TERUGBLIK OP 40 JAAR OPVANG EX-PRIESTERS

Viering van de 40ste jaargang van het blad IRS betekent ook herdenking 40 jaar hulp aan ex-priesters. Wanneer ik als een vogel over deze jaren heen vlieg, kan ik vanzelfsprekend slechts hier en daar neerduiken om uit die bewogen geschiedenis een graantje weg te pikken.

Voorop wil ik stellen dat ook die geschiedenis ons heel wat geleerd heeft. U weet dat de Heere ons Zijn lessen wil geven door de Schrift, maar ook door de geschiedenis. U kent het gezegde van Groen van Prinsterer: Er staat geschreven en er is geschied." Dat hebben wij ondervonden.

De zegen des Heeren

Laat ik maar meteen beginnen bij het begin: de aankoop van de Wartburg in 1962. De stichting had toen geen financiële mogelijkheden. We konden wel een behoorlijke hypotheek krijgen, maar er was behalve dat een startkapitaal van ƒ 28.000,- nodig en dat hadden we niet. Gelukkig kon het bestuur dat van iemand lenen.

En het geld is er gekomen. Binnen twee jaar kon de lening van ƒ 28.000, al worden terugbetaald. En op den duur was niet alleen de Wartburg, maar ook het kantoor in de Parkstraat hypotheek-vrij geworden.

Hoe moet je dit verklaren? Was dit de zegen des Heeren? Dat hoeft nog niet per se. Dat resultaat kan ook het gevolg zijn geweest van een bestuur dat met wijsheid wist om te springen met de binnenkomende giften. Er zijn wel meer mensen, ook ongelovigen, die met weinig waren begonnen en miljonair werden.

We mogen pas dan van de zegen des Heeren spreken, als we leven uit dit geloof: "Zo de Heere het huis niet bouwt, tevergeefs arbeiden zijn bouwlieden daaraan" (Psalm 127:1).

De Heere heeft in het verleden ons dat geloof gegeven. En wat kun je dankbaar zijn om de gave van dat geloof!

Zo'n geloof geeft een diepe rust. Dan hoef je je nergens zorgen over te maken. Diezelfde Psalm zegt: "Het is alzo dat Hij het Zijn beminden (als in) de slaap geeft."

Dan kun je altijd weer de eerste verzen zingen van het Lutherlied dat we ook boven de ingang van de Wartburg hebben laten aanbrengen: "Een vaste Burcht is onze God, een Toevlucht voor de Zijnen."

Soms hadden we voor zoveel expriesters te zorgen dat de bodem van het ex-priesterfonds zichtbaar werd. Maar als we dan in IRS de noodklok luidden, kwam er altijd weer voldoende binnen.

Van allerlei taal en natie

We hebben priesters gehad van allerlei nationaliteiten met ieder zijn eigen geschiedenis. In telegramstijl enkele voorbeelden.

Er kwamen priesters bij ons aankloppen, die alleen maar moeilijkheden hadden met het celibaat, de verplichting om ongehuwd te blijven. Dan stuurden we ze door naar het r.-k. bureau voor hulp aan priesters in moeilijkheden dat in Utrecht gevestigd was en waarvan pastoor Vendrik de directeur was. Toen de Wartburg geopend werd, schreef de r.-k. pers daar sympathiek over. Wel voegden ze eraan toe: "Dit moet voor ons een teken aan de wand zijn. Daaruit blijkt dat wij te weinig doen voor onze priesters, die in nood verkeren." De bisschoppen hebben toen daarvoor een commissie benoemd en het resultaat was dat bureau in Utrecht.

Zo kwam een Spaanse priester bij ons aankloppen, die al gauw te kennen gaf dat zijn belangstelling vooral uitging naar konijnen en naar een vrouw. We hebben hem aan het verstand gebracht dat hij dan aan het verkeerde adres was omdat de Wartburg er geen konijnenfokkerij op nahoudt en evenmin een huwelijksbureau is.

Een Russische ex-priester vertelde ons dat de laatste woorden van zijn vader, vlak voordat hij stierf, waren: "Ik heb ze allemaal voor de gek gehouden." Toen had hij ingezien dat inderdaad elk mens leugenachtig is (Romeinen 3:4) en dat Christus, Die de Weg, de Waarheid en het Leven is, onze enige Hoop is.

Diep onder de indruk was ik van een Duitse priester, die later predikant is geworden in de Lutherse kerk. Hij was zo volkomen kapot gegaan aan de strijd voor de onderhouding van Gods wet om daardoor het eeuwige leven te beërven, dat voor hem het leven uit genade de enige mogelijkheid was ge worden. Het was net of ik Maarten Luther in levenden lijve voor me zag.

Gods uitverkiezing

Eén van de lessen die de Heere mij in al die geschiedenissen van ex-priesters heeft laten zien, is Zijn uitverkiezende genade.

Ik heb ex-priesters gekend die hun geloof voornamelijk op gevoel hadden gebouwd. Vaak was dat gebeurd door contacten met de charismatische beweging. Maar dat hield geen stand. Ze vielen terug in een werelds leven, soms zelfs in openbare zonde.

Anderen wilden wel graag Christus in geloof aannemen. Ze besloten ook om dat te doen. Maar we worden niet wedergeboren door de wil van een mens; we zijn slechts dan een kind van

God geworden, wanneer we uit Hem geboren zijn. Dat lezen we heel duidelijk in Johannes 1:13.

Ik denk nu aan een Spaanse ex-priester. Hij verbleef al enkele maanden bij ons in de Wartburg. Hij wilde weer eens zijn familie in Spanje bezoeken. Dat was gevaarlijk in die tijd van Franco. Hij zou via Portugal het land in en uit reizen, gekleed in zijn priestertoog. Terug in de Wartburg vertelde hij dat de Heere tijdens de avondschemeri ng tot hem was gaan spreken in de trein, toen hij terugkeerde naar Portugal. Maar toen reeds proefde ik in zijn verhaal zijn eigen verlangen, zijn eigen fantasie, zijn eigen wil. Ook hij heeft geen stand gehouden.

Toch geloof ik dat de Heere toen een werk aan hem was begonnen en ik bid en vertrouw dat de Heere dat werk ook zal voltooien.

"De Heer' is zo getrouw als sterk; Hij zal Zijn werk voor mij vol enden. Verlaat niet wat Uw hand begon."

Maar andere ex-priesters waren door de Heere gegrepen tot heel diep in hun hart. Dat zag je en daar kon je dan heel dankbaar om zijn. Zulke expriesters werden door de Heere bewaard, soms door heel zware beproevingen en verzoekingen heen.

Ik denk aan de Canadese ex-priester Robert Champagne. We hadden al veel met elkaar gecorrespondeerd, maar eindelijk ontmoetten we elkaar voor het eerst. Wat een vreugde is het om in elkaar dat werk van Gods vrije genade te mogen bespeuren! Wat kun je dan samen de Heere zo heel hartelijk danken voor dat wonder dat Hij aan zondi ge mensen heeft verricht. Wat kun je je dan met elkaar één weten en voel en in de lofprijzing van Hem, Die ons uit de duisternis van onze zonde getrokken heeft en ons heeft overgepl aatst in het Koninkrijk van Zijn liefde! (Br. Champagne is wel wat gaan zwerven van kerk naar kerk; dat baart mij een beetje zorgen; maar als je uit een kerk komt met een strakke eenhei d zoals de R.-K. Kerk, dan is het te begrijpen dat je gemakkelijk verdwaalt in de wirwar van protestantse kerkpaden).

Geladenheid

Velen begrijpen niet dat rooms-katholieken, die dit Evangelie van de zaligmaking door genade en geloof in Christus alleen ontdekt hebben, zich soms zo geladen kunnen uitlaten over hun vroegere kerk. Ze verdenken hen een ordinair antipapisme. Dat kan het ervan dat ze zich schuldig maken aan geval zijn, maar hoeft per se niet. Begin deze week werd ik opgebel d door een ex-rooms-katholieke mevrouw. Ze vertelde mij haar geschieuit haar vele zonden, waaronder verdenis, hoe de Heere haar verlost had abortus. Ze zei: "Waarom hebben ze slaving aan de drank en zelfs een ons dat Evangelie nooit verteld? Ik biechtte mijn zonden, maar dat hielp niet. Toen hoorde ik dat we onze zonden rechtstreeks aan God moeten belijden en vergeving ontvangen door Christus. En nu ben ik soms boos op de R.-K. Kerk, omdat die het aan mijn andere familieleden zozeer bemoeilijkt om het licht te zien. Ik weet dat ik mij niet boos mag maken, maar ik heb er zo'n verdriet van, dat zovelen door Rome geleid worden op de weg van het vertrouwen in de eigen goede werken, een weg die naar de eeuwige dood voert."

Mag je zo' n verdriet en zo' n verontwaardi gi ng ant i papi sme noemen? Als iemand dat doet, dan heeft hij nooit de gloed begrepen van de profeten en van de apostel en Petrus, Paul us, Johannes in hun brieven.

In het licht van de schriftuurlijke bevindi ng zie je hoe in heel dat stelsel op allerlei, vaak heel vrome, wijze de mens in het mi ddel punt wordt gesteld. En vanuit de Schrift weet je dat dit een gruwel moet zijn in Gods ogen. En je lijdt er dan onder. Je hebt er verdriet van, omdat de Heere daar Zelf verdriet van heeft.

Gelukkig is er veel veranderd. Steeds meer rooms-katholieken, ook priesters, hebben het l evende water van het Woord Gods ontdekt en drinken daaruit met volle teugen. Het is heel fijn om met hen de vreugde van het Evangelie van de vrije genade in Christus te delen.

Tenslotte

We hebben in totaal ongeveer 180 expriesters, ex-kloosterbroeders en exnonnen mogen helpen. De meesten van hen passeerden echter niet de Wartburg.

De opvang van deze ex-pri esters was wei eens moeilijk, vooral voor mijn vrouw die de dagelijkse zorg voor hen had. Maar ook voor onze kinderen viel het soms niet mee: altijd vreemden over de vloer. Toch zien we er met veel vreugde en dankbaarheid op terug. Het was voor ons een voorrecht voor zovel en de weg naar de vrijheid in Chri stus te mogen wi j zen.

De Wartburg is begonnen met gebed en zal ook slechts bewaard worden door gebed. Dat zegt Psalm 127: "Zo de Heere de stad niet bewaart, tevergeefs waakt de wachter."

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen