IS DE OECUMENE EEN KOEHANDEL?

In Le Figaro van 25 febr. 1973 stond een artikel van pater Maurice Villain onder de titel: „De situatie in de kerken van Nederland". Daarin trof ik een opmerking aan die een interessant licht werpt op zijn eigen opvattingen over de oecumene, die wellicht ook de opvatting is van de r.-k. kerk als geheel.

Hij schrijft: „Het Nederlandse Katholicisme heeft veel meer openheid getoond tegenover de waarden van de Reformatie dan omgekeerd" en hij besluit: „Het oecumenisme in Holland heeft zich dus duidelijk in een éénrichtingsverkeer voltrokken". Volgens Villain is het oecumenisme een kwestie van geven en nemen.

Die opvatting is helaas gemeengoed geworden onder veel christenen en ze vergiftigt de gewetens langzamerhand. Daardoor is de oecumene een ruilhandeltje geworden, waarbij het protestantisme als inzet heeft: het getuigenis en de fundamentele waarheden van het geloof. Het wordt een zaak van: „Ik geef jou dít, maar dan moet jij mij in ruil daarvoor dát geven".

En zo zien we dan hoe protestanten zich min of meer genoodzaakt voelen om allerlei rooms-katholieke gegevenheden te aanvaarden: een beetje van het pausdom, heel veel van de Mariaverering, veel van de priesterlijke bediening, de mis, de transsubstantiatie (al vermijdt men die term), de privébiecht, allerlei termen, die zwanger zijn van roomse gedachtengangen enz. En dat alles meent men verplicht te zijn over te nemen, omdat de r.-k. kerk in ruil daarvoor protestantse waarden heeft overgenomen zoals: de liturgie in de volkstaal, het veelvuldiger citeren van Bijbelteksten en de aanmoediging tot het lezen van de Bijbel, de kom munie onder beide gedaanten van brood en wijn, een zekere mate van laïsering en van vermindering van de overheersing door de clerus (de geestelijkheid), de wijdino van gehuwden tot diaken enz.

Maar laten we daarbij dan opmerken dat die veranderingen bij de r.-k. kerk zeer oppervlakkig zijn en dat ze geen millimeter prijsgeven van hun dogmatisch terrein. Zo b.v. het feit dat de clerus een minder dominante plaats heeft gekregen en dat de leken meer aan bod zijn gekomen, betekent op geen enkele wijze dat de onschriftuurlijke aanspraken van het r.-k. priesterdom zijn opgegeven; dat in de liturgie de volkstaal is toegestaan, neemt niet weg dat men daar de mis nog altijd beschouwt als een echt en waar offer. Maar protestanten hebben alleen maar fundamentele bijbelse waarheden aan te bieden en… te verliezen.

Maar, zo zal iemand zeggen, hoe zullen we ooit de begeerde „Eenheid" verkrijgen wanneer ieder maar op zijn eigen standpunt blijft staan en „geen duimbreed wil wijken"?

Laten we dan eerst vaststellen dat het oecumenisch terrorisme ons, met een beroej op die eenheid en door chantage te plegen met het gebod van de christelijke liefde, wil drijven tot een eenheid die niets meer te maken heeft met de eenheid, waarvoor Christus gebeden heeft; en ons wil voeren tot trouwe volgzaamheid aan één grote Wereldkerk ten koste van onze trouw aan de Heere van de Gemeente, Jezus Christus. Deze oecumenisten hebben bij hun streven naar eenheid slechts een aards en wiskundig beeld van de eenheid voor ogen, maar de eenheid van de Gemeente van Christus is hemels van aard en oorsprong.

Wanneer men dit idee van de noodzaak van de verwezenlijking van de eenheid langs de weg van een geven en nemen ingang heeft doen vinden, dan is de goddelijke Waarheid verlaagd tot wisselgeld, waarmee de grootste kerken voordelig kunnen opereren tot hun meerdere glorie (de kerken nl. die bijna het exclusieve recht bezitten om van de massamedia zoals pers en radio en televisie gebruik te maken zoals in Spanje, in Frankrijk en andere landen).

Inderdaad, kerken zoals de r.-k. en de grieks-orthodoxe kerk, beschikken over heel wat religieuze waarden, die echter waardeloos zijn in de ogen van God, omdat ze indruisen tegen de godsdienst „in geest en waarheid" die Christus is komen brengen. Over hen geldt het oordeel van Christus in de brief aan de gemeente van Laodicea; „Want gij zegt: ik ben rijk en verrijkt geworden en heb aan geen ding gebrek; en gij weet niet dat gij zijt ellendig en jammerlijk en arm en blind en naakt" (Openb. 3:17).

Als we willen komen tot de door Christus gewilde eenheid, dan is het een bijbelse vereiste dat zulke kerken hun valse rijkdommen moeten prijsgeven. Ze naderen immers de Schriftgetrouwe Reformatie met volkomen gedevalueerde munten, die voor God niet kunnen bestaan.

Christus heeft gezegd dat het voor een rijke moeilijker is om in te gaan in het Koninkrijk der hemelen dan een kameel door het oog van een naald (Mark. 10:25). Het „Oog van een Naald" was een van de poorten van Jeruzalem en die was zo laag dat een kameel daar niet doorheen kon, of hij moest de vracht, waarmee het dier belast was, eerst kwijt raken. Zo zullen ook wij bereid moeten zijn ons te ontdoen van allerlei schijn-rijkdom, die in de ogen van God slechts verschrikkelijke armoede is en aanmatiging, willen wij — ook de kerken — binnen kunnen gaan in het Koninkrijk der hemelen, waar de waarachtige eenheid van Gods kinderen gevonden wordt.

Montfermeil

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen