HALF HEID

In „De Wekker" lazen wij een artikel van ds. J. H. Velema, waarin de kwaal van de doorsnee-kerkmens heel scherp ontleed wordt. Het is een zeer weldadige diagnose en daarom nemen we graag het grootste gedeelte van dat artikel over. Kennen is immers het begin van de genezing.

Persoonlijk

Wie het leven van veel christenen bekijkt en zelf geen vreemdeling is in eigen hart weet dat inderdaad de zonde van halfheid in veler leven is op te merken. Dat begint reeds bij de principiële beslissing of keuze in het leven. Neem het belijdenis doen. De Here vraagt een volkomen hart, zoals in de boeken van de Koningen en Kronieken vaak wordt gezegd. Maar bij velen is en blijft het een hinken op twee gedachten, een mank gaan aan beide zijden: men zegt wel ja, maar men doet zo vaak neen. Men neemt niet definitief afscheid van een leven, waarin plaats is voor allerlei, dat in feite niet past in de dienst van de Here. Daarom kan er in het leven van veel christenen iets tweeslachtigs zijn: men is voor het uiterlijk christen, maar in het diepst van het hart is men bezig met andere dingen. Deze halfheid komt steeds meer openbaar naarmate het leven wordt opengebroken, bepaalde remmingen weg vallen en de mensen „eerlijker" worden en zich minder schamen.

We moeten dan vandaag constateren dat die halfheid te zien is in de wijze waarop men als christen leeft. De zondag wordt gedeeld: half voor de Here en half voor ons zelf. In het leven van elke dag bidt en leest men nog wel uit de Bijbel, maar men heeft toch ook zijn eigen genoegens en geeft die niet graag prijs.

Men heeft God wel lief, zegt men, maar men laat zich toch ook de kaas niet van het brood eten en is van mening dat men niet over zich heen behoeft te laten lopen.

Men belijdt wel dat men zondaar is, maar men komt niet concreet tot een persoonlijke schuldbelijdenis — men blijft halverwege steken.

Met het geloof is het dientengevolge precies hetzelfde: men gelooft wel; men gelooft ook wel dat God een genadig God is, maar men mist de blijde zekerheid dat het ook voor de persoon in kwestie persoonlijk is. Men gelooft in feite maar half. En als men dan gelooft in de Here Christus gelooft men vaak weer in een halve Christus en gaat men een willekeurige scheiding aanbrengen: men heeft Christus wel nodig tot rechtvaardiging, tot vergeving van zonden, maar men blijkt Hem niet dagelijks nodig te'hebben tot heiliging van het leven. Daarom geeft het christenleven vaak zo'n halve indruk.

In diezelfde lijn ligt dat de strijd tegen de zonde niet volkomen wordt gevoerd. Overigens geen zaak alleen van vandaag. Gij hebt nog liet ten bloede gestreden — was het reeds het verwijt dat tot de Hebreeën werd gericht.

Maar we zien dat men niet over de hele linie strijdt tegen de zonde; misschien wel tegen bepaalde zonden, maar niet tegen alle zonden en juist niet tegen die ene zonde, die de boezemzonde is. Dan is er helaas schuldige halfheid.

Algemeen

Het is niet te verwonderen dat deze halfheid niet alleen een persoonlijke zaak blijft, maar een algemeen karakter gaat aannemen.

Als we het kerkelijk leven vandaag bekijken dan blaakt het niet van bezieling en kunnen we werkelijk niet zeggen dat de Here gediend wordt met een volkomen hart.

Er is een duidelijke verslapping te constateren over de hele linie van het kerkelijke leven.

Men moet halfheid constateren als we merken dat sommige kerkleden niet zo veel over hebben voor hun geloof. Zij willen wel christen heten en natuurlijk in de hemel komen, maar om daar nu de consequenties van te trekken: geheel voor de Here te leven; aller zonden vijand te worden; duidelijk positie te kiezen in allerlei vragen van genot en ontspanning — daar ontbreekt veel aan. Het christendom geeft de indruk wel te zeggen op weg te zijn naar de toekomst, maar intussen vast te houden aan dit leven, aan het leven hier en nu, aan ons bezit, aan onze idealen.

Dat is een algemene halfheid.

Een paar trekken

Het hart moet volkomen met en voor de Here zijn.

Wanneer is dat het geval? Een paar trekken kunnen we aangeven.

Allereerst: is beslistheid in strijd met alle halfheid. Halve mensen zijn mensen, die geen positieve beslissing hebben genomen. Daarom twijfelen zij en bewegen zij zich altijd tussen twee in wezen onverenigbare beginselen. Aan die beslistheid paart zich overgave voor het doel, dat men heeft of de zaak waar men voor gekozen heeft.

Een derde trek die niet past bij halfheid is offerbereidheid. Men moet er wat voor over hebben: voor zijn ideaal, voor zijn geloof, zijn roeping, zijn inzichten.

Is die offerbereidheid er niet, dan is terecht sprake van halfheid.

Nog een vierde trek is te noemen nl. overtuiging. Wie zich beslist, met overgave, offerbereidheid opstelt heeft een duidelijke overtuiging.

Misschien is een ander het niet met hem eens en verwijt hij hem halfheid. Maar als de ander overtuigd is op de goede weg te zijn dan moet het verwijt van halfheid ingeslikt worden. De persoon in kwestie weet in ieder geval waarom hij ergens voor of ergens tegen is.

Dat is het wat we vandaag nodig hebben.

De kerk wordt niet uitgehold en verzwakt door mensen, die beslist neen zeggen, maar door mensen, die ja zeggen, maar neen doen.

Halfheid ondermijnt het hele leven. We moeten weten waar we aan toe zijn, waar we voor staan, wat we najagen.

De halfheid, die het kerkelijke leven doortrekt, moet in de naam van Christus door de Heilige Geest worden bestreden.

De Here wil geen halve harten en gedeelde aandacht.

In vakantietijd hebben we misschien gelegenheid om over deze halfheid na te denken, ons te bezinnen, te breken en opnieuw te beginnen: met een volkomen hart!

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen