Gods woord is machtig!

Negentienhonderd jaar geleden (in de herfst van het jaar 50) besteeg een eenvoudig man, - „Want zijn brieven, zegt men, zijn wel gewichtig en krachtig, maar zijn persoonlijke verschijning is zwak en zijn spieken betekent niets" (2 Kor. 10:10) - deze trappen van de Areopaag temidden van een gezelschap van filosofen en nieuwsgierigen, en sprak daar zijn beroemde rede uit over de „Onbekende God" (Hand. 17:22-31). Die rede heeft men in een groen-koperen plaat naast de trap gegrift (zie hiernaast). Paulus stond daar tegenover de machtige Akropolis de indrukwekkende scheppingen van de staatsman Perikles. Op de voorpagina ziet u iets van de resten van deze schitterende tempels en de foto hiernaast heb ik genomen vanuit de ingang van de Akropolis. De berg waar u die mensen op ziet klimmen, is de Areopaag. Maar het Woord Gods, dat deze eenvoudige man predikte, is machtiger gebleken dan deze tempels van de Akropolis. Die zijn immers tot ruïne vervallen. Machtiger dan de toen bestaande koninkrijken. Die zijn immers alle te gronde gegaan, ook het geweldige wereldrijk van Rome.

Toen ik zelf op de Areopaag stond en de resten van de gebouwen van de machtige Akropolis aanschouwde, begreep ik iets van wat Jezus zei: „De hemel en de aarde zullen voorbijgaan, maar Mijn woorden zullen geenszins voorbijgaan". Dat nietig stukje mens, Paulus van Tarsus, had in zijn hand en in zijn hart „alleen maar" dit Woord van God, maar dat Woord bleek sterk genoeg te zijn om de hele toen bestaande wereld uit zijn hengsels te lichten.

Weer rommelde de vulkaan

Eeuwen zijn voorbijgegaan. Eeuwen, waarin de christenen hebben geprobeerd dit Woord Gods aan banden te leggen, het ondergeschikt te maken aan eigen zelfzuchtige bedoelingen Het Woord Gods leek een dode reus, een vulkaan die voor goed is uitgewerkt.

Maar in het begin van de zestiende eeuw begon die vulkaan weer te rommelen en met enorme kracht spatte opnieuw het vuur uit dit oude Woord van God en veranderde in korte tijd het beeld van Europa.

Slechts dankbaarheid en verootmoediging

Wanneer wij dan nu het feit herdenken dat 450 jaar geleden de reformatie ontstond, dan past ons in de eerste plaats de dankbaarheid. Het is enkel genade geweest. Het is de Here die heeft ingegrepen, die soeverein het tijdstip had bepaald waarop Zijn Woord weer in volle kracht zou doorbreken.

Maar wij moeten ons ook verootmoedigen. Want weer hebben wij, protestanten, geprobeerd om Gods Woord dienstbaar te maken aan onze eigen bedoelingen. We zijn versplinterd, uiteengeslagen. We verketteren elkaar zo dikwijls.

Laten wij in verbrokenheid des harten onze schuld voor de Here belijden. Een verbrijzelde geest zal Hij niet versmaden. Laten wij bidden om een nieuwe machtige doorbraak van Zijn Woord en Geest, om een nieuwe reformatorische beweging, nu in 1967. Wij kunnen zulk een beweging niet doen ontstaan, maar bij de Here is alles mogelijk. En Hij wil gebeden zijn.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen