TOEN VERBRANDDE IK MIJN AFGODEN

In Bouwmanville is een zeer levendige gemeenschap van de Chr. Ref. Churches. Er zijn daar twee gemeenten. De kerkeraden van die beide gemeenten hebben ieder 25 abonnementen op ons blad genomen.

Ik logeerde daar bij de fam. Zeegers. In 1962 had ik van br. Zeegers een brief gekregen, waarin hij schreef: „Het lezen van uw boek heeft mij dichter bij u gebracht. U schrijft over uw vader en moeder, uw broers en zusters. Ik ken ze allemaal heel goed. Het huis van uw ouders, of beter gezegd: hun winkel, heb ik dikwijls betreden. Het kapelleke van Lomm is mij volkomen bekend. In mijn tijd was er al de nieuwe kerk en in het oude kapelleke heb ik toen een keer met uw broer Harry op de planken gestaan om een voordracht te houden. De „Witte Berg", de oude eiken op het kerkplein, het zijn vertrouwde beelden uit mijn jeugd. Ik heb als tuinknecht gediend bij de zusters dominikanessen in Venlo, en zo zou ik nog wel verder kunnen gaan".

De drie Weesgegroetjes mijn laatste houvast

En nu zat ik dan in de huiskamer van br. Zeegers en luisterde naar zijn getuigenis.

„Ik heb altijd veel liefde gevoeld voor Maria. Ik vertrouwde heel erg op haar. De genegenheid van mijn hart ging naar haar uit", zo vertelde hij.

In zijn jeugd plukte hij vaak bloemen om die voor het Mariabeeld te plaatsen. Hem was geleerd dat bloemen, door een kinderhand geplukt, bijzonder aangenaam waren aan Maria. Ook als tuinknecht bij de Dominikanessen was het voor hem een van de liefste werkjes de bloemen voor het Mariabeeld te verzorgen.

Een eerste schok kreeg zijn vast vertrouwen in de r.-k. kerk, toen hij een protestantse begrafenis bijwoonde. Hij zag met welk een serene geloofsrust die ouders het leed droegen van hun oudste zoon, die verdronken was. Hij dacht toen: Als het protestantse geloof zulk een kracht schenkt, clan kan het niet uitsluitend voortkomen uit de duistere machten van de ketterij.

Van protestantse kennissen kreeg hij een Nieuw Testemant. Hij sloeg het open en toen viel zijn aandacht op de proloog van het Johannesevangelie: „In den beginne was het Woord…". Hij bemerkte dat de vertaling zo goed als woordelijk gelijk is aan de r.-k. vertaling. Hij vroeg zich daarom af: Hoe kan men de protestantse Bijbel een vervalste Bijbel noemen en met welk recht verbiedt de r.-k. kerk dan het lezen van een protestantse Bijbelvertaling?

Hij verdiepte zich steeds meer in Gods Woord, maar bleef intussen ook nog vasthouden aan de Mariaverering. Elke avond bad hij nog de „Drie Wees-gegroetjes". Want dat is wel het laatste wat een rooms-katholiek opgeeft. Dan beschouwt men hem als helemaal afgedwaald, als een hopeloos geval, wanneer hij dat niet meer doet.

Intussen had hij zich een hele Bijbel aangeschaft en op zekere dag las hij in het Oude Testament over de vrouwen van Jakob die hun afgodsbeelden hadden meegenomen naar Kanaan. En de vraag rees in hem: Doe ik eigenlijk in de grond niet hetzelfde? Ik durf Maria niet los te laten, terwijl ik wel met de mond belijdt dat Hij mijn enige en volkomen Zaligmaker is. Ik stel nog mijn vertrouwen op uitwendigheden, op het reciteren van die drie Wees-gegroetjes. En is dat misschien de oorzaak, waarom ik niet tot de vrede van Christus kom, die in de Bijbel beloofd wordt?

Het was een ontzettende strijd, die hem lichamelijk geheel en al afmatte. Hij kreeg last van duizelingen.

On een morgen stond hij bij het vuur, waarop hij het varkensvoer moest gaar koken. Ineens stond het bij hem vast Ik móét al mijn afgodsbeelden verbranden. Ik móét mij losmaken van allerlei dingen buiten Christus, allerlei uiterlijkheden waarop ik nog mijn vertrouwen stel.

Hij nam het missaal, de rozenkrans, de r.-k. catechismus en allerlei doodsprentjes van familieleden, waarop gebeden stonden ter ere van Maria. Hij pakte dat allemaal en wierp het in het vuur, alles tegelijk.

Toen kwam een wonderlijke rust over hem. In zijn ziel daalde de vrede neer van Christus in de gemeenschap met Hem alleen. Nu proefde en smaakte hij de waarheid van Gods Woord: „In Hem woont al de volheid der Godheid lichamelijk en gij zijt in Hem volmaakt, die het Hoofd is" (Col. 2:9-10). Nu ervoer hij wat het wil zeggen „naar de rijkdom Zijner heerlijkheid met kracht versterkt te worden naar de inwendige mens; opdat Christus door het geloof in uw harten wone". Nu leerde hij kennen „de liefde van Christus die alle kennis te boven gaat, opdat gij vervuld wordt tot al de volheid Gods" (Ef. 3:16-17, 19).

Onze afgoden

Tot slot nog deze bemerking: Moeten wij ons niet allemaal telkens onderzoeken of wij misschien vasthouden aan allerlei afgoden, uiterlijke dingen, gewoonten waarop wij vertrouwen, die ons een gevoel van veiligheid geven, als zouden het wijkplaatsen zijn, waar wij kunnen schuilen voor de toorn van God over ons schuldige leven? Moeten ook wij allemaal niet telkens allerlei afgoden verbranden? En is ons vasthouden aan die afgoden misschien de oorzaak, dat de vrede van Christus niet in alle volheid en kracht doorbreekt in onze harten?

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen