Het bocheltje

In een stad woonde een jongetje met een bocheltje. Ais hij 's morgens de straat opkwam, stond er meestal een mevrouw met haar kind voor het open raam.

De moeder wees met haar vinger naar het bocheltje en zei aan het kind: „kijk, lieveling, een bocheltje", waarop het antwoordde: „wat een gek ventje", en verder vroeg: „Moeder, waarom heeft die jongen een bocheltje?"

Wat de moeder daarop antwoordde kon het bocheltje niet meer horen, omdat hij il te ver weg was.

Maar nauwelijks was hij de hoek van de straat omgeslagen of daar stonden wat jongens die groot wilden zijn en niet wisten hoe wreed ze waren. Ze riepen: „Bocheltje, mag ik je bocheltje eens aanraken, dat brengt geluk?" En het bocheltje liep verder zonder om te kijken, maar hij was gewond.

Zó ongeveer verging het hem elke dag... reeds zoveel jaren lang. Daarom haatte hij niemand meer, maar hij begreep dat hij niet leven kón op deze wereld omdat hij „niet was zoals de anderen".

Of hij zwijgend langs eenzame straten liep, of hij plotseling rechtsomkeer maakte als er een groep mensen aankwam, of hij 's avonds op zijn kamertje zat, of hij 's nachts lag te woelen omdat hij niet in slaap kon komen, hij hoorde niet anders dan hot geroep: „Bocheltje, bocheltje".

Tenslotte wilde hij wel eens écht slapen, zonder ook maar iets te horen. Slapen en vergeten.

Toen heeft hij zoveel slaaptabletten gekocht en geslikt, dat hij nooit meer wakker werd.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen