Italiaans priester, professor in de theologie, kwam tot het Licht

Wat was onze conferentie van gewezen rooms-katholieken weer mooi! Er waren een 75 deelnemers. Iedereen was vol lof over de uitstekende bediening van het personeel van Atrium. Hun vriendelijkheid is nu aan ons allen bekend (Phil. 4 : 5). Trouwens alles was af: het zangkoor, de muzikale begeleiding en noem maar op.

Maar wat je vooral zo goed doet, dat is die sfeer van heilige verrassing, die over de samenkomsten hangt. De verrassing om de wonderbare leiding van God in deze mensenlevens. God, die ons na veel strijd en pijn heeft gevoerd naar de bergtoppen van het licht, naar zijn souvereine genade in Jezus Christus. Jezus Christus stond dan ook steeds in het middelpunt. Naar Hem, onze enige en volkomen Zaligmaker, wezen alle getuigenissen heen. Zijn aanwezigheid was bijna tastbaar. Zijn leven bezielde alle conferentiegangers, die Hem hadden gevonden en de gloed van dit leven bescheen ook hen die nog zoekende waren en verwarmde hen.

Na afloop van de morgendienst, die voor iedereen toegankelijk was, kwamen ds. en mevr. A. J. van Sluijs van Enschede naar mij toe. Zij waren enthousiast. Zij nodigden ons uit: Jullie moeten ook zo'n conferentie houden in Twente. Daar wonen heel wat rooms-katholieken. Jullie kunt rekenen op onze volle medewerking. Wij zullen het wel organiseren.

Toen ik dat later aan de conferentie mededeelde, ging er een spontaan applaus op. Graag zullen wij dit voorstel in overweging nemen.

Er is nog veel moois over deze conferentie te zeggen, maar…. o die plaatsruimte in ons blad, die ik altijd te kort kom.

Toen ik van Rotterdam thuis kwam, trof ik daar een brief aan uit Engeland.

Crawley, 7 nov. 1960.

Zeer geachte dominee Hegger,

Uw boek, dat mij als geschenk werd gegeven in 1958, heb ik met veel aandacht gelezen en in mijn hart God gedankt, dat Hij U zo wonderbaar geleid heeft uit al uw noden, tot zijn Licht.

Ik wilde U nu schrijven over Domenico Salvato, die nog geen vol jaar geleden is uitgetreden uit de rooms-katholieke kerk. Hij was priester, professor in de theologie en doceerde aan een seminarie in Italië.

Direkt na zijn uittreden is hij drie maanden op een Bijbelschool geweest hier in Engeland, n.l. Capernwray Hall in Lancashire. Het is een „devotional" Bijbel school, buitengewoon goed. Deze Bijbelschool duurt maar vijf maanden en is elke winter.

Daarna kwam natuurlijk de vraag „wat nu?". Van verschillende zijden werd erop aangedrongen, dat Domenico direkt zou gaan werken als evangelist of docent. Maar anderen dachten dat het beter zou zijn als hij wat ervaring zou opdoen in de maatschappij en zodoende werkt hij nu in …. op het kantoor van een grote fabriek als vertaler. Hij verdient zo dus ook wat geld. En 's avonds studeert hij dan altijd.

Ik heb aan Domenico enkele gedeelten uit uw boek voorgelezen en hij werd er zeer door getroffen, omdat het zo gelijk was aan zijn eigen strijd.

Is uw boek vertaald, ds. Hegger? (Verschijnt in het Engels bij The Presbyterian and Reformed Publishing Company in Philadelphia, voor het einde van het jaar. H.J.H.) Het zou zo fijn zijn als hij het helemaal lezen kon.

Door zijn werk heeft Domenico weinig tijd om te studeren, wat hij toch zozeer nodig heeft om zich om te schakelen en antwoord te vinden op zoveel vragen, die hij nog heeft.

Het trof hem heel bijzonder dat U, nadat U eerst al direkt benoemd was tot evangelist in Denderleeuw, toch eerst nog een jaar naar de Vrije Universiteit ging om daar college te lopen. Ziet U, dat is nu precies wat hij ook nodig heeft; dat begrijpt U beter dan wie ook.

Maar waar en hoe is dit mogelijk? Hij heeft niemand, die dit kan bekostigen. Nu is er in Ierland de zogenaamde „Irish Church Mission". Daar zou hij wel heen kunnen gaan en vrij studeren en in alle behoeften wordt dan voorzien, maar hij vindt dit bezwaarlijk, omdat het de Church of England is en hij zou daaraan verplicht zijn.

Het is deze onzekere situatie, het niet zeker weten wat Gods weg is voor hem in de toekomst, waardoor hij onrustig wordt en heel slecht slaapt de laatste tijd. O, ds. Hegger, ik zou wel willen dat hij eens met U kon spreken. Hij heeft helemaal geen kontakt met anderen, die ook uitgetreden zijn en ik geloof, dat dat erg goed voor hem zou zijn.

Zijn moeder heeft het ook erg moeilijk voor hem gemaakt en heeft met van alles gedreigd, als hij niet tot de rooms-katholieke kerk zou terugkeren.

Ik ben er zeker van dat U begrijpen zult hoe hij zich op het ogenblik voelt.

Ik heb hem nu al drie keer ontmoet sinds zijn uittreden en hoewel ik als geboren protestant zijn innerlijke worsteling wel niet helemaal kan aanvoelen, leef ik toch intens met hem mee en daarom meende ik verplicht te zijn om uw hulp in te roepen.

Omdat ik niet zeker weet, of U nog in Denderleeuw bent, stuur ik deze brief maar aangetekend, dan kan hij niet verloren gaan.

Wij wachten met spanning op uw antwoord en ik dank U alvast heel hartelijk daarvoor.

Verbonden in de Here Jezus, die ons leven is,

w. g. I. v. d. B.

LEZERS, WAT MOEST IK DAAROP ANTWOORDEN?

Moest ik schrijven: Tot onze spijt kunnen wij br. Salvato niet helpen, omdat ons ex-priesterfonds alleen maar steun geeft aan ex-priesters in Nederland en België? Zouden wij grenzen mogen stellen aan onze liefde? Zouden wij bang moeten zijn, om deze nieuwe verplichting, die dan toch waarschijnlijk drie jaar duurt, op ons te nemen? Zouden wij mogen toelaten, dat hij dan maar noodgedwongen bij de Church of England gaat aankloppen om zich daaraan te binden? (Ik kan zo goed begrijpen, dat hij voor deze kerk, die het primaatschap van de paus niet erkent, maar overigens nog zoveel gelijkenis heeft met Rome door haar uitbundige liturgie enz., waaronder de verkondiging van het zuivere Evangelie bedolven wordt, weinig voelt.)

LEZERS, NOG EENS : WAT MOEST IK HEM NAMENS U ANTWOORDEN?

Och, ik wist uw antwoord immers al. Dat luidt: Ja, natúúrlijk! Help hem! Help hem onmiddellijk! Aarzel geen moment!"

Dat hebben we dan ook gedaan. Ik heb de voorzitter van de I. R. S., ds. Gravendeel, en de penningmeester, br. Plantinga, opgebeld. En als gevolg daarvan ging er onmiddellijk een expresse-luchtpost-brief naar Engeland:

„Laat Domenico meteen zaterdag, 19 november a.s., per vliegtuig overkomen. Maandag hebben wij n.l. onze vergadering van het bestuur van de I R. S. Dan kunnen we meteen met hem kennis maken en spijkers met koppen slaan. Dan kan hijzelf beslissen, waar en wanneer hij zijn studies wil beginnen: aan een universiteit of een Bijbelschool, hier in Nederland of elders. En waar hij ook zal gaan studeren, dit brengt geen enkele verplichting met zich mee om zich bij een of andere bepaalde kerk aan te sluiten, want onze stichting is volkomen interkerkelijk. Indien er niemand is, die zijn ticket kan voorschieten, dan zullen wij het wel hier betalen via de K.L.M., die hem daar wel telegrafisch bericht van stuurt."

Misschien verwondert één of andere lezer zich over onze voortvarendheid. Maar wij meenden, dat de liefde dit eist in dit geval.

Denkt u dat eens even in: wanneer je van je eigen moeder dergelijke brieven krijgt. Zoiets snijdt diep in je ziel. Dat je daar 's nachts van wakker ligt, dat je dan maar heel slecht kunt slapen, het kan niet anders.

Wij konden nu toch niet in deze geest antwoorden: „Gaarne zullen wij uw geval in overweging nemen. Wellicht zijn er mogelijkheden om U te helpen. U hoort dan nog nader van ons. Indien wij onverhoopt U de gevraagde steun niet kunnen bieden, dan bidden wij dat de Here U verder zal leiden op uw moeilijke weg. Intussen met broederlijke groeten…."

Neen, br. Salvato moest onmiddellijk merken, dat er een krachtige liefde van broeders en zusters rondom hem staat, biddend, maar ook offerend. Hij die zich zo moest losscheuren van zijn eigen familie, een scheur, die door de diepste vezels van zijn gehele wezen zich voltrokken heeft, moet nu ervaren, dat hij lid is geworden van een nieuwe familie, lid van het geheimzinnige lichaam der liefde, waarvan Jezus het hoofd is. In zulk een grote nood zijn woorden een bespotting, als ze niet werkelijk gepaard gaan met de daad.

En het is daarom, dat wij overtuigd waren, dat ons antwoord ook uw antwoord zou zijn.

Een volgende keer hopen we dan meer mededelingen te kunnen doen over onze nieuwe broeder .professor Domenico Salvato.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen