Wij moeten onze schuld belijden

Geen nieuwe reformatie zonder zondebesef/

Aan een geestelijk ontwaken gaat het belijden van zonden vooraf. Er moet bij de gelovigen meer diepgang komen. Er zijn vandaag door de lauwheid van de christenen méér ongelovigen dan door alle boeken tesamen, die door ongelovigen werden geschreven.

Als we de geschiedenissen in de Bijbel hier eens op naslaan, komen we tot de ontdekking, dat het juist de mannen die het dichtst leefden bij God en in wie Zijn kracht 't sterkst openbaar werd, waren die hun zonden en mislukkingen voor Hem in de diepste ootmoed beleden. Daniël beleed zijn zonden en die van zijn volk. Toch lezen we niet, dat er op Daniël iets aan te merken viel. Op het eerste gezicht was hij een van de beste mensen, maar zijn schuldbelijdenis was één van de diepste en ootmoedigste, die de Bijbel ons vermeldt.

Hetzelfde heeft Job ervaren. God verbrak zijn ketenen en hoorde zijn gebed, nadat hij zijn schuldbelijdenis had uitgesproken. God zal ook ons horen en onze banden losmaken, als we de juiste plaats voor Hem innemen, door belijdenis te doen van en vergeving te vragen voor onze overtredingen.

Toen Jesaja uitriep: „Ik ga ten onder!" kwam de zegen; de gloeiende kool werd van het altaar genomen en zijn lippen daarmede aangeraakt; hij ging heen en schreef een van de wonderbaarste boeken, die de wereld ooit heeft mogen aanschouwen. "Welk een zegen is daarvan uitgegaan, ook voor de Gemeente!

Op hetzelfde moment dat David beleed: „Ik heb gezondigd!" was God hem genadig. „Mijn zonde maakte ik U bekend, en mijn ongerechtigheid verheelde ik niet; ik zeide: Ik zal de Here mijn overtredingen belijden en Gij vergaaft de schuld mijner zonde".

Het valt ons op, dat David hier een gelijkluidende schuldbekentenis aflegt als de verloren zoon in Lukas 15: „"Want ik ken mijn overtredingen, mijn zonde staat bestendig vóór mij. Tegen U, U alleen heb ik gezondigd en gedaan wat kwaad is in Uw ogen!" Als de Geest van God intrek neemt in het hart en daar overtuiging van zonden wekt, is er geen onderscheid meer tussen koning en bedelaar.

Er is één tekst in de Bijbel, die dikwijls aangehaald wordt, maar in negen en negentig van de honderd keren houden zij, die dit gedeelte citeren, bij de verkeerde plaats op.

Ze lezen uit Jes. 59: „Ziet, de hand des Heren is niet te kort om te verlossen en Zijn oor niet onmachtig om te horen". Hier stoppen ze.

Natuurlijk zijn dit twee grote waarheden, maar ze moeten verder lezen: „maar uw ongerechtigheden zijn het, die scheiding brengen tussen u en uw God en uw zonden doen Zijn aangezicht voor u verborgen zijn, zodat Hij niet hoort. Want uw handen zijn met bloed bezoedeld en uw vingers met ongerechtigheid; uw lippen spreken leugen, uw tong prevelt onrecht".

Houdt voor ogen, dat - als er ongerechtigheid in ons hart woont, of als we steunen op een dode geloofsbelijdenis - we geen enkel recht hebben: om te verwachten, dat onze gebeden verhoord zullen worden. Er is geen enkele belofte om op te kunnen pleiten. Ik 'huiver soms, als ik bidders zulke beloften hoor aanhalen en hen hoor zeggen, dat God Zich verbindt deze aan hen te vervullen, terwijl er gelijktijdig dingen in hun leven aanwijsbaar zijn, die ze niet bereid zijn op te geven.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen