Huwelijk van onze Prinses

Een van onze predikanten bidt in elke dienst waarin hij voorgaat voor het koninklijk huis. En hij zal stellig niet de enige zijn. Het is immers nog altijd in vele kerken van ons land een goed gebruik in de wekelijkse gebeden van de gemeente een zegen af te smeken voor het Oranjehuis dat in de loop der eeuwen zo'n grote betekenis heeft gehad voor land en volk van Nederland. En al gaat mij persoonlijk de triologie God, Nederland en Oranje bepaald te ver, ik wil niet graag iets afdingen op het vele goede werk dat de koninklijke familie voor ons volk heeft gedaan en de zegen die dat heeft voortgebracht.

Maar dat betekent niet dat elke vorm van kritiek ongeoorloofd zou zijn. Graag onderwerp ik me ingevolge Romeinen 13 aan het gezag van de koningin en haar huis. Niettemin is er plaats voor teleurstelling en bedenking waar het het persoonlijk leven en optreden van de koninklijke familie betreft.

Modernistische invloeden, zich wijzigende normen en andere opvattingen over gezag en orde houden niet stil bij de paleishekken. In een tijd van grote afval en decadentie zou een sprekend getuigenis vanuit een Oranje-mond niet alleen veler geestelijk gemoed strelen — want dat is natuurlijk maar uiterlijke schijn — maar het zou mogelijk even inspirerend kunnen werken als de koninklijke boodschappen in de bange oorlogsdagen.

Als er in onze kerkdiensten hartstochtelijk wordt gebeden om een opwekking onder de christenen van ons land en een bekering van een eindeloos zondige weg waarop we als volk van Nederland anno 1975 gaan, dan dacht ik dat we in de bede tot onze Hemelse Vader ook moesten opnemen de roep om meer getuigenis en meer geestelijke inspiratie van ons vorstenhuis dat in vroeger jaren zo duidelijk en onomwonden partij koos voor de God van het Verbond.

Ambtshalve zijn de leden van het koninklijk huis onschendbaar. Maar dat is iets anders dan onfeilbaar. Het angstige gevoel bekruipt me soms wel eens dat velen ondanks alles het vorstenhuis als „heilig" en „onaantastbaar" zien. Elke vorm van kritiek en bedenking is meteen goed voor plaatsing in de rijen van de republikeinen. Maar waarom?

Eens temeer werd ik daar bij bepaald, toen de verloving werd bekend gemaakt van prinses Christina met de Cubaan Jorge Guillermo. Wie misgunt de jongste Oranje-telg dat geluk? Niemand natuurlijk.

Er is evenwel een bedenkelijk „maar". Zeker voor reformatorische christenen en als het goed was ook voor de Oranjes, die altijd op overtuigende wijze het calvinisme hebben aangehangen en daar soms door dik en dun voor zijn uitgekomen. Maar prinses Christina blijkt een kind van haar tijd. Ze gaat trouwen met een rooms-katholieke jongeman en heeft openlijk voor de t.v. verteld dat geen enkele belemmering te vinden, sterker: „we weten ons allebei christen. Ik blijf protestant en hij rooms-katholiek", zo zei de prinses letterlijk. Gevolg is dan ook dat er straks een oecumenische huwelijks-voltrekking zal plaatsvinden, waaraan zowel een predikant als een priester zullen deelnemen.

Dat is in ons land natuurlijk al lang geen uitzondering meer. Maar het is nog slechts een paar jaar geleden dat het een grote sensatie vormde, toen prinses Irene de eveneens rooms-katholieke prins Carlos huwde en zelf ook r.-k. werd. Nu mag men er over denken hoe men wil, maar prinses Irene was konsekwent en begreep dat het óf, óf was. Zoveel opvoeding had zij in het Oranjegezin kennelijk wel genoten.

Maar nogmaals, de ontwikkelingen staan bij de paleishekken niet stil en vandaar de konklusie van H.K.H. prinses Christina: „Het maakt voor ons geen verschil". Ook op de zondag na de bekendmaking van de verloving bad onze predikant voor het koninklijk huis en hij dankte voor de blijdschap rondom de verloving. Al moet je met kritiek op een gebed uiterst voorzichtig zijn, het gesprek met onze Hemelse Vader is een realiteit, waar je ook reëel over kunt praten. Daarom durf en moet ik hardop zeggen, dat ik op die strofe van dat gebed geen „amen" kon zeggen. Het kwam mij hypocriet over. Bij wijze van spreken wordt er volgende week gepreekt over zondag 30 van de HBC waarin terecht de misbediening in de r.-k. kerk een vervloekte afgoderij wordt genoemd. Dus kan prinses Christina, in alle eerbied gezegd, het niet menen dat het geen verschil maakt of je nu protestant of rooms-katholiek bent.

Maar intussen is duidelijk dat men in de reformatorische hoek met een netelig probleem zit. Door dik en dun is er altijd trouw en aanhankelijkheid betuigd aan het koningshuis. Alles was mooi, alles was fijn. Geen wanklank. Geen kritiek. Maar nu?

Min of meer duidelijk werd de situatie ook door de manier waarop de hoofdredakties van het Nederlands Dagblad en het Reformatorisch Dagblad het nieuws over de verloving begeleidden.

In het Nederlands Dagblad stond niet met opzet, maar door een samenloop van omstandigheden, in het artikel met het nieuws over de verloving geen woord over de gespleten kerkkeus en het oecumenische huwelijk. Wel een paar regels — op zichzelf duidelijk, dat wél — in een commentaar ergens op de binnenpagina's. Het Reformatorisch Dagblad was nog iets rechtlijniger, ook al werd de kritiek in voorzichtige bewoordingen verpakt.

Nu gaat het er niet om alles uit de kast te halen wat er aan teleurstelling en vermaan te vinden is, maar we moeten natuurlijk oppassen niet hypocriet te worden. Als we vasthouden aan het feit dat het koningshuis een inspirerend voorbeeld moet zijn voor het volk van Nederland, het symbool is van eenheid en trouw aan het geloof der vaderen, moeten we — hoe pijnlijk dat misschien ook is — bij zo'n gelegenheid als de verloving van prinses Christina konkluderen dat de prinses in de eerste plaats zelf, maar ook haar familie door haar handelswijze goed te keuren, is afgegleden naar een valse eenheid die geen eenheid is. En daar moet met alle kracht en op iedere plaats waar mogelijk tegen worden geageerd. Straks wordt het huwelijk met veel ceremonieel vertoon via de t.v. in vrijwel alle Nederlandse huiskamers gebracht. Het voorbeeld van Christina en Jorge zal vele jongeren inspireren tot navolging. En kunnen we straks onze eigen kinderen weigeren, als we nu niet een duidelijk „neen" laten horen tegen de besluiteloosheid van het jonge Oranje-paar?

We leven in een tijd waarin taboes worden weggenomen en waarin we elkaar eerlijk de waarheid durven zeggen. Naast vele schaduwzijden zijn er ook goede kanten aan die ontwikkeling. Eén is deze dat we geen overdreven verering voor welke aardse vorst ook mogen hebben en er altijd in de naam van de Heere plaats moet zijn voor kritiek en vermaan. Wie dat niet aandurft compromitteert zich als belijdend reformatorisch christen en heeft in de toekomst geen geestelijk been meer om op te staan als het gaat om de afkeuring van oecumenische huwelijksinzegeningen tussen protestanten en rooms-katholieken.

Wie de pure leer van de rooms-katholieke kerk aanhangt, staat met zijn geloof haaks op dat van de reformatoren Luther en Calvijn in wiens spoor wij nog altijd zeggen te gaan.

Het is betreurenswaardig dat een lid van ons Oranjehuis uit dat spoor van haar voorgeslacht stapt.

Dat we haar in onze gebeden niet vergeten.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen