VREDE IN DE STORM

Geliefde Broeder Hegger,

De storm huilt in deze late namiddag, maar binnen in mij is er een warme en stille vrede. U hebt mij meerdere keren verzekerd dat u en de uwen mij omringen met hun vurige gebeden en ik heb de kracht en de uitwerking van die gebeden mogen ondervinden.

Deze morgen heb ik in de kerk mijn afscheidstoespraak die ik hierbij insluit, voorgelezen. Ik heb daarin mijn heengaan uit de R.-K. Kerk meegedeeld.

Vanzelfsprekend was dat voor hen een grote schok, maar de parochie heeft niet met stenen naar mij gegooid, integendeel.

Enkele mannen en vrouwen zijn mij gevolgd naar de sacristie (protestants: consistorie) en zeiden: "Ik begrijp u! Ik begrijp u heel goed!"

Ze keken me recht in de ogen en ik zag in hun blik iets stralends. Het was alsof ze trots op mij waren. En daar waren mensen bij die nooit eerder met mij gesproken hadden.

Anderen: "Wij respecteren volkomen uw beslissing". "Bedankt voor uw woord. We zullen nog lang nadenken over wat u ons hebt voorgehouden". "Wij wensen u toe dat u daar waar u nu naar toe gaat, gelukkiger zult zijn".

Wat is er dan toch veel veranderd, althans onder de eenvoudige leden van de R.-K. Kerk, wanneer ik dat vergelijk met de tijd, toen u de kerk verliet. U kreeg brieven, waarin u vervloekt werd; ik kreeg al deze blijken van hartelijk meeleven en zelfs van instemming. (Misschien krijg ik dergelijke bittere brieven ook nog wel).

Deze gelovige katholieken lijden onder de starheid en hardheid van de hiërarchie (= de r.-k. kerkelijke overheid.HJH). Ze trekken zich in zichzelf terug en zwijgen. Maar wat was dat voor mij een heerlijke kans om hen het Evangelie van de zaligmaking door genade en geloof in Christus alleen te verkondigen: mijn eerste evangelisatietoespraak als afgescheiden, reformatorische christen!

Maar de overgrote meerderheid van de parochianen is totaal onverschillig. Het interesseert ze niets. Als er een andere pastoor komt, is dat voor hen hetzelfde als wanneer ze van overhemd zouden veranderen. Die onverschilligheid baart mij meer zorgen dan wanneer mensen mij vanwege mijn overgang naar de reformatie zouden vervloeken.

Ik wacht nu op de officiële excommunicatie (= de kerkelijke ban. HJH), maar ik doe dat in alle rust. Als die afkomt, zal ik dat ervaren als een anachronisme (= iets uit een vroeger tijdperk dat geplaatst wordt in het heden, waarin het totaal niet meer past. HJH). Hoe kan dat: Iemand die belijdt dat hij zijn vertrouwen geheel en al stelt in Jezus Christus, wordt in de ban gedaan door een christelijke (!) kerk? Het gips om mijn gebroken knieschijf, is weggenomen; in de plaats daarvan heb ik een staketsel gekregen dat ik tot 15 oktober moet dragen. (Men had mij ook van te voren gezegd dat de hele geschiedenis 40 dagen zou vergen). En daarna zal ik moeten gaan oefenen met de dan genezen knieschijf. Intussen wordt echter de dag waarop ik naar de Wartburg in Velp kan komen, steeds maar verschoven.

Zo juist heb ik de Bijbel opengeslagen en las Psalm 34. Het is duidelijk dat de Heere wilde dat ik dat ontroerend gebed van David tegenover Hem zou uitspreken; en ik doe dat van ganser harte.

In de vrede die de Heere alleen ons geven kan, met hartelijke broedergroeten: w.g. Antoine Bailly.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen