Het droomen spookpaleis van Raigash

Op twintig kilometer van Khajuraho ligt een volkomen verlaten droompaleis. Ik bezocht het met een gids.

Het paleis ligt tegen de top van de berg. De bewaker woont in het dal en gaat met ons mee.

Er wonen hier slechts enkele gezinnen in de buurt. Dat zijn dan ook de dapperen. Anderen houden het hier niet uit.

De regering heeft geprobeerd er een schooltje te beginnen. Maar na hoogstens een jaar vertrokken de onderwijzers. Ze meenden in de nacht lugubere geluiden te horen in het verlaten paleis.

De bewaker lijkt zelf ook een spookverschijning. Hij gaat ons voor in het paleis met zijn rammelende sleutels. Onze voetstappen klinken hol op de vele trappen, die we beklimmen. Er is niemand. Onze stemmen verijlen in de hoogte. Sic transit gloria mundi - zo gaat de heerlijkheid van de wereld voorbij.

We komen in een ondergrondse zaal. „Dat was de gevangenis", zo vertelt de gids. „Vier jaar geleden was ik hier met een toerist. Toen ik de eerste stap naar beneden deed, hoorde ik een zwaar gegrom. Mijn toerist sprong meteen verschrikt terug, maar ik moest te weten komen, wat het was. Het bleek een zwangere tijgerin te zijn, die later ook vijf jongen ter wereld bracht. De tijgerin was door een achterdeur binnengeslopen. Die deur is nu gesloten."

„Vanuit die ondergrondse zalen is er een gang, twintig kilometer lang, naar Khajuraho, naar de tempels. Velen hebben geprobeerd om door die gang de stad te bereiken, maar ze werden meestal doodgebeten door de vergiftige cobra's, die daar juist zo graag hun eieren leggen. Daarom heeft de regering die gang laten dichtgooien."

„Vijfentwintig jaar terug waren er beneden in het dal nog vele ruïnes van de vroegere huizen rondom het paleis. Maar de mensen hebben de stenen weggebroken om er huizen van te bouwen voor zichzelf."

Ik zit dit allemaal neer te schrijven ergens in dit droom- en spookpaleis, op een binnenplaats, terwijl de vogels rondom ons kwetteren in de stilte van de ochtendzon.

Eindelijk bereiken we de bron van de spookgeruchten. De gids wees mij een soort uitholling in de zware muur van het paleis. „Daar liggen ze begraven". „Wie", zo vroeg ik. En hij vertelde: „Er was hier een koning, die twee zonen had. Aan de overzijde van de rivier woonde een koning met een beeldschone dochter. Beide koningszonen aan deze zijde van de rivier hadden liefde opgevat voor datzelfde meisje. Haar antwoord was: Jullie moeten zelf maar beslissen, wiens vrouw ik word, want ik houd evenveel van jullie beiden. De zoons duelleerden, maar stierven alle twee. Toen het meisje dat hoorde, wierp zij zichzelf in de rivier en verdronk. En nu nog dwalen de geesten van die drie geliefden rond in dit paleis, zo denken de mensen; en die geesten maken die geluiden in het holst van de nacht".

Toen we naar beneden gingen, wees hij mij aan: Kijk, dat zijn holen van cobra's. Ik griezelde een beetje en vroeg: Komen ze dan niet plotseling te voorschijn om ons een vergiftige beet toe te brengen? Nee, zei hij, dat gebeurt voornamelijk in de regentijd.

Ik keek naar de bossen. „Zitten daar nu nog tijgers in?" „Ja", antwoordde hij, „maar ze komen niet gemakkelijk op ons af!"

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen