DE roemrijke terugkeer

Geen ontkomen aan! … Om het vaderland te bereiken was er maar ꨮ doorgang: de enige rotskloof bij Salbertrand, vanwaar een houten brug de Dora Riparia overspande. Aan de andere oever van die rivier lag het sterke FransSavoyaardse leger. Wat voelden de Waldenzen zich klein!

Maar… hun God was toch machtig?

Zodra ze beneden in het dal kwamen, wierpen ze zich met ontbloot hoofd voor Hem op hun knieꬠen smeekten om bijstand. Zo gesterkt marcheerden ze op de brug af. De vijand speurde onraad. Er viel een waarschuwend schot …

Kort daarop brandde een knetterend salvo los.

„Allen plat voorover!" schreeuwde Arnaud, nog juist hoorbaar, zijn mannen toe. De kogelregen scheerde over hen heen.

Maar voordat de vijandelijke musketten weer geladen waren, sprongen de Waldenzen op. „De brug is aan ons!" schalde hun overwinningskreet tegen de rotswanden aan weerszijden. Als aanrollende donder dreunden hun zwaarbespijkerde laarzen over de houten brug. Voetje voor voetje, het zwaard in de hand, baanden ze hun weg naar de overkant. De vijand schrok. Was het Waldenzenleger z񟦲oot? … Dat had hij niet verwacht. Panische angst maakte zich van de Franse soldaten meester. Zij deinsden terug. … hierdoor ontstaan, drongen de Waldenzen voorwaarts met ontembare In de bres, kracht. Markies de Larrey, de Franse bevelhebber, riep ontdaan: „Is het mogelijk dat ik dit gevecht en mijn eer ga verliezen?" Gevolgd door een wanhopig: „Sauve qui peut!"

In de wilde wanorde, door het vluchtende leger ontstaan, hieven de Waldenzen hun strijdkreet: „Angrogna!" aan, om elkaar aan te moedigen en te herkennen. Tevergeefs probeerden Franse soldaten aan hen te ontkomen door de klank na te bootsen. . . . Zij wisten niet dat kracht er aan ontbrak, omdat de betekenis ervan hen ontging. De vallei van Angrogna toch was van oudsher het Evangelisch centrum der Waldenzen. Daar ging het om! Toen de maan opkwam was het slagveld met buit overdekt. Maar Arnaud liet er de brand in steken. Alle onnodige ballast zou op de verdere tocht maar hinderlijk zijn. Om het vlammende vuur gooiden zijn soldaten juichend hun hoeden in de lucht: „Geloofd zij de Heer der Heerscharen, die ons de overwinning op onze vijanden gegeven heeft!" Een rustige zondag op de berg Sci volgde.

Al vroeg verzamelde Arnaud zijn vermoeide mannen bijeen om God te danken. Hij wees hen op het Waldenzenland, dat daar in de opkomende zon aan hun voeten lag.

Nooit zouden ze die aanblik vergeten… Het was alsof hun bergen in koninklijke rust al die jaren op hun terugkeer hadden gewacht, wel wetend dat ze er weerkeren zouden. Nog maar ꨮ pas over dan zouden ze in hun geliefde valleien zijn!

Maar de volgende morgen, bij het afdalen daarheen, zagen ze plotseling Hertogelijke troepen naderen. Blijkbaar waren die van plan hen van drie zijden in te sluiten. Weer knielden Arnaud en zijn mannen in diepe afhankelijkheid voor God neer.

Het duurde niet lang of er werd een onderhandelaar op hen afgezonden Maar hun vastberaden houding ziende, keerde die op zijn schreden om. . . . Even later sloegen hij en de drie leger-afdelingen op de vlucht!

Nu marcheerden de Waldenzen door berg en dal voort tot ze in Prali kwamen. Onderweg bleek al duidelijk dat hun grond aan anderen was geschonken, de bevolking tegen hen was opgehitst en het lang zou duren eer hun erfland herwonnen zou zijn. . . . Maar het oude dorpskerkje van Prali was gespaard!

Daar hielden Henri Arnaud en de zijnen hun eerste godsdienst-oefening eigen bodem; nadat de heiligenbeelden, die er tijdens hun afwezigheid in waren gezet, verwijderd waren.

God en Zijn Zoon, Jezus Christus, moesten de eerste en enige plaats weer hebben. Omdat het gebouwtje al de manschappen niet kon bevatten liet Arnaud een tafel op de drempel ervan plaatsen. Daarop staande las hij psalm 129 voor: „Zij hebben mij benauwd van mijn jonkheid aan. …" Een lied van verdrukking en bevrijding! Dat kerkje van Prali staat er nog altijd. Het opschrift boven de deur herinnert aan dit gebeuren. Wie er binnengaat beseft dat God het kleine kiest om het grote te beschamen. En in dit vertrouwen trokken de Waldenzen dan ook weer verder naar het zuiden.

Werkers op de achtergrond

Steeds weer merken wij, hoe intens velen met ons meeleven. Dan merk je dat „In de Rechte Straat" ons aller blad is. Daarom ben ik overtuigd, dat u ook graag de werkers in de administratie eens wat meer van nabij wilt leren kennen.

Wij publiceerden reeds een foto van onze administrator, br. C. F. Dikkeboom, ouderling-scriba van de Ned. Herv. Kerk in Berlicum.

Deze keer een foto van onze penningmeester, br. H. Plantinga, ouderlingscriba van de christelijk gereformeerde kerk van Meppel.

In het accountantsrapport van het „Noordelijk Accountantskantoor" van K. J. de Jong te Leeuwarden, gedateerd 21 februari 1962, komt deze zin in voor: „De administratie werd correct gevoerd door Uw penningmeester en wij stellen U voor hem d袨arge administratieve- en kasbeheer". verlenen voor het door hem gevoerde administratieve- en kasbeheer"

Dat is dan ook door het bestuur gebeurd op de vergadering van 6 april j.l. En onder veel dankzegging. Want br. Plantiga heeft er heel veel werk mee. Soms zit hij nog tot twee of drie uur in de nacht nog te werken aan de registratie van al de girostrookjes, die bij hem binnenkomen. Hoe hij dat volhoudt, is mij een raadsel. Maar ieder heeft zijn eigen gave. Br. Plantiga heeft zeer zeker de gave van een ijzeren gestel.

Ook vanuit deze plaats zeggen wij hartelijk dank voor het vele wat br. Plantinga voor „In de Rechte Straat" heeft gedaan en nog wil doen.

Predikanten in Mexico vermoord

Menigte opgehitst door kardinaal

In'De Rotterdammer'van 18 mei stond het volgende bericht:

„In liet afgelopen jaar zijn tien a twaalf predikanten om liet leven gebracht. Een van hen lieten de moordenaars, op bevel van een r. katholieke burgemeester midden op straat onder een stapel stenen achter. Een paar maanden geleden werd een protesfants gezin, volwassenen en kinderen, letterlijk aan stukken gehakt door een ruiterbende, die omstreeks middernacht opereerde. De leiders van deze bende zijn met naam en toenaam bekend bij de autoriteiten en toch worden ze niet voor liet gerecht gedaagd.

De kardinaal van Guadaljara had enkele jaren geleden in zijn eerste proklamatie beloofd dat hij de twee kankergezwellen van Mexico, het communisme en het protestantisme, zou uitsnijden en vernietigen.

En enige maanden geleden kon men in Guadaljara overal lezen: „Bankiers, fabrikanten en zakenlieden, indien u een communist of een protestant in dienst hebt — dit is ongeveer hetzelfde — gooi ze er dan onmiddellijk uit". De aanplakbiljetten waren ondertekend door de kardinaal."

En weer vraag ik aan de predikanten, die tesamen met pater Jelsma het liefdemaal in Den Haag organiseren: Hoe kunt u daar openlijk de glazen wijn klinken met priesters, vertegenwoordigers van het rooms-katholieke stelsel terwijl daarginds in Mexico uw collega's, als gevolg van de ophitsing van een roomskatholiek kardinaal, gruwelijk vermoord worden? Hoe kunt u openlijk gezellig keuvelen met uw rooms-katholieke tafelbuur, terwijl elders de doodskreten klinken van uw collega's, martelaars van het rooms-katholieke stelsel?

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen