BELEVENISSEN IN CANABA

Ds Jonker, de voorzitter van ons comité I.R.S. Canada, was uit een vergadering gebroken van predikanten, waar dr. Arntzen sprak over de situatie in de gereformeerde kerken van Nederland. Al was ik dan al 13 uur vanuit Nederland onderweg, toch was ik blij dat ik het laatste gedeelte van die vergadering nog kon meemaken.

Ik merkte wel dat er ook in de Chr. Ref. Church van Canada enige spanning heerst, maar de situatie is er lang zo kritiek niet als bij ons. Daar is het nog niet mogelijk dat predikanten openlijk zich keren tegen belangrijke stukken van onze belijdenis, en de historiciteit van Adam en van de zondeval loochenen. Het is te hopen dat het afschrikwekkende voorbeeld van Nederland als een heilzame waarschuwing zal werken.

's Avonds hadden we vergadering met ons Canadese comité. Het was negen jaar geleden dat ik in Canada was geweest. Allerlei vragen werden besproken, die door correspondentie nooit tot een goede oplossing waren gebracht in het verleden. Het was voor mij een grote vreugde om namens ons bestuur onze grote dankbaarheid uit te spreken voor de trouw en de toewijding, waarmee de leden van het comité in die voorbije negen jaar hun arbeid verricht hadden. De ontmoeting werd een weder zijdse bemoediging.

Gesprek met een ex-non

In Brockville had ik een gesprek met een gewezen kloosterzuster, mrs. de Kleine, Br. en zr. Wijmenga-Hoorntje voor hun Fish & Chips-cafetaria. Roel heeft mijn eerste toernee door Canada in 1961 georganiseerd en aldus voor ons daar een bruggehoofd gelegd. We zijn hem daarvoor nog steeds zeer dankbaar. Onze stichting stond toen nog helemaal in de kinderschoenen en de ruime opbrengst van de koliekten van dat toernee hebben toen voor ons een enorme steun betekend. Ze was goed zeventien jaar toen ze intrad bij de Sisters of Mission Service. Ze wilde graag zendelinge worden en daarnaast ook de staat van volmaaktheid bereiken in de zichzelf opofferende liefde. Maar al spoedig ontdekte ze dat haar medekloosterlingen gewone mensen waren, niet beter en niet slechter dan de anderen. En de vraag rees: Moet ik nu daarvoor mijn leven opofferen? Als de volmaaktheid toch niet te bereiken is, dan is het ook niet juist zich van de anderen te onderscheiden door aparte kleding, door zich op te sluiten achter tralies enz.

Ze sprak erover met een priester. Die dreigde: „Als je die roeping vaarwel zegt, loop je veel gevaar voor eeuwig verloren te gaan". Maar een andere priester was het daar niet mee eens en zei: , Je hebt niet eens je kloostergeloften afgelegd. Je bent dus nog vrij".

Ze telefoneerde met haar vader. Die zond haar het reisgeld en een dag, voordat ze de belofte zou afleggen, vertrok ze.

Aanvankelijk was haar uittreden een bevrijding, maar later kwamen de twijfels: „Ben ik dan toch ontrouw aan mijn roeping geweest? Zal God mij daarvoor straffen? Zijn de anderen dan gek en ik alleen niet?" Een meisje, lid van de Chr. Ref. Church, zei haar: „Ga eens mee naar onze kerk". Dat deed ze. De preek van de dominee beviel haar erg. Ze kwam vaker terug. Dat meisje gaf haar ook mijn boek „I saw the Light". Ze vond daar haar eigen strijd in beschreven en de oplossing in Jezus Christus, in Zijn soevereine genade. Niet lang daarna heeft ze belijdenis gedaan.

U bent een vechtersbaas

In Trenton was er blijkbaar enige sympathie voor de nieuwe theologie, althans bij een van de vragenstellers. Hij zei: „U hebt de r.-k. kerk verlaten, omdat die niet goed genoeg voor u was. Nu hebt u ook al bezwaar tegen de nieuwe theologie, die in de gereformeerde kerk aan het doordringen is. U bent een vechtersbaas".

Ik heb mij maar getroost met de vermaning van Judas in zijn brief „tot het uiterste te blijven strijden voor het geloof dat eenmaal de heiligen overgeleverd is" (vs. 3). In Brockville had ik na de samenkomst nog een boeiend gesprek met een roomskatholiek, die op de drempel van het Evangelie staat. Hij zei mij, dat ook in Canada vele rooms-katholieken in verwarring zijn door al de veranderingen in de r.-k. kerk. Ik zei hem: „Als u eenmaal tot bekering bent gekomen en de volle vreugde van de verlossing in Jezus Christus gesmaakt hebt, dan hebt u een geweldige roeping om uw geloofsgenoten de weg te wijzen naar deze onuitsprekelijke rijkdommen van genade en vrede in Jezus Christus".

In Toronto meende een Nederlander die in Canada op bezoek was, het te moeten opnemen voor prof. Kuitert: Hij zei: „Kuitert wil de mensen toch naar Christus leiden. Dat is genoeg". Ik antwoordde: „Maar hij heeft als predikant de belofte ondertekend, dat hij de mensen naar Christus zou leiden overeenkomstig de belijdenis van zijn kerk (de drie formulieren van Enigheid). Op grond van die ondertekening heeft hij van onze kerken de vertrouwenspositie gekregen, dat hij professor werd aan onze theologische fakulteit. Hij heeft die belofte echter gebroken en misbruik gemaakt van die vertrouwenspositie. - Toen hij bezwaren kreeg tegen deze belijdenisgeschriften, had hij naar de synode moeten gaan en zeggen: Een van de twee, ofwel u geeft mij de vrijheid om van mijn belofte af te wijken, ofwel ik geef mijn opdracht terug. Hij heeft dit niet gedaan. Dat is inkorrekt".

St. Cathrines

In St. Cathrines had ik na afloop van de samenkomst een gesprek met een r.-k. dame. Jaren geleden is haar man gestorven. Hij was in vrede en in gelovig vertrouwen op de barmhartigheid Gods in Jezus Christus heengegaan.

Dat was voor haar een verschrikkelijke slag. Ze bleef met negen kinderen achter. Maar, zo zei ze, het vertrouwen in de Here heeft mij door die ontzettend moeilijke tijd heengeholpen. Uit de gemeenschap met Hem putte ik telkens kracht.

Ze heeft thans nog drie dochters in het klooster. Er is veel strijd in haar over verschillende punten van de r.-k. leer. We konden daar helaas niet lang genoegd over doorpraten, omdat er nog meerderen stonden te wachten voor een persoonlijk gesprek.

De mus en de kanarie

In London (Ontario) was ik te gast bij ds van Harmeien. Een boeiend verteller! Aan zijn catechisanten maakt hij de gevolgen van de onbijbelse oecumene duidelijk met dit voorbeeld:

Een dame zette een mus bij haar kanarie. Ze hoopte dat die mus op de duur ook zo mooi zou gaan zingen als de kanarie. Maar na enkele weken verstomde het gezang van de kanarie en hij tjilpte voortaan als de mus.

De onjuistheid van voohuwelijks geslachtsverkeer illustreert hij met voorbeelden van meisjes die in verwachting waren, maar waarvan de verloofden stierven vóór de trouwdatum. Het kind dat later geboren werd, kreeg dan de naam van de moeder. Dat was zelfs het geval met de verloofde van een verzetsstrijder, die door de Duitsers werd doodgeschoten. Men heeft toen nog geprobeerd om in Den Haag verlof te krijgen dat vanwege de verdiensten van deze verzetsstrijder zijn naam aan het kind zou gegeven worden. Tevergeefs. „Wet is wet," zo luidde het antwoord.

Ex-priester Frocheur

Tijdens het weekend verbleef ik bij ex-priester J. Frocheur in Kitchner. Zijn getuigenis heeft jaren geleden in ons blad gestaan. Hij heeft toen een tijdlang geaarzeld: Zal ik predikant worden? Maar hij meende daar toch geen roeping voor te hebben en is het zakenleven ingegaan.

Zijn vrouw, een Chinese, was in San Francisco, waar haar zuster vrijdags in het huwelijk was getreden.

Elke ex-priester maakt na zijn bekering een krisistijd door. Dat komt, omdat hij onwillekeurig het protestantisme is gaan idealiseren. Wanneer hij dan in zijn nieuwe geloofsgemeenschap tot de ontdekking komt, dat ook daar de zonde aanwezig is, staat hij voor het probleem: Is het Evangelie dan niet krachtig genoeg om alle egoïsme uit te roeien?

Wij hebben daar samen grondig over kunnen doorpraten. Ja, dan is het wel fijn, als je kunt spreken over gemeenschappelijke ervaringen en elkaar kunt sterken in het allerheiligste geloof, in de gemeenschap der gebeden, in het gelovig vertrouwen op Jezus Christus alleen, die gekomen is om ons, egoïsten, ons egoïsme te vergeven en om ons voortdurend op te roepen tot hernieuwde strijd, zelfs „ten bloedens toe".

En vanuit Sarnia, waar ik de meeste nieuwe abonnees haalde op één avond, nl. 37, ging de reis verder naar Minneapolis in U.S.A.

DE BRITSE KRONINGSTROON

Op de voorpagina treft u deze keer een foto aan van de Coronation Chair. „Deze meest befaamde stoel ter wereld werd in 1297 gemaakt door een zekere Walter, de „king's painter" van koning Eduard I, die een jaar te voren de beroemde Stone of Scone op de Schotten had buitgemaakt. Volgens de overlevering zou aartsvader Jakob deze steen als kussen gebruikt hebben, toen hij in Bethel zijn droom had (Gen. 28:11-14). Kenneth Mac Alpin liet zich in 843 in de Abdij van Scone, zittend op deze steen, tot koning van Schotland kronen. Alle Schotse koningen na hem volgden zijn voorbeeld.

Dat koning Eduard I van Engeland, na een succesvolle strijd tegen de Schotten, het waagde om de heilige steen in 1296 weg te voeren en in triomf naar de Westminster Abbey te brengen, hebben de Schotten nooit kunnen verkroppen. In de vroege uren van de Eerste Kerstdag 1950 stalen waarschijnlijk Schotse nationalisten de steen uit de Westminster Abbey, maar 11 april 1951 werd de steen weer teruggevonden.

De steen is aangebracht in de Coronation Chair, waarop de Britse vorsten gekroond worden". (Londen, door J. J. Mostard, I, p. 14-23).

De pausen van de middeleeuwen meenden over de macht te beschikken keizers en koningen af te zetten. Zie hierover pag. 3.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen