DE LEUGEN VAN JOANNES XXIII

La Civiltá Cattolica is een zeer gezaghebbend blad van de jezuieren, dat om de veertien dagen in Rome verschijnt. Het is volgens T.E.U. „een onmisbare bron van informatie voor de kerkelijke geschiedenis van de laatste honderd jaar".

Dit blad heeft in twee artikelen aangetoond, dat het concilie geen oorspronkelijk idee was van Joannes XXIII, maar dat reeds onder Pius XI, doch vooral onder Pius XII nauwkeurige voorbereidingen hebben plaats gehad voor dit concilie. Deze voorbereidingen zijn echter tot aan de publikatie in Civiltá Cattolica volkomen geheim gebleven.

Slechts 34 waren er tegen

Pius XI had aan 26 kardinalen van de Curie, 1112 aartsbisschoppen en bisschoppen en 27 prelaten en abten de vraag voorgelegd of zij een hervatting van het eerste Vatikaanse Concilie wenselijk achtten. Van de 1165 ondervraagden antwoordden er 913 bevestigend, 63 vroegen om uitstel van het concilie en slechts 34 waren er tegen, terwijl van 154 geen antwoord binnenkwam.

En in zijn encycliek „Ubi Arcano" van 23 dec. 1923 lanceerde Pius XI aldus het idee van een algemeen concilie: „Toch durven wij op het ogenblik nog niet het plan vormen tot heropening van het algemeen concilie, dat door de heilige paus Pius IX begonnen is, doch waarvan hij slechts een gedeelte, al is het dan een hoogst belangrijk gedeelte, heeft afgewerkt. De reden van onze aarzeling is: wij wachten, juist zoals de beroemde leider der Israëlieten, al biddende vol spanning op het ogenblik, waarop God in Zijn goedheid en barmhartigheid ons met grote zekerheid Zijn wil te kennen geeft" (Vert. E.D.)

Commissies

Pius XI had ook een commissie ingesteld ter bestudering van de mogelijkheid van het algemeen concilie. Die commissie stond onder leiding van kard. Sincero. Voor verdere gegevens zie: Civiltá Cattolica van 2 juli 1966: „Pio XI e la ripresa del Concilio Vaticano", door G. Caprile.

In Civ. Cat. van 20 aug. 1966 kun u lezen, dat onder Pius XII de voorbereidingen voor het concilie veel intensiever werden. Er werd een centrale commissie ingesteld met vijf sub-commissies. De ontworpen schema's werden nauwkeuriger uitgewerkt.

Waarom deze ontmaskeringvan Joaimes XXIII?

Vanzelfprekend stelt men zich de vraag: Waarom heeft het Vatikaan deze geheime dokumenten voor pulikatie vrijgesteld?

De reden lijkt mij duidelijk: Paulus VI en de Curie weteni heel goed dat zij zeer onpopulair zijn tegenover Joannes XXIII, die de sympathie van de hele wereld wist te winnen. Bovendien wordt Paulus VI vaak vergeleken met Pius XII. En volgens ons terecht. Beiden hebben iets van de koude diplomaat.

En nu heeft men blijkbaar die verering van Joannes XXIII wat willen afremmen. Tot nog toe werd het geweldige initiatief voor het concilie alleen aan Joannes XXIII toegeschreven. Joannes moet voortaan die eer delen met zijn voorgangers Pius XI en vooral Pius XII.

Vervolgens wordt Joannes enigszins ontmaskerd als een leugenaar. Want nooit heeft hij ook maar een woord gezegd over de voorbereidingen tot dit concilie, die onder Pius XI en XII reeds waren getroffen. En dát terwijl Joannes XXIII zelf aan de commissie die hij had ingesteld om zijn concilie voor te bereiden, verlof had gegeven om gebruik te maken van de resultaten van de desbetreffende commissies onder zijn voorgangers. Steeds heeft hij de eer voor het Tweede Vatikaanse Concilie voor zichzelf opgeëist en het zelfs voorgesteld alsof het idee hem door Godzelf was ingegeven.

„Het is me ingegeven"

Zo heeft hij tijdens een audiëntie op 11 okt. 1962 gezegd: „Bij de bespreking van kerkelijke aangelegenheden met mijn secretaris is mij op zekere dag het woord concilie ontsnapt. Bij mijn dagelijkse meditatie, al wandelend in de tuin, is het idee blijven hangen en gedijen in mijn geest. Tegen de bezwaren van mijn omgeving in, dacht ik bij mijzelf: als het me zo spontaan te binnen is gevallen, me echt is ingegeven, dan komt het van God" (De Bazuin, 3 sept. 1966).

Een grove leugen

Uit de twee gedokumenteerde artikelen in La Civiltá Cattolica blijkt dus, dat Joannes bij die audiëntie twee grove leugens heeft uitgesproken. Allereerst dat het idee van het concilie spontaan bij hemzelf is opgekomen. Drs. Jean M. Vaissier (priester) schreef hierover in Te Elfder Ure, nov. 1966: „De hypotheticus had zich de vraag kunnen stellen, hoe het mogelijk ware geweest, dat zulk een realist als Roncalli, na tien jaar de waarlijk niet onnozele post van nuntius in het na-oorlogse Parijs met behoorlijk succes vervuld te hebben, de bestuurlijke on-wijsheid had betoond om slechts luttele maanden na zijn pauskeuze zo iets als een Algemene Kerkvergadering te entamineren op grond van — zoals het toen verluidde—, een hem plotseling ingegeven idee. Een algemene wet intussen wil. dat een goed bestuurder zijn eerste jaar besteedt aan oriëntatie. Dat gold zeker voor de Roncalli-paus, wiens relaties met de Vatikaanse Curie nimmer van zulk een intieme aard waren geweest".

De curie was niet tegen....

Een andere leugen van Joannes was, dat zijn omgeving tegen een concilie zou zijn. Ook dat blijkt uit de archieven overduidelijk. De curie had zich wèl het concilie heel andeis voorgesteld. Ze had er heel iets anders van verwacht, nl. een veroordeling van allerlei moderne dwalingen. Daarom is het concilie voor Ottaviani en de zijnen een grote teleurstelling geworden. Maar men mag niet zeggen dat Ottaviani tegen een concilie op zichzelf was, want hij had al onder Pius XII de opdracht gekregen om de commissie te vormen, die het concilie moest voorbereiden.

Een historische leugen

Joannes XXIII had dus de geschiedenis willen ingaan met het aureool van een geïnspireerde paus, van een held en een halve martelaar die het hem door God ingegeven idee wilde doorzetten tegen de druk van zijn omgeving in.

Deze historische leugen is nu ontmaskerd, omdat de tegenwoordige paus dit blijkbaar voor de verhoging van eigen populariteit en macht nodig vond. Maar hoeveel andere leugens zijn er nog altijd verborgen in de archieven van het Vatikaan?

Men schermt ermee, dat het Vatikaan zijn archieven heeft opengesteld voor Ludwig Pastor, die zijn „Geschichte der Päpste" heeft geschreven. Maar het is een publiek geheim, dat Denifle van te voren opdracht had gekregen om de ergste dingen in een „secretissimum" onder te brengen, zoals bv. hoe de pausen door vergiftiging om het leven zijn gebracht.

„Vest op prinsen geen vertrouwen"

Het is bijzonder vreemd, dat Paulus VI die van de historische leugen van Joannes XXIII op de hoogte was, toch gelast heeft om een proces van heiligverklaring van Joannes XXIII te beginnen. Hoe kan men iemand, waarvan bekend is dat hij met een ernstige leugen die hij nooit herroepen heeft, de eeuwigheid is ingegaan, als voorbeeld van heldhaftige heilig heid uitroepen — want dat betekent immers een heiligverklaring.

Het maakt allemaal de indruk van koele berekende diplomatie. En het lijkt mij dan ook goed om hier ps. 146:3 aan te halen: „Vertrouwt niet op prinsen, op des mensen kind bij hetwelk geen heil is".

God alleen is de eeuwig-trouwe en Jezus Christus is Zijn getrouwe Getuige. Wanneer wij op Hem ons vertrouwen vestigen, zullen wij nooit beschaamd uitkomen. Hij is „de weg, de waarheid en het leven".

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen