ONTMOETINGEN 3

Vaker heb ik een dergelijke bewering gehoord. Graag wil ik daarover met u, lezer(es), doorpraten. Ik meen dat ook u van oordeel bent dat we daarbij alleen de Bijbel als richtsnoer moeten nemen. Gods Woord (niet het woord van mensen) heeft het laatste woord.

Eerst wil ik een vraag stellen: Waar staat in de Bijbel dat we onze schuld ook moeten vóélen of dat het geloof waardoor wij zalig worden, een gevoelsaangelegenheid is? Ik kan zulk een tekst niet vinden. Integendeel, ik meen dat Christus duidelijk waarschuwt voor de mensen, die hun geloof baseren op het gevoel: "Maar die in steenachtige (plaatsen) bezaaid is, deze is degene, die het Woord hoort en dat terstond met vreugde ontvangt; doch hij heeft geen wortels in zichzelf, maar is voor een tijd; en als verdrukking of vervolging komt om het Woord, zo wordt hij terstond geërgerd" (Mat. 13:20-21).

Het hart van de mens

Misschien komt de vergissing daarvandaan, dat men het bijbelse woord "hart" verstaat als "gevoel". Die betekenis heeft het wél in de Nederlandse taal. Een harteloos iemand noemen we de mens die geen gevoel heeft voor anderen. Hart voor een zaak hebben betekent je er geheel en al, ook met je gevoel, voor inzetten. Zeker, ook in de Bijbel kan het hart de betekenis hebben van de zetel van allerlei aandoeningen en gevoelsberoeringen. Maar het hart is er vooral bedoeld als het geestelijke centrum van bezinning, overleg, waardoor wij komen tot een bepaalde levenshouding of tot een konkrete beslissing.

Het hart Gods

Ds. F. J. Pop schrijft daarover in "Bijbelse woorden en hun geheim":

"1. Het hart Gods is in een aantal teksten Zijn verborgen innerlijk, waar Zijn geheime voornemens of besluiten vallen, die later geopenbaard worden: Gen. 8:21 (NBG vertaalt hier: "bij Zichzelf"; 1 Sam. 2:35; 2 Kon. 10:30; Job 10:13; Ps. 33:11; Jes. 63:4 (NBG: in de zin); Jer. 7:31; 19:5; 32:35; 23:20; 30:24 (NBG: plannen). Gods plannen en beleid met enkeling, volk en wereld komen op in Zijn hart, in het verborgene van Zijn wezen.

2. Gods hart is ook de plaats van Zijn verborgen innerlijke gevoelens: smart (Gen. 6:6; Jer. 48:36), liefde (1 Sam. 13:14; I Kon. 9:3; Jer. 32:41), vreugde (Klaagl. 3:33), erbarming (Hosea 11:8: Afijn hart keert zich in Mij om)".

De wil

Uit al die plaatsen blijkt dus dat in de Bijbel met het hart allereerst het geestelijk centrum van de mens wordt bedoeld. Het gevoel kan erbij komen, maar is niet het wezen.

De Heere God laat Zich niet drijven op Zijn gevoel. Hij bepaalt alles door helder inzicht en door een eeuwige wijsheid, waaraan volgens de Bijbel ook overleggingen kunnen voorafgaan.

En zo is het ook met de mens. U hebt het al eens vaker gemerkt dat ik wèg ben van de Dordtse Leerregels. En één van de redenen daarvan is dat daarin zo sterk de nadruk wordt gelegd op de wil. De wedergeboorte is ten diepste volgens de D.L. een verandering van de wil, die door de Heilige Geest wordt bewerkt. De wil is immers het centrum van de mens. Wanneer mijn wil veranderd wordt, dan neemt mijn hele levenshouding een andere richting aan. Aan de beslissingen van de wil gaan de overleggingen van het verstand (de geest) voorat.

Een vraag

En nu is mijn vraag: Wanneer je duidelijk onder belichting van het Woord Gods hebt ingezien datje volkomen schuldig staat voor God en je ook bereid bent om dat met je wil te erkennen, waarom zou je dan niet aan de uitnodiging van Christus mogen gehoor geven: "Komt herwaarts tot Mij, allen die vermoeid en belast zijt en Ik zal u rust geven" (Mat. 11:28)?

Waar staat dat je dan eerst moet wachten, totdat je gevoel op een bepaalde manier geroerd wordt? En als de Heere Jezus zegt: "Wie in Mij gelooft, heeft het eeuwige leven" (Joh. 6:47), waarom mag ik dan niet heel eenvoudig tot Hem zeggen: "Ja. Heere, ik geloof in U als mijn enige Zaligmaker, want in het licht van Uw Woord ben ik gaan zien dat er in mij geen goed woont. En ik verlang zo naar de vergeving van mijn zonden. Heiland, ik zoek Uw heil. U biedt het mij aan. U vraagt alleen geloof in U. Heere, ik geloof, kom mijn ongelovigheid te hulp"? Als dat niet mag, dan begrijp ik de woorden van Christus niet meer dat de geheimen van Gods Koninkrijk juist niet toegankelijk zijn voor de geleerden en wijzen van de wereld, maar voor de eenvoudigen, die Hij met kinderen vergelijkt (Mat. 11:25).

De sleutel der kennis

We moeten oppassen dat we, met al die door onszelf uitgedachte systemen van bevindelijkheid, niet gelijk worden aan de Farizeeën en wetgeleerden van wie Jezus zei: "Wee u, gij wetgeleerden, want gij hebt de sleutel der kennis weggenomen: gijzelf zijt niet ingegaan en die ingingen, hebt gij verhinderd" (Lk. 11:52). De sleutel van de kennis hoe je moet en kunt ingaan in het Koninkrijk, wordt door Christus herhaaldelijk aangewezen. Dat is het simpele geloof in Hem. Dat is worden als een kind, waardoor je Zijn uitnodiging, zonder allerlei bedenkingen, redeneringen en spitsvondigheden (want daartoe is een kind niet in staat), aanvaardt.

Die weg tot het Koninkrijk was ook reeds in het O.T. verkondigd: "Abraham geloofde en het werd hem tot gerechtigheid gerekend" Maar de wetgeleerden die beweerden dat dit veel en veel ingewikkelder was en dat dat allemaal zo niet kon (nl. door eenvoudig te geloven in Gods barmhartige, vergevende liefde), hadden een heel systeem opgebouwd van eisen die God aan de mens volgens hen stelde, voordat Hij een zondaar opnieuw in Zijn gunst opneemt.

Pas op!

Van de andere kant kan ik de bezorgdheid van sommigen die waarschuwen: "Pas op! Zo gemakkelijk gaat het niet", wél verstaan.

Er zijn inderdaad mensen die denken dat de genade "goedkoop" is. Ze menen: Als ik maar verstandelijk zeg: "Heere Jezus, ik geloof in U", dat daarmee de zaak in orde is. Ze denken dat ze dan rustig door kunnen gaan met hun zondige leventje van vroeger en tegelijk later gezellig de hemel mogen binnenwandelen. Daarom - ik herhaal - ben ik zo blij met de formulering van de Dordtse Leerregels, die de wedergeboorte niet een verandering van gevoelens, maar evenmin louter een verandering van verstandelijke overwegingen noemt. De wedergeboorte is een verandering van de wil.

Dat betekent dat dit geloof in Christus steeds gepaard moet gaan met de wil om de zonde niet meer te doen.

Bezwaren

Nu zal iemand zeggen: Maar ik kan met mijn wil niet zeggen dat ik de zonde niet meer wil. Antwoord:

1. Verwart u dan niet opnieuw de wil met het gevoel? Zeker, met uw gevoel (de Bijbel noemt dat ook wel "de wil des vleses", Ef. 2:3) zit u nog vast aan de zonde en u zult daar ook nooit helemaal van loskomen. Dat is de strijd van de geest in ons tegen het vlees.

Wanneer u tot geloof komt, ontvangt u echter een andere wil, de wil des geestes. U bent dan immers een nieuwe schepping geworden (2 Kor. 5:17). Paulus schrijft daar: "Indien iemand in Christus is, die is een nieuw schepsel". En hoe geraken we "in Christus"? Dan is het antwoord altijd weer: "Door het geloof … door het geloof" Zie Hebr. 11.

Ik wil; kom mijn onwilligheid te hulp

2. Ik kan me wél indenken dat u vanwege die sterke, nog steeds in u aanwezige, 'wil des vleses', eraan twijfelt of er úberhaupt wel een echte wil bij u is om de zonde niet meer te doen.

Maar dan zou ik u aanraden om dat eenvoudig voor de Heere uit te spreken en te bidden: "Ik wil; kom mijn onwilligheid te hulp".

En u weet uit de Bijbel dat de Heere zulk een ootmoedig gebed, waaruit zoveel hulpeloosheid en besef van eigen onmacht spreekt, zeker verhoren zal. Wanneer u uzelf vanuit dat zwakke pogen overgeeft aan Christus, zal Hij die geestelijke wil in u steeds meer gaan versterken. Hij neemt u dan steeds meer in Zich op om u gelijk te maken aan Zijn beeld en om de weg op te gaan naar de volmaaktheid van Zijn hemelse Vader: "Weest gij dan volmaakt gelijk uw Vader die in de hemelen is, volmaakt is" (Mat. 5:48).

Niet zonder gevoel

Ik wil er echter nog aan toevoegen: Hoewel de bekering niet een gevoelsaandoening is, maar een verandering van het 'hart', van de wil, van de kern van ons wezen, dat neemt niet weg dat een bekering steeds het hele gevoelsleven van de mens aanspreekt.

Daarvoor zijn de waarheden waarin iemand bij zijn bekering is gaan geloven, te ingrijpend. Denkt u maar in:

U was ter dood veroordeeld. U zou weggeworpen worden in de uiterste duisternis, in het onuitblusbare vuur, voor eeuwig. En u was tot het inzicht en de erkenning gekomen dat God dat eeuwige doodsvonnis terecht over u had uitgesproken.

En dan krijgt u ineens te horen dat u vrijgesproken bent; en zelfs dat diezelfde Rechter die door u op een schandelijke wijze beledigd was, uw verdiende straf op de schouders van zijn Zoon heeft gelegd en dat Hij u als Zijn kind aanneemt en u uitnodigt om binnen te gaan in de eeuwige vreugde.

Zulk een blijde boodschap van verlossing en heil kun je niet met droge ogen aanvaarden. Ook al schrei je dan misschien uiterlijk geen tranen, het raakt je tot in alle wortels van je gevoelsleven.

Maar nogmaals: we worden niet zalig, behouden, door het gevoel, maar door het geloof; ofschoon we van de andere kant ook niet zalig worden zónder gevoel. Maar het gevoel mag nooit de basis van onze heilsverwachting worden. De grond van onze verwachting ligt buiten ons. Die grond is Christus alleen. Zijn gerechtigheid die ons langs de weg van geloof alleen (niet langs de weg van het gevoel) uit genade wordt toegerekend.

Indien iemand meent vanuit de Schrift (dus niet vanuit een menselijke traditie) te kunnen aantonen dat het bovenstaande onjuist is, dan willen we graag naar hem haar luisteren in deze rubriek.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen