De steen van Rosetta

In augustus van het jaar 1799. Op ruim 17 km ten noord-oosten van Rosetta (het huidige Raschid) zijn de soldaten van de Franse officier Brouchard bezig met graafwerken om de militaire positie te verstevigen. Dan stoten ze ineens op een merkwaardige steen. Zelfs de meest eenvoudigen begrijpen, dat dit een steen moet zijn van enorme waarde. In zwart graniet stonden daar drie inschriften in drie verschillende talen.

Besluit van Egyptische priesters

Het bovenste was in hiërogliefen-schrift. Men had reeds heel wat tafels met hiërogliefen-schrift, maar in die tijd wist nog niemand deze taal te ontcijferen. Het middelste was een korter kursief schrift, waarmede men evenmin raad wist. Maar het derde, het onderste dus, was gegrift in griekse letters.

In dat griekse schrift kon men een besluit lezen van de priesters van Egypte. Uit dank voor de vele weldaden die de jonge koning Ptolemeus V Epifanes (205—181) aan het land en vooral aan de tempel had bewezen werd bevel gegeven om aan hem en aan zijn beelden, die naast de hoofdgodheid in alle tempels moesten worden opgericht, goddelijke eer te bewijzen.

De sleutel van het hierogliefcn-sehrift

Het Franse leger stond onder bevel van Napoicon Buonaparte en deze had een gezelschap geleerden m zijn gevolg meegenomen. Groot was de vreugde van deze mannen van de wetenschap, toen men hen deze steen toonde. Het was duidelijk: de inschriften in de andere talen moesten ongeveer van dezelfde inhoud zijn als van het grieks en dan zou dat betekenen dat men de sleutel van het hiërogliefen-schrift in handen had.

En inderdaad reeds in 1822 kwam men gereed met de definitieve ontcijfering van het middelste schrift. Dat bleek het volksegyptisch te zijn, dat zich ontwikkeld had vanaf de achtste tot de vierde eeuw vóór Christus. Vandaar dat dit schrift het „demotische" (demos = volk) wordt genoemd.

Systematische verdere studie moest toen wel het geheim van de hiërogliefen ontraadselen en zodoende hebben we nu een inzicht in de oude Egyptische kultuur.

De rots van Petrus

Waarom ik dit aanhaal? De almachtige en wijze God heeft in neerbuigendegoedheid Zichzelf willen openbaren aan de mensen. Hij heeft ervoor gezorgd, dat die Zelfopenbaring zou worden vastgelegd in de heilige Schrift, in de Bijbel. De r.k. kerk nu beweert, ook in het laatste concilie, dat dit Boek van God in zulk een onduidelijke taal geschreven is, dat niemand er de eigenlijke bedoeling van kan begrijpen, tenzij hij luistert naar een door God aangestelde Verklaarder en dat zou dan de paus van Rome zijn.

Dit zegt het Tweede Vatikaanse Concilie:

„Over deze onfeilbaarheid beschikt de Paus van Rome, Hoofd van de Bisschoppen, uit kracht van zijn ambt, wanneer hij, als opperste herder en leraar van alle gelovigen, die zijn broeders in het geloof versterkt (cf. Lk. 22:32), een leerpunt betreffende geloof of zeden in een definitieve uitspraak afkondigt. Daarom worden zijn definities terecht krachtens haar eigen aard en niet krachtens de instemming van de gelovigen, als onherroepelijk gekenmerkt" (Constitutie over de Kerk, nr. 25).

Is dat geen belediging voor God?

Wij echter menen, dat dit in strijd is met wat God zelf zegt in Zijn Woord: „Jezus dan heeft nog wel vele andere tekenen in de tegenwoordigheid van Zijn discipelen gedaan, die niet zijn geschreven in dit boek; maar deze zijn geschreven, opdat gij gelooft dat Jezus is de Christus, de Zoon Gods; en opdat gij gelovende het leven hebt in Zijn Naam" (Joh. 20:30-31). In deze verzen wordt dus duidelijk gezegd, dat het de bedoeling van de Schrift is om ons daardoor tot het geloof in Christus te brengen, en, door middel van dat geloof, tot het leven in Zijn Naam.

Hoe zou iemand durven beweren, dat God die eigenlijke bedoeling niet heeft verwezenlijkt? Dan zouden wij immers God daardoor beledigen. Wanneer we van een mens moeten zeggen dat hij er niet in geslaagd is om wat hij eigenlijk bedoelde, in zijn boek tot uitdrukking te brengen, dan is dat een oneer voor hem. Maar dan mogen we dat toch zeker niet van God zeggen.

Zou God eeuwen gewacht hebben?

Bovendien is het dan vreemd dat God eeuwen gewacht heeft met het duidelijk aanwijzen, wie de Verklaarder is, hoe hij gekozen moet worden, wanneer en in hoeverre hij bevoegd is om een onfeilbare verklaring van Zijn geschreven Woord te geven. Immers het dogma van de onfeilbaarheid van de paus is pas in het jaar 1870 afgekondigd.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen