus? Geen sprake van!". Tenslotte waagt ze het nog eens bij een gynaecologe, die als een pinnige schoolfrik het meisje de huid volscheldt: „Abortus? Dat is alleen maar moord".

Vreselijk zulk een karikatuur van een christen! Dit is zonder meer een grove onrechtvaardigheid jegens de christenen, die principieel tegen abortus zijn. Ook ik zou mij keren tegen die drie liefdeloze „christenen", die dit meisje in haar nood zo behandelen.

Een echte christen zou volledig naast haar zijn gaan staan. Die vader zou diep bedroefd zijn, maar hij zou zijn dochter met alle barmhartigheid begeleiden in de moeilijke taak om de scherven te helen en met haar kind zich een weg te banen door het leven. En zo zou ook een christen-arts doen en een goede herder.

Onchristelijk

Daarna volgde een forum, waar twee ongehuwde meisjes en een gehuwde vrouw, die zich hadden laten aborteren, het woord kregen, verder de man van die vrouw, alsmede een moeder van 19 jaar, die getrouwd was, toen ze 15 jaar was, omdgt ze een kind verwachtte, maar intussen weer was gescheiden. Verder nog drie medici.

Natuurlijk waren ze allen vóór abortus. De vraag was alleen of je eerst nog een gesprek moest hebben met de betreffende vrouw of niet. Degene die dit verdedigde, vond dat je zonder dit gesprek kans liep oorzaak te worden van blijvende schuldgevoelens bij de geaborteerde.

Alles werd uitsluitend van de mens uit bekeken. De vraag naar een eeuwige Wet Gods kwam niet eens ter sprake. Hier was de autonome mens bezig, die zich er niet om bekommert of God misschien gezegd heeft: Dit is een verboden vruchtafdrijving, de mens die zich zijn eigen paradijs op aarde wil bouwen. Bij de avondsluiting werd weer dit meisje opgevoerd, terwijl ze maar liep te piekeren over een oplossing. De dominee sprak over: „Heb je nog wat aan christenen?" En weer lag daar de suggestie in, dat zij die principieel tegen de abortus zijn, harde en liefdeloze mensen zijn zoals die vader, die huisarts en die gynaezologe.

Toen had ik voor die avond genoeg van J e Nederlandse Christelijke Radio Versniging.

DIT VERKOCHTEN ONZE COMITÉS

Wij hebben een enorme steun aan onze plaatselijke comités. Ze beginnen langzamerhand de basis van ons werk te worden. Kijkt u maar eens, hoeveel abonnees zij aanwinnen. In de maand mei waren dat er 79! (Zie p. 48).

Maar behalve dat trachten zij ook nog zoveel mogelijk boeken en brochures te verkopen. Dat heeft twee voordelen. In de eerste plaats wordt daardoor in deze tijd van verwarring een halt toegeroepen aan de stroom van linkse beïnvloeding. En vervolgens levert dat ook heel wat financiële winst op, die onze arbeid ten goede komt. We laten hier enkele voorbeelden volgen van de opbrengst van die verkoopakties.

Comité Gouda over afgelopen jaar ca. ƒ 1.200,—; comité Walcheren afgelopen jaar ƒ 680,—; comité Assen (tweede helft 1969 gevormd), tot heden verkocht ƒ 550,—; comité Ermelo (tweede helft 1969 gevormd), verkoop tot heden ƒ 620,—.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen