Het offer van ons leven

Dat sterven aan onszelf kan soms het laatste van ons vergen, zelfs ons leven. Een Koreaans predikant vertelde:

De kommunisten waren een dorp binnengedrongen. Ze gingen naar de christelijke school. Aan de muur hing een schildering van de gekruisigde Christus. Ze gooiden het op de grond, trapten en spuwden erop en eisten van het onderwijzend personeel dat ze hetzelfde zouden doen en dat ze anders zouden worden doodgeschoten. Een voor een kwamen vijf onderwijzers en spuwden op de beeltenis van Christus. Toen kwam een jonge onderwijzeres. Ze bekeek het bespuwde gelaat van Christus, nam de schildering en veegde het speeksel ervan af met haat japon. Toen werd ze doodgeschoten. Maar het hele dorp is later christen geworden. Het bloed van deze martelares bleek opnieuw het zaad van vele nieuwe christenen te zijn geworden.

Zo kan ook de Here van ons het laatste vragen: de trouw aan Hem ten koste van ons leven. Misschien zal iemand van u vragen: Maar zal ik dan wel daartoe de kracht hebben? Daarover hoorde 'k Corrie ten Boom spreken op het congres:

Toen ik nog jong was en die verhalen las van de martelaars, vroeg ik een keer aan mijn vader: „Ik ben bang dat ik niet sterk genoeg zal zijn. Tk voel althans nu nog niet de kracht in me om rustig en onverschrokken de dood tegemoet te gaan in trouw aan mijn Heere". Toen antwoorde vader: „Als je naar die tante op bezoek mag gaan, dan koop ik toch ook niet drie weken van te voren je treinkaartje. Dat doe ik op dezelfde dag of hoogstens een dag van te voren. Zo zal de hemelse Vader je de kracht geven om je leven te offeren voor Hem, wanneer je dat nodig hebt; het is dus beslist niet vereist dat je nu al die kracht in je zou voelen".

Maar, broeders en zusters, reeds nü wil Christus aan ons de kracht geven om ons geestelijk ten offer te brengen. Paulus schrijft: „Ik vermaan u dan, broeders, met beroep op de barmhartigheden Gods dat gij uw lichamen stelt tot een levend, heilig en Gode welgevallig offer" (Rom. 12:1). Maar Paulus weet ook heel goed dat wij dat niet kunnen uit eigen kracht, maar tevens dat die kracht ons ter beschikking wordt gesteld door „de barmhartigheden Gods". Christus wil namelijk door het geloof in ons wonen en die kracht in ons uitwerken.

Een meisje was oorzaak dat een heel dorp overging tot het christendom. Eén twee of drie christenen die zich helemaal geestelijk op het altaar leggen en bereid zijn Christus ongehinderd in zich te laten werken, kunnen een hele gemeente omvormen en levend maken. Wilt u zich onvoorwaardelijk aan Christus overgeven! Bent u bereid om met Hem aan het kruis geslagen te worden?

Nog één voorbeeld. Een meisje uit Korea (of uit Vietnam? dat weet ik niet meer) was in de oorlog zo verwond dat ze helemaal blind was geworden. Ze had een prachtige stem en zong voor ons. Ze moest helemaal naar het podium geleid worden. Ze zag niets meer. Het eerste lied dat ze voor ons zong, begon aldus: „O liefde van God, hoe groot, hoe rijk zijt gij". Wat is de genade Gods toch machtig, die een mens zo kan doen dingen, wanneer je als meisje voor altijd van je schoonheid, van het licht, van je mogelijkheid tot visuele kommunikatie, beroofd bent.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen