Uit de school van het dodenrijk

Ik ben in 1934 in Engeland geboren en opgevoed volgens de Rooms-Katholieke leer. Toen ik zeven jaar was, heeft mijn familie zich in Z. Afrika gevestigd. Ik ging op school eerst in het Holy Cross Convent en later bij de Marist Brothers School. Terwijl ik nog op de lagere school ging, bezocht ik elke dag na schooltijd de Rooms-Katholieke Domkerk van St. Mary in Kaapstad. Voorzover ik mij nog kan herinneren, wist ik destijds wel iets omtrent Jezns Christus. Ik gel oof de n.l. dat Hij God was en dat Hij bier op aarde onder ons is komen wonen, of schoon ik niet in Hem gel oof de en mijn volle verlossing niet aan Hem toevertrouwde.

Toen ik acht jaar oud was, nam mijn vader mij een keer op schoot en maakte mij duidelijk, dat er geen hemel of hel bestaat en dat bet zeer te betwijfelen is of Jezus wel ooit heeft geleefd. Ik was natuurlijk zeer geschükt, maar na verl oop van tijd heb ik elke gedachte aan een Opperwezen verworpen, en toen ik negen jaar was, was ik een volslagen atheïst, die de Bijbel (die ik nooit bad gelezen) kleineerde inet de z.g. feiten van de wetenschap.

Ik ben weggegaan van de Marist Brothers School en heb in een openbare school een nieuw begin gemaakt. Toen de klas er achter kwam, dat ik een atheïst was, hebben de z.g. christenen mij zeer slecht behandeld. Mijn reaktie was toen: Als jullie christenen bent en jullie gedragen je zo, dan wil ik niets met jullie Christus te doen hebben. En vandaag is het nog zo. De wereld leest niet de Bijbel, maar de wereld leest wel ons en vormt zich een mening omtrent Christus op grond van wat zij in en aan ons zien.

Gedurende mijn eerste jaren op de universiteit ben ik weer in de richting van de godsdienst gaan denken. Toen heb ik een studie gemaakt van al de „ismen": mohammedanisme, buddhisme, sjintoïsme, Judaïsme, kommunisme en het christelijk geloof. Elk van die richtingen leert onder meer de gouden regel: Je moet je naaste liefhebben als jezelf. Daarom heeft elk van die richtingen een zekere sociale waarde. Maar behalve deze gouden regel leert het christendom als enige godsdienst de gedachte van de verzoening door bet bloed. Voor mijn gevoel verlaagde het christendom zich daardoor tot het peil van een slachthuis.

Later ging ik mij voor politiek interesseren. Ik beschouwde de politiek als het enige middel om de wereld te hervormen. Daarom besloot ik politicus te worden om aldus de problemen van ons land op te lossen. En daarom besloot ik ook om het Afrikaans vlot te leren spreken. Ik kocht een Bijbel met de bedoeling om mijn Afrikaanse woordenschat uit te breiden. Ik beschouwde die Afrikaanse Bijbel echter helemaal niet als Gods onfeilbare regel voor leer en leven. Hoewel de Bijbel een groots letterkundig werk is, beschouwde ik de inhoud als een samenraapsel van j oodse geschriften en vertelseltjes voor kinderen. In elk geval , van de boodschap van de Bijbel begreep ik niets. Ik zag er kop noch staart aan. Omdat ik een natuurlijk mens was, kon ik dit Woord Gods ook niet verstaan. Paulus heeft een waar ding gezegd, toen hij schreef: „Doch een ongeestelijk mens aanvaardt niet hetgeen van de Geest Gods is; want het is hem dwaasheid en hij kan het niet verstaan, omdat het slechts geestelijk te beoordelen is" (1 Cor. 2 : 14). En: „Want het woord des kruises is wel voor hen, die verloren gaan, een dwaasheid, maar voor ons, die behouden worden, is het een kracht Gods" (1 Cor 1 : 18).

Tegen het ei nde van 1955 ging ik voor de duur van mijn universiteitsvakantie in een goudmijn werken. Ik nam mijn Afrikaanse grammatica (de Bijbel!) mee.

Eens, terwijl ik onder in de mijn was, had er een ontploffing plaats. Als gevolg daarvan werd de elektriciteit in heel de mijn afgesloten. De lichten gingen uit en het werd vol strekt donker. De liften werkten niet meer, maar het voornaamst e van alles: de luchttoevoer, hield op.

Onmiddellijk kwamen de arbeiders van de verschillende plaatsen naar de schacht om de verse lucht, die daarin nog aanwezig was, in te ademen. Maaide lucht werd langzaam maar zeker in de schacht naar boven gezogen. De mijnwerkers deden hun best om hun angsten te verbergen door het vertellen van vuile grappen. Maar de ijle t oon in hun stemmen maakte mij duidelijk dat ze doodsbang waren.

Langzaam begon het besef tot mij door te dringen, dat ik als een rat in de mijn gevangen zat. Eerst probeerde ik dat weg te lachen, maar naarmate de minuten voorbij kropen en de lucht bedompter werd, begon ik geweldig te zweten — heet als vuur op mijn borst en ijskoud op mijn rug, waar de lucht van achter mij vandaan wegtrok uit de mijn. Naderhand begon ik als gevolg van het grote temperatuurverschil van mijn lichaam te beven en te bibberen als een kind.

Na verder verloop van kostbare tijd stond ik op en liep naar de schacht. Tot mijn onsteltenis zag ik dat de witte hemel ver, ver daarboven ons was. Ik ging terug naar de plaats, waar ik eerst gezeten had. Langzamerhand drong het tot mij door, dat ik nooit meer levend uit de mijn zou komen. Deze gedachte amuseerde mij eerst, maar naarmate de lucht steeds warmer werd, trachtte ik tot een dieper doordenken van de toestand te komen. Nou ja, dacht ik, als ik dan sterf, dan zal Zuid- Afrika zonder mijn bezielende(?) leiding moeten klaarkomen. Mijn hele leven heeft om mijzelf en mijn toekomstpl annen gedraaid.

(Wordt vervolgd)

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen