EEN VROUW VOCHT TEGEN DE PAUS

„Als een verwoed lezer van uw tijdschrift en… als vurige brandster van kaarsen voor heiligenbeeldjes sluit ik hierbij mijn abonnementsgeld voor uw blad „On the Road to Damaseus" in. Zo schreef mevr. dr. Anne C. Biezanek mij in 1968.

En ze vervolgde: „Ik las uw prachtige artikel: „Christus leeft". Ik ben het daar helemaal mee eens. Maar ook de heiligen leven, nadat ze gestorven zijn. Waar ze leven, weet ik niet. Wij weten immers nog zo weinig omtrent de onzichtbare wereld. Maar waarom mag ik met die heiligen niet in gemeenschap treden, waarom niet met hen omgaan als met mijn onzichtbare vrienden?"

We hebben deze correspondentie enige tijd voortgezet, maar kwamen niet tot een voldoende afronding en daarom spraken we af, dat we onze gedachtenwisseling voorlopig nog maar niet in ons blad zouden publiceren.

Wie is dr. Biezanek?

Zij is (was) rooms-katholieke, moeder van zeven kinderen, dokter. Zij verzette zich tegen de aanspraken van de r.-k. kerk, dat de paus zou mogen beslissen welke vormen van geboortebeperking wél en welke niet geoorloofd zijn. In haar medische praktijk liet zij de beslissing over aan de gewetens van de ouders.

Dat gaf geen moeilijkheden, zolang het niet volkomen publiek werd. Wel had de bisschop haar gezegd, dat ze volledig de richtlijnen van de paus moest volgen, maar nooit werd haar de communie (r.-k. deelname aan de mis door het ontvangen van het geconsacreerde brood) geweigerd.

In 1963 echter verscheen over haar een artikel in een krant, dat tot titel droeg: „Vrouw daagt de r.-k. kerk uit". De zondag daarop knielde zij weer neer aan de communietafel, opende haar mond voor de priester, die haar het brood op de tong zou leggen, maar ze werd overgeslagen. Haar bisschop (mgr. Grasar van Shrewsbury) schreef haar, dat ze uitgesloten zou blijven van de sakramenten, zolang zij zich niet zou willen buigen voor het gezag van de paus en niet bereid was openlijk haar verontschuldiging aan te bieden voor de ergernis die zij gegeven had. Dr. Biezanek meende echter op ethische en medische gronden dit niet te mogen doen. Het zou voor haar een verkrachting van haar geweten betekenen.

Zij schreef hierover een boek, getiteld „All things new". De Engelse uitgever liet meteen 100.000 exemplaren drukken. Toen er ongeveer zestigduizend exemplaren verkocht waren, was het boek ineens niet meer te verkrijgen. Van verschillende kanten werd haar gevraagd of het boek misschien al uitverkocht was en of het nog zou worden herdrukt. Zij belde haar uitgever en toen bleek dat de r.-k. kerk de overige 40.000 exemplaren had doen vernietigen en had bedongen dat er geen herdruk meer zou komen.

Zoveel dorstige zielen….

En nu zit ik tegenover haar in de kamer van de familie in Liverpool, die ons gastvrijheid verleende. Ze was die avond naar onze samenkomst gaan luisteren. Er was veel om over te praten en we moesten tenslotte afscheid nemen in de late nanacht. We hopen echter dit gesprek nog eens te kunnen voortzetten. Want ofschoon we over sommige punten nog anders denken, toch was er deze gemeenschappelijke band, dat wij beiden het hebben aangedurfd om onze diepste overtuiging te volgen en daarvoor desnoods dit machtige instituut van de r.-k. wereldkerk, van het Vatikaan als invloedrijk diplomatiek centrum, durfden te trotseren. Maar zij was een vrouw; voor haar was nog veel meer moed nodig.

We zagen de vraag onder ogen: Wat moeten we doen om het Evangelie te doen doordringen tot de rooms-katholieken? Volgens haar zijn er ook in Engeland velen, die hun houvast verliezen. Ze zien steeds duidelijker het diktatoriale karakter van hun kerk en ze dorsten naar het levende water van Gods Woord. Het trof mij zeer, dat zij dat zo uitdrukte: Er zijn vele dorstige zielen in de r.-k. kerk van vandaag. En ons gesprek tot diep in de nacht concentreerde zich steeds weer rondom die vraag: Wat kunnen wij doen om die dorst te lessen?

De r.-k. kerk is inderdaad nog altijd een geweldig machtsinstituut en zodra je die kerk verlaat, begint het afweermechanisme te werken. Dan word je overgoten met negatieve stoffen en bij de eigen kerkleden wordt meteen het tegengift ingespoten: „Die… dat is een afvallige, die heeft de grote eenheid van onze kerk verbroken, het is een verrader, een overloper".

Men zal dat niet meer zo openlijk uitspreken als vroeger, maar die gedachte leeft nog altijd heel sterk in het kollektieve onderbewustzijn van de r.-k. kerk en wordt op een onopzettelijke wijze fluisterend doorgegeven. In Nederland is dat wel wat anders. Daar zal men evenmin vanuit het onderbewustzijn een rooms-katholiek die protestant wordt, betitelen als afvallige en verrader. Maar men zal hem toch ervan beschuldigen dat hij in deze tijd van oecumene en van innerlijke worsteling van de r.-k. kerk de solidariteit heeft verbroken.

Ben ik nog rooms-katholiek?

Na ons gesprek schreef dr. Biezanek een artikel voor onze Engelse editie, dat tot titel draagt: „Ben ik nog rooms-katholiek?". Het eindigt aldus:

„Als rooms-katholiek had ik mijn medegelovigen lief en vreesde hen niet, maar zij die de macht bezitten in die kerk, hebben getoond dat zij mij niet liefhebben en mij vrezen. Mijn leven, mijn werk, mijn gedrag, mijn voortdurende aanwezigheid - dat alles heeft hen niet genezen van hun angst voor en hun weerzin tegen mij. Ze willen mij niet toestaan mijzelf te zijn en tegelijk één van hen. Ze hebben me uit hun midden weggestoten en mij niet gevraagd terug te komen. Daarom meen ik dat het eenvoudigweg dwaas zou zijn als ik mij nog langer één van hen zou noemen".

Hoe beslist dr. Biezanek ook is in die slotwoorden, toch hoor je bijna de snik, het verdriet van haar hart, omdat een kerk die pretendeert Christus op aarde tegenwoordig te stellen, haar op deze liefdeloze wijze uitbande met de eis lijnrecht in te gaan tegen haar eigen diepste overtuiging.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen