De taal van GODS kinderen

Gods kinderen leven verspreid in allerlei kerken en kringen. Overal tref je nog diep-Godvrezende gelovigen aan. Ik ben ervan overtuigd dat die zelfs nog wel leven in de r.-k. kerk. Het is alleen voor mij vaak een raadsel, waarom de Heere hen dan niet uit dat diensthuis leidt. Maar „nu zien wij door een spiegel in een duistere rede, maar alsdan zullen we zien aangezicht tot aangezicht" (1 Kor. 13:12).

De laatste tijd ben ik ook meerdere keren in aanraking, en daarna in intens gesprek, gekomen met kinderen Gods in de gereformeerde kerken, waar ik toe behoor. En wat heb ik de Heere gedankt om het diepe geloof, dat ik bij hen aantrof!

Het is merkwaardig dat Gods kinderen elkaar meteen herkennen. Ze spreken een bepaalde taal. Die taal heeft bij ieder weer zijn eigen nuanceringen. Soms lijken het dialekten, maar dan toch dialekten van de éne taal van de Heilige Geest.

En nu moet ik direkt zeggen, dat de taal van hen, die opgevoed zijn met de geloofsbelijdenis van de Drie Formulieren van Enigheid, mij het meeste aanspreekt. Ik kan mij ook wel thuis voelen in een wat meer vrolijk christendom van oprechte gelovigen. Maar als ik iemand, die de Heere kent, hoor spreken vanuit de achtergrond van die belijdenis, dan gaat er meteen iets in mij resoneren.

Diepten van droefheid en vreugde

Het kan niet zijn, omdat ik daarbij geliefde klanken zou horen van een menselijke traditie. Ik ben immers niet met die traditie opgegroeid. Wat is het dan?

Ik denk dat de reden daarvan is, dat de blijdschap, die in die belijdenis verwoord wordt, oprijst uit de afgronden van duisternis, die in de zondigheid van ons huist. Daarom is het net of ik bij dat soort mensen een schreien in hun hart beluister om de zonde, waar ze nooit helemaal van loskomen en waarover ze zich elke dag weer moeten verootmoedigen. Ze zouden zo graag zuiver leven voor de Heere, maar ze slagen er niet in.

Daarom is er bij hen tegelijk die verwonderende vreugde om de Heere, die altijd maar weer vergeeft en hen altijd weer rein wast met het bloed van Zijn Zoon. Daarom is er in hen die bepaalde stilheid voor de Heere, dat zich bevinden voor Zijn aangezicht, dat leven uit Zijn genade.

Een andere reden is misschien de belijdenis van de uitverkiezing. (Nee, niet een filosofie of theologie van de uitverkiezing. Die heeft al heel wat zielen stuk gemaakt. Gelovigen filosoferen niet, maar geloven.) Daardoor wordt de Heere volkomen in het middelpunt geplaatst, zonder enige afhankelijkheid van een menselijke beslissing. De Heere wordt zodoende voor hen de vaste rots, waarop zij bouwen. Ze zien steeds maar weer van zichzelf af, en zien op naar Hem, op Wie zij heel hun verwachting bouwen, Wiens Naam zij liefhebben, voor Wiens eer zij strijden.

Het suizen van de grote stilte

Nadat ik mijn artikel: „Lang zal d'ie leven" geschreven had, werd ik opgebeld door een gereformeerde mevrouw. Ik kan natuurlijk geen details vermelden, wel in het algemeen dat ze het heel moeilijk heeft in haar plaatselijke kerk (nogmaals dat verschijnsel doet zich ook in andere protestantse kerken voor). Ze zei o.a.:

„Wanneer ik 's zondags naar de kerk ga, voel ik me alleen maar toeschouwer. Onlangs was er Avondmaalsviering. Er was zoveel liturgische franje bij. Het leek wel helemaal rooms. Ik was er erg bedroefd onder.

Soms komt wel eens het verlangen bij mij op: „Heere, neem mij op in Uw eeuwige heerlijkheid, want de omgang met U hier op aarde is al zo'n onuitsprekelijke vreugde. Wat moet het dan zijn, wanneer ik U mag aanschouwen van aangezicht tot aangezicht?" Maar dan bemerk ik ook weer dat de Heere van mij verlangt: Je moet Mijn getuige hier zijn, zolang als Ik dat beschik.

Elke morgen mag ik ontwaken met de Heere. Dan ga ik voor Hem staan en zeg het tegen Hem: „Heere, hier ben ik weer met lege handen. Hier sta ik in de ellende van mijn zondigheid. Maar ik weet mij voor altijd geborgen in Uw veilige Vaderarmen, reingewassen door het bloed van Uw Zoon".

Wat is het heerlijk om de kracht en het licht te mogen ervaren van de Heilige Geest, die in mij woont!

Ik word 's nachts wel eens wakker. Maar dan is het of ik het suizen van de grote Stilte, waarin God woont, hoor. En den leg ik al mijn zorgen voor Hem neer. Zo kan ik dan weer spoedig inslapen. Ja, een leven met de Heere is verrukkelijk. Daar is echter ook de satan. Hij probeert alles kapot te maken. Hij is de grote vernieler. Hij is de macht van de duisternis. Maar in Christus zijn wij meer dan overwinnaars.

Maar door alles heen is er zoveel om voor te danken. Als ik wakker word, dan dank ik de Heere voor de slaap en voor het leven en nog zoveel mooie dingen daarin. Dan dank ik Hem bovenal voor Zijn Zoon, Jezus Christus, in Wie Hij ons alles geschonken heeft".

Zo sprak zij maar door. Maar ze moest afbreken. Ze zei het ook zelf: „Ik zou wel uren daarover kunnen doorpraten, maar ik kan het in mijn naaste omgeving niet kwijt. Maar telkens als IRS in mijn bus rolt, dan is het alsof ik daardoor ineens in gemeenschap kom met een grote geestelijke familie, die eender denkt en eender gelooft en zich eender bevindt voor de Heere".

Ik heb datzelfde ook aangetroffen bij gereformeerde ouderhngen en predikanlen, in wie ik een echt herdershart hoorde kloppen, een diepe bewogenheid om de kudde die dreigt verscheurd le worden. Het was fijn om mel hen le bidden. Ja, boven aile verdriet en kerkelijke spanning heen is daar de Opperherder, die trouw de wacht houdt over zijn kudde.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen