“Je krijgt mee dat meneer pastoor weet hoe het moet”

Met verwondering kijkt ze terug op Gods leiding in haar leven. Telkens weer bracht Hij mensen op haar pad die haar de weg wezen en haar bij de Heere brachten. Het is een lang proces geweest, waarin ze telkens meer leerde. In haar huis in Ermelo haalt Viviane van Oosten herinneringen op aan haar verleden. Ze groeide op in het Limburgse Beek, in een gezin dat het gewend was om elke zondag naar de kerk te gaan. “Na de mis gingen we “ene vatten”, zoals we dat noemden: een pilsje drinken. Er traden vaak solisten of een koor op. Om een uur of twee gingen we naar huis, want dan stond het eten klaar. Uitbundig feesten zit in de katholieke volksaard”, zegt Van Oosten. “Maar dat niet alleen. Je krijgt van jongs af aan mee dat meneer pastoor weet hoe het moet. Daar had je genoeg aan. Je hoefde zelf niet de Bijbel te lezen. Als je gelooft dat de pastoor het weet, vraag je je niet af wat de Heere van je wil.” Van Oosten herinnert zich dat haar stiefmoeder een Bijbel had, maar verder weet ze niet of iemand in haar omgeving in de Bijbel las.

“We baden voor het eten, in onszelf, en sloegen een kruisje. Danken na het eten en Bijbellezen deden we niet.” Haar stiefzus was bevriend met een meisje uit een protestants gezin. Van Oosten herinnert zich dat ze haar stiefzus op ging halen toen die bij dit vriendinnetje op bezoek was. “Ik kwam daar binnen, aan het eind van de maaltijd. Ze waren net bezig met het lezen van de Bijbel. In onze ogen was dit vromer dan vroom. Toen ik tegen mijn vader zei dat deze mensen de Bijbel aan tafel lazen, zei hij: O, maar die mensen geloven niet. Ik weet nog dat ik dacht: Hoe zit dat dan? Ze lezen toch de Bijbel? Maar mijn vader zei dat ze niet geloofden, en omdat hij dat zei, dacht ik dat het waar was.”

Ze herinnert zich nog goed dat ze toen ze 16 jaar was –tijdens een wandeling in het bos– heel duidelijk het besef had dat God bestond. “Ik was toen zo zeker van Gods aanwezigheid. Die ervaring ebde al snel weer weg. In een rooms-katholieke omgeving is er niemand met wie je erover kunt praten of die je verder de weg wijst.”

Ze was 18 jaar toen ze voor het eerst de Bijbel ging lezen. Negen jaar daarvoor waren haar ouders gescheiden en een paar jaar later had haar moeder een nieuwe vriend gekregen. “Soms logeerde ik bij de inmiddels getrouwde dochter van deze vriend. Deze vrouw was getrouwd met een man van gereformeerden huize. Zij is tot geloof gekomen en werd baptist. Als ik bij haar logeerde, vroeg ze of ik de volgende dag mee wilde gaan naar de kerk, en doordeweeks ging ik dan met hun naar de Bijbelstudie. Dat vond ik heel interessant. Ze gaf me een Bijbel, en die ging ik lezen. Het is heel bijzonder hoe God dit heeft geleid.”

Hierna volgde een lange zoektocht naar God en de wijze waarop Hij gediend wil worden. “Ik kwam er steeds meer achter dat heiligen er niet toe doen en dat we alleen door Jezus’ lijden en sterven verzoend kunnen worden met God. Dat moet tot je doordringen, en dat was bij mij een lang proces van tien jaar.”

Altijd was haar geleerd dat het waar was wat de paus zei. “Daar stelde je geen vragen bij.”

Al kreeg ze steeds meer twijfels bij de pauselijke geschriften en de besluiten van de kerk. Ze begreep er steeds minder van. “Eerst was het verboden om de anticonceptiepil te gebruiken, daarna niet meer. Eerst moest je voor bepaalde zaken drie weesgegroetjes bidden, en daarna weer vijf. Het veranderde elke keer.”

Op haar 28e stapte ze uiteindelijk definitief uit de Rooms-Katholieke Kerk. Doorslaggevend voor dit besluit was de zaligverklaring van Peerke Donders uit Tilburg. “Ik weet nog dat de paus hem zalig verklaarde en daarna zei: Als je bidt tot Peerke, zal hij je altijd helpen. Dat vond ik onzin. Ik dacht: Gisteren kon het nog niet, maar omdat de paus vandaag een handtekening heeft gezet onder een document voor zijn zaligverklaring, mag het ineens wel. Dat was voor mij de druppel.”

Ondanks alles kijkt Van Oosten met een warm gevoel op haar jeugd terug. Want in die tijd is ze in aanraking gekomen met God. “Het heeft zo moeten lopen”, zegt ze. Door haar rooms-katholieke verleden kan ze zich heel goed inleven in mensen met een andere godsdienst en heeft ze bewogenheid met hun zielenheil. “Als je bijvoorbeeld als moslim of hindoe opgroeit, weet je niet wat de ware godsdienst is. Ik kan begrijpen dat je dan gelooft wat je hebt meegekregen. Het is heel belangrijk om de mens van de godsdienst te scheiden. De godsdienst moet je afkeuren, maar de mens zelf respecteren. Als je mensen vereenzelvigt met hun godsdienst, keur je hen af. Dan ben je liefdeloos bezig. En het is juist belangrijk om deze mensen lief te hebben en hen in gebed bij de Heere te brengen. Om te bidden of God mensen op hun pad wil brengen die hen tot Hem leiden.” Dat ze dit laatste zelf mee heeft mogen maken, ziet ze enkel als genade. “Dat was onverdiend. Alleen al het feit dat God mij zag, is zo’n groot wonder voor me geworden. Wij zijn het niet waard dat Hij ons opzoekt.”

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen