Bidden in tongen

De vorige keer bespraken we één tong waarin de Geest ons kan doen bidden, nl. de tong van "de droefheid naar God". Dan geef je jezelf over aan de Geest, die bedroefd is omdat de Naam van de Vader en de Zoon gelasterd wordt in de wereld, en omdat gelovigen in wier lichamen Hij wil wonen als in een tempel, zichzelf voortdurend besmeuren in een laf en zelfzuchtig leven, een leven zonder enige offerzin, een leven waarin gelovigen elkaar met de heilige teksten van de Schrift die Hijzelf uitgeademd en doorademd heeft, afranselen en vernederen in kille gelijkhebberij. Deze keer nog enkele 'tongen'.

Dankbaarheid

U die tot geloof bent gekomen, u weet wat er gebeurd is, toen onder de beademing van de Heilige Geest de wedergeboorte zich in u voltrok?

U en ik, wij zaten opgesloten in de eeuwige dodencel. Wij hadden dat doodvonnis terecht verdiend. We hadden immers voortdurend zonder God geleefd, ook al gingen we misschien twee keer elke zondag naar de kerk. Het ging ons immers alleen maar om onszelf, om ons eigen eeuwige hachje. Daarom deden we aan godsdienst, om onszelf, maar niet om God.

En u herinnert zich nog wel hoe u zelfs behoorlijk voldaan was over uzelf. U had er moeite mee om te erkennen wat de Bijbel over elk mens zegt bv. in Rom. 3:9-20. "Niemand is rechtvaardig, ook niet één"? Het antwoord, diep in uw ziel, luidde: Ik geef ieder het zijne, ik ben volstrekt eerlijk. "Ik doe geen echtbreuk, ik geef een tiende van al mijn inkomsten voor kerkelijke en diakonale doeleinden"… de taal van de Farizeeër van Lk. 18.

En tóch heeft de Heere u tot zondebesef gebracht. (Ik vind het een nog groter wonder, wanneer een brave, nette kerkmens, een Farizeeër, tot bekering komt dan een tollenaar of hoer).

Nu walgt u van uw vroegere zelfvoldaanheid. En wat bent u nu niet dankbaar om dat wonder dat de Heere aan en in u tot stand heeft gebracht.

U weet het nu: Ik ben vrijgesproken van de eeuwige dood, die ik verdiend had! Ik heb gratie gekregen. Het vonnis zal niet voltrokken worden. Ik zal niet terecht worden gesteld.

God had alle recht om Zich van u voor altijd af te keren, omdat u diep in uw hart nooit wat om Hem gegeven had. Maar God Zelf heeft u door Zijn Geest innerlijk totaal omgekeerd, zodat u Hem bent gaan liefhebben met een liefde waarvan u vroeger geen idee had.

En nu gaat u Hem daarvoor danken. U kunt niet anders. U moet het Hem iedere keer weer zeggen: "God, ik ben U zo dankbaar, zo onuitsprekelijk dankbaar".

Inderdaad, ONUITSPREKELIJK dankbaar. U krijgt een tegenzin in het altijd weer herhalen van dezelfde woorden, omdat die op den duur afgesleten lijken. U zou het de Heere graag eens op een nieuwe wijze zeggen.

Welnu, dan is er deze belofte: "En hen die geloofd zullen hebben, zullen deze tekenen volgen: … met nieuwe tongen zullen zij spreken" (Mk. 16:17).

Geef u dan over aan die andere taal, die op dat moment uit uw hart opkomt. En als u er behoefte aan hebt om dat in uw bidkamer ook hardop voor uzelf uit te spreken, bied daar dan geen weerstand aan, want het is de Heilige Geest die u dan deze nieuwe tong geeft. Hij wil Christus grootmaken en daarom wil Hij uw tong gebruiken, opdat u daardoor op een nieuwe, een frisse en oorspronkelijke wijze uw dankbaarheid jegens Christus kunt uitdrukken.

Aanbidding

Naarmate u groeit in de eenheid met God, neemt ook uw eerbied en uw ontzag voor Zijn grootheid toe.

Van de ene kant wordt u naar Hem toegezogen, omdat u zo mateloos geboeid wordt door Zijn heerlijkheid en liefde. Van de andere kant wilt u zo ver mogelijk wegvluchten van deze Heilige. U voelt uzelf volstrekt onrein tegenover Zijn smetteloze Wezen.

En toch kunt en wilt u niet van Hem loskomen. En u weet ook dat u met vrijmoedigheid mag naderen tot Hem als tot Iemand die gezeten is op de troon der genade (Hebr. 4:16). Want al weet u dat u onrein bent in uzelf, tegelijk weet u met geloofszekerheid dat u rein bent gewassen door het bloed van Gods Zoon, zodat ook u daardoor smetteloos wit bent als Hij.

En zo ziet u op naar Zijn glans. Uw ogen zuigen zich aan Hem vast. U staat met open mond vol verbazing te kijken naar deze verblindende schoonheid.

Maar een volgend ogenblik zoekt u toch weer naar woorden om uw aanbidding tot uitdrukking te brengen.

In het begin vind je daar wel enige bevrediging in, maar op den duur kom je vanzelf tot de ontdekking dat onze woordenschat veel te beperkt is om daarin de overstelpende heerlijkheid Gods te kunnen neerleggen.

Je merkt dat je slechts enkele woorden tot je beschikking hebt zoals: "Heere, ik aanbid U, ik loof en prijs U, ik buig mij voor U neer, ik verheerlijk U, ik maak U groot, ik huldig u, ik verhef U". Dan ben je eigenlijk al uitgepraat. Maar met je hart aanschouw je door de Geest die de diepten Gods doorzoekt en kent (1 Kor. 2:10), zulk een majesteit Gods dat die enkele woorden van onze menselijke taal veel te pover daartegenover afsteken.

En toch blijft de stroom van de Geest maar doorvloeien tegen die dam van onze menselijke woorden. Dan mogen we de tong van ons hart en van onze mond overgeven aan de Heilige Geest, zodat we in een nieuwe tong die geen beperkingen meer heeft, onszelf uitstorten in de aanbidding.

Op die manier ontstaat een hemelse vrede in ons. We hebben dan het gevoel dat we enigszins adekwaat weergeven wat er aan grondeloos ontzag voor de grootheid Gods in ons leeft.

Vreugde

Petrus zegt dat wij ons in Christus verheugen met "een ONUITSPREKELIJKE en heerlijke vreugde" (1 Petr. 1:8).

Inderdaad, de vreugde van Christus die een vrucht is van de Geest (Gal. 5:22), kan een mens zozeer vervullen dat hij ze niet meer kan uitspreken. Die vreugde wil dan door de omheining van onze menselijke woorden en begrippen heenbreken. Het lijkt dan alsof de gewone woorden te profaan, bijna ordinair klinken, wanneer je daarmee wilt weergeven deze vreugde om Christus, die je zo intens liefhebt met een liefde die door de Heilige Geest in ons hart is uitgestort (Rom. 5:5).

Je verblijft dan immers in Christus, zelfs in God (1 Joh. 4:15). En God is een strandeloze oceaan van vreugde, vreugde die opborrelt uit Hemzelf, vanuit Zijn eigen diepte. En door het geloof (dus niet door een fysieke versmelting) mogen wij één zijn met God, zelfs in Hem!

Dat is geen fantasie van mij, maar het staat in de Schrift. Anders zou ik dat nooit zelfs maar durven opperen.

Laat u dan wiegen op die heilige, onmetelijke Oceaan en geef u vol vertrouwen over aan de Heilige Geest. Laat Hem de tong van uw hart en van uw mond besturen en spreek Zijn hemelse taal.

Toewijding

Soms kan een visie je overvallen, plotseling, soms bij een gebeurtenis, soms bij het lezen van iets.

Zo begon ik vorige week in de trein met het lezen van het boek "Hulp tot heiligmaking" van Samuel L. Brengle (Uitg. De Stem-Heerlen).

Ik las: "Op 9 januari 1885, omstreeks negen uur's morgens, heiligde God mijn ziel. Ik was toen in mijn kamer, maar ging een paar minuten later naar buiten. Ik ontmoette een man en vertelde hem wat God voor mij had gedaan".

Toen was het alsof alles ineens stil in mij werd. Een gevoel van grote wijding kwam over en in mij. Ik deed het boek dicht en gaf mij daaraan over.

Het was alsof ik beleefde dat mijn ganse wezen, zelfs mijn lichaam, een tempel werd waarin de Heilige Geest woont. Ik wist mij volledig gereinigd door het bloed van Christus.

Maar tegelijk bracht die Geest mij tot een zuivere toewijding aan God. Het was alsof ik boven alle lust, boven elk begeren, uitrees en mezelf geheel en al richtte op de Heilige alleen.

Met gans mijn herboren wil zei ik tegen de Heere: "Ik wil U, ik wil U alleen!".

Ook voor zulk een ervaring schieten woorden tekort. Die sfeer van heilige stilte, van volstrekte toewijding, gaat de menselijke taal verre te boven.

Dan kun je maar beter je tong overgeven aan de Heilige Geest, die in je gaat murmelen of een melodie doet groeien tot de stem van Christus, "als een stem van vele wateren" (Openb. 1:15).

Tot slot:

In dit artikel heb ik enkele "nieuwe tongen" van Mk. 16:17 beschreven, maar er zijn er veel meer. Het Woord Gods is als een oneindig rijk en wit licht dat echter in talloze kleuren kan uiteenspatten, goddelijke kleuren die als zomerregens van genade op onze ziel vallen of als sneeuwvlokken in de winter.

Je mag je ook aan dat nog niet gedeelde licht van het Woord overgeven, wanneer de Heilige Geest over je komt in alle volheid. Dan is het alsof je in vele tongen tegelijk bidt, alsof alle mogelijke klokken in je gaan luiden, de lieflijke klokken van de liefde Gods, de donkere klokken van Zijn gerechtvaardigde toorn, de kleine klokjes van Zijn tegenwoordigheid in alle kleine voorvallen van de dag.

Paulus vertelt "dat hij opgetrokken is geweest in het paradijs en gehoord heeft ONUITSPREKELIJKE woorden, die het een mens niet geoorloofd is te spreken" (2 Kor. 12:4). Misschien heeft hij toen even gestaan voor dat "ontoegankelijke licht" (1 Tim. 6:16), waarin God woont. In elk geval heeft hij begrepen dat wat hij zag en hoorde, te heilig was om het te klemmen binnen onze besmeurde menselijke woorden. Dan is de enige mogelijkheid: de tong van je hart en mond overgeven aan de HEILIGE Geest.

Maar tenslotte: of we alleen met ons hart of ook met de mond in nieuwe of in oude tongen spreken, of de taal die we dan spreken, een bestaande menselijke taal is of niet, dat doet er niet toe. Als we maar komen tot de grootmaking van Zijn Naam, tot de uitstorting van onze ziel in verootmoediging, dankbaarheid, aanbidding, vreugde, toewijding, in het hunkeren en hijgen naar de innigste en meest intense eenheid met Hem aan Wie alle lof toekomt tot in de eeuwen der eeuwen! "Gode zij dank voor Zijn ONUITSPREKELIJKE gave!" (2 Kor. 9:15). Amen, ja amen!

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen