De nood in België

Ik hoorde rond 2001, tijdens een zendingsweek op de universiteit, voor het eerst over de trieste geestelijke situatie in België. Volgens de spreker zou minder dan 1% van de bevolking evangelicaal christen zijn.

Na twee zendingsreizen en nadat ik hier inmiddels enkele maanden gewoond heb, beschouw ik zelfs dat percentage als te optimistisch.

Weinig kerken

Ter illustratie: vanaf de plaats waar we nu wonen is het ruim 20 minuten rijden naar de dichtstbijzijnde nietroomse kerk. Onze eigen burgerlijke gemeente vormt samen met de veel grotere buurdorpen Tielt en Aalter een blok van meer dan 45000 mensen, met daarin geen enkele protestantse/ evangelische kerk, voor zover wij weten.

Of neem eens de mooie stad Brugge met zijn 117.000 inwoners. Hier zijn wel een aantal kerken, maar deze zijn meestal vrij klein. Ik zou verbaasd zijn als ze samen 500 leden zouden tellen, dus nog geen 0,5% van de bevolking. En dat terwijl de concentratie evangelicalen in de steden meestal iets hoger ligt dan op het platteland.

Terugloop

Wat ook zorgen baart, is de sterke terugloop in de groei van de evangelicale kerken. Het boek “New Brethren in Flanders: The Origins and Development of the Evangelische Christengemeenten Vlaanderen 1971–2008” door Thomas J. Marinello meldt dat, hoewel ze grote groei beleefden in de jaren zeventig en tachtig van de vorige eeuw, de drie grootste evangelicale denominaties (de BEZ, VEG en ECV) vanaf 1992 tot en met 2008 geen nieuwe kerken konden stichten en veel moeite moesten doen om de bestaande gemeenten in stand te houden. Daarnaast is er sprake van een sterke vergrijzing bij een beduidend deel van de bestaande gemeenten.

Er zijn wel nieuwe gemeenten gesticht na 1992 maar de meesten hiervan zijn (pinkster)gemeenten in de grotere steden die voornamelijk uit buitenlanders bestaan. Over het algemeen zijn de echte Vlamingen zelf, en dan vooral op het platteland, nog massaal onbereikt met het Evangelie.

Culturele band

Hoewel de secularisatie in België ook heel hard doorzet, is er nog een redelijk sterke culturele band met Rome, schijnbaar meer dan in de roomse streken van Nederland: hier lijkt het nog meer gebruikelijk voor mensen om “voor de kerk” te trouwen en er zijn nog heel wat kinderen die gedoopt worden en eerste communie doen. Toch is dat puur cultuur – in het alledaagse leven en in het spreken van mensen merk je niets van een besef van Gods bestaan. Hiervan kregen we recent een tekenend voorbeeld van de prediker van een Brugse kerk (zelf woonde hij in Wallonië). Hij vertelde ons over een meisje (zijn dochtertje?) dat op een rooms-katholieke school zit. Haar leraar beweerde tijdens een les dat er nog nooit archeologische bewijzen gevonden zijn van het graf van Jezus. Zij zei in haar onschuld: “Maar ze zullen die toch niet vinden, want Hij is uit de dood opgestaan”. De leraar en de hele klas lachten haar uit en vroegen spottend of ze dat echt geloofde.

Sekte

De meeste mensen hier weten niet af van het bestaan van de evangelicale christenen en ze weten al helemaal niet wie of wat ze zijn. Dergelijke denominaties vallen voor hen onder het kopje “sekte” – iets zoals de zogenaamde “Jehovagetuigen”, van wiens bestaan ze zich veel meer bewust zijn. Onder “christelijk” verstaan ze “rooms”. Elke vorm van christelijke religie wordt heel snel met Rome geassocieerd, en de welbekende pedofilieschandalen creëren grote vijandigheid tegenover het christelijke geloof. Waar het echt op aankomt – de eeuwigheid, de wedergeboorte, het ware kennen van God – is hen totaal onbekend. Vergeet niet dat Rome hier tot en met 1962 het lezen van de Bijbel verbood, met als gevolg dat de mensen de echte inhoud ervan totaal niet kennen.

Verlammend

Als je in een relatief christelijke maatschappij opgegroeid bent, zoals ik in Zuid-Afrika of mijn vrouw in de Biblebelt in Nederland, heb je weinig zicht op de geestelijke druk die zo’n milieu op een christen kan plaatsen, totdat je dat aan den lijve ondervindt. Ik heb dan ook de indruk dat er bij veel christenen een bepaalde matheid is. Men weet hier heel goed dat de buitenkerkelijken echt niet staan te wachten op het Evangelie, en dat werkt verlammend. Daar waar wel zicht is op de noodzaak om de ongelovigen te bereiken, komt heel snel de vraag op hoe dit gedaan moet worden. Dit is iets wat wij onszelf ook afvragen.

Gebed

Een heel belangrijk deel van het antwoord weten we wel: dat is het gebed. Het is evident dat het machtige werk van de Geest van God de enige hoop biedt op geestelijke verandering in België. Dat geldt natuurlijk altijd en overal, maar de kleine omvang van de evangelicale kerk hier in de context van de heersende tijdgeest benadrukt dat des te meer. Daarom vraag ik elke gelovige lezer om België niet te vergeten, maar God met ernst te bidden voor een echte opwekking hier!

Bewogenheid

De sombere realiteit van België is dat bijna de hele bevolking zonder hoop en zonder God in de wereld is. Verreweg de meeste Belgen hebben nog nooit het zuivere Evangelie gehoord en maken ook weinig kans het te horen, omdat ze geen christenen kennen. Ze zoeken er ook niet naar en hebben er geen behoefte aan, en het lijkt dus hoogst onwaarschijnlijk dat ze via de radio of het internet bereikt zullen worden, tenminste niet en masse. Er zijn veel meer arbeiders in de oogst nodig. Bovendien is er onder de christenen (wij incluis) een grotere bewogenheid met de verlorenen nodig, met een grotere dringendheid om hen te bereiken en veel meer vrijmoedigheid om dat ook effectief en waarheidsgetrouw te doen. Bovenal is nodig dat de Geest van God, volgens de belofte, vele wereldlingen zal “overtuigen van zonde, gerechtigheid en oordeel”.

Ontvankelijkheid

Het zou een vertekend beeld geven om te doen alsof het enkel kommer en kwel is. We horen van positieve ontwikkelingen, gebedsinitiatieven en kerkgroei op enkele plaatsen in recente jaren. Heel recent hoorde ik dat iemand via via in contact gekomen is met een broeder en meer informatie over het geloof verlangt. Eén gelovige heeft toegang verkregen tot bepaalde gevangenissen om het Woord met de gevangenen te delen en hij getuigt van ontvankelijkheid en verandering onder hen. En Gods werk gaat natuurlijk onaangekondigd en buiten de schijnwerpers door, op vele plaatsen en in vele harten. Toch is het zonneklaar dat dit land enorm veel behoefte heeft aan een krachtig werk van de Geest van de Heere. Bid alstublieft dat Gods Woord ook hier “zijn loop mag hebben en verheerlijkt mag worden”!

Deter de Wet is freelance programmeur en was parttime voorganger in Zuid-Afrika. Hij en zijn vrouw, Elsbeth, wonen sinds kort in België waar ze het Evangelie hopen te verspreiden. Ze wonen tijdelijk in Ruiselede (West-Vlaanderen).

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen