ONTMOETINGEN 14

ANTWOORD:

Uit het overige van uw brief krijg ik duidelijk de indruk dat u een kind van God bent. Ik herken mezelf helemaal in wat u schrijft over die droefheid naar God, over de Heere die aan u voorbijging zoals Hij aan Israël voorbijging en Zich over haar die Hij tot bruid nam, ontfermde (Ez. 16).

Dat is die merkwaardige ervaring, die zo moeilijk onder woorden gebracht kan worden. Maar je herkent dat bij een ander, vaak tussen de regels door.

Daarom is er in u een blijvende bron van vreugde. Maar… er kunnen allerlei oorzaken zijn waarom die bron niet vrijuit in uw ziel kan doorstromen.

Een van de oorzaken kan zijn uw omgeving. Wanneer u leeft in een kring waar elke blijdschap verdacht wordt gemaakt en steeds weer de domper wordt gezet op de vreugde met de waarschuwende vinger: "Is het wel echt?", dan gaat het vuur van de vreugde steeds lager vlammen en wordt op den duur een smeulend gevalletje.

Maar zo is Christus niet. Van Hem staat geschreven dat Hij de rokende vlaspit niet zal uitdoven (Mat. 12:20).

Daarom: verwarm uzelf door het geloof aan Hem. Zeg tegen alle negatieve gevoelens in, dat u uzelf in Christus "verheugt met een onuitsprekelijke en heerlijke vreugde" (1 Petr. 1:8). Zie door het geloof op naar Hem alleen. Verplaats u door dat geloof in Hem. de eeuwige Blijdschap des Vaders.

Zeg ook telkens nee tegen de zonde: "Laat ons afleggen alle last en de zonde, die (ons) lichtelijk omringt" (Hebr. 12:1). Wanneer we voortdurend op een bepaald punt ons eigen ikje handhaven en vertroetelen, kan dat een oorzaak van vermindering van de vreugde worden.

Versta me goed, ik bedoel niet dat u een hele of halve volmaakte zou moeten worden. Dat wordt u, en dat word ik, nooit. Maar het gaat erom: 1. dat we innerlijk de zonde, de ikzucht, grondig verfoeien; 2. dat, als we toch weer ons ikje over de bol hebben gestreken en gezondigd hebben, we meteen naar de Heere gaan, ons voor Hem verootmoedigen en Hem danken om de vergeving van onze zonden.

Wat die angst betreft nog het volgende. Het lijkt mij dat die angst iets onredelijks heeft. Dat denkt uzelf blijkbaar ook. Je hoeft nog geen panische angst te hebben, wanneer je eens een stevige hoofdpijn hebt.

Wanneer iemand zulk een onredelijke angst heeft op een bepaald punt, is het zeer waarschijnlijk dat dit te maken heeft met een traumatische gebeurtenis, die hij ooit heeft meegemaakt, meestal in de vroegste jeugd.

Het woord 'traumatisch' komt van 'trauma' = wonde, verwonding. Een traumatische gebeurtenis is dus een gebeurtenis, die een verwonding in de ziel heeft teweeggebracht en een litteken heeft achtergelaten dat nooit helemaal geneest. Het kan zijn dat uzelf ooit ernstig ziek bent geweest en dat u gezien hebt dat uw vader en moeder of iemand anders daar vol angst op reageerde en dat u hen misschien hebt horen fluisteren: "Als dat maar goed afloopt".

Het gevolg kan zijn dat bij de geringste ziekte of pijn de angsten die u toen beleefd hebt, weer bij u boven komen.

Wat moet u dan doen? In de eerste plaats kan het al veel helpen, wanneer u een inzicht hebt in deze mogelijkheid. U hoeft echt niet in uw ziel te gaan duiken om uit uw herinnering zulk een traumatische gebeurtenis op te vissen.

Het is voldoende dat u met die mogelijkheid rekening houdt. Dan hebt u daardoor al een beetje greep op uw angsten. Het geheimzinnige en angstwekkende wordt er dan enigszins aan ontnomen.

Niets maakt een mens meer bang dan wanneer hij niet de oorzaak van zijn angsten kent.

Wat kunt u nog meer doen? Bepaalde teksten die spreken over de rust in de Heere telkens weer lezen en herlezen. Schrijf ze in uw hoofd, schrijf ze in uw hart. Teksten als Mat. 6:25-34 over de vogelen in de lucht en de leliën op het veld. Er bestaat daarover een mooi lied. Als u het kent, zing het dan vaak. Lees teksten als 1 Petr. 5:7: "Werpt al uw bekommernis op Hem, want Hij zorgt voor u" en parallele teksten als ps. 55:23, Luk. 12:22; 1 Tim. 6:8. Lees vooral ook de 'blijdschapsbrief', de brief aan de Filippenzen. Herhaal voor uzelf Fil. 4:4, 6. "En de vrede Gods heerse in uw harten, tot welke gij ook geroepen zijt in één lichaam; en weest dankbaar" (Kol. 3:15).

WEERWOORD

Inderdaad, uw vermoeden was juist; ik heb vroeger een traumatische gebeurtenis meegemaakt.

Ik moest vroeger een kleine operatie ondergaan. Je werd toen onder narcose gebracht door een kapje (roesje noemden ze dat). Je werd dan weggemaakt, maar bleef toch nog een beetje bij bewustzijn.

Ik kreeg dat kapje op en moest tellen. Al na drie tellen plofte ik in… naar ik meende, de hel. Ik heb dat nooit aan iemand durven vertellen. Ik heb toen een verschrikkelijke angst doorgemaakt.

Na drie dagen mocht ik weer uit het ziekenhuis, maar ik kon niets meer. Ik kon niet slapen en nauwelijks eten. Dat heeft alles bij elkaar wel een jaar geduurd. Vooral in de kerk was het het ergste. Ik zag mezelf dan in gedachten in een doodskist liggen.

Ook pluisde ik alle rouwadvertenties uit. Ik deed dat stiekem, want mijn ouders wisten daar niets van. Ik schaamde me er ook voor.

Natuurlijk kreeg ik ook lichamelijke klachten, hartkloppingen en pijn aan mijn hart. Al deze dingen maakten mijn angst nog groter.

Ik heb dat nu nog tegenover het Heilig A vondmaal. A l weken van tevoren begint dat. Dan tob ik: A Is ik er maar door kom, als ik het maar haal. Op de morgen zelf ga ik met hartkloppingen, beven, angst en onrust naar de kerk. En natuurlijk bederft dit alles, de hele dienst, want je bent dan in feite alleen maar bezig met jezelf. Je komt dan thuis vol schuldgevoelens en gooit alles op je gebrek aan geloof en vertrouwen.

ANTWOORD:

Het is heel verstandig dat u die jeugdervaring eens een keer aan het papier hebt toevertrouwd. Het is een psychische wet dat dingen die je uit je bewustzijn probeert weg te dringen, je blijven hinderen.

Maar het is evenzeer een psychische wet dat, als je rustig probeert je die dingen voor de geest te halen en vooral wanneer je ze tegelijk uitspreekt voor een vertrouwd iemand, je er steeds minder last van krijgt.

Het is waar dat het toenemen in geloofsvertrouwen mede oorzaak kan zijn dat die angsten nog verder terugzakken. Maar… om te kunnen groeien in geloofsvertrouwen is het nodig dat u uzelf niet meer gaat aanklagen vanwege die angsten. U gaat uzelf toch ook niet tegenover de Heere beschuldigen, wanneer u een griep hebt opgelopen en daardoor koorts hebt gekregen. Zo kunt u er evenmin iets aan doen, wanneer dat trauma van vroeger onder bepaalde omstandigheden begint te werken en angsten in u naar boven zendt; ongeveer zoals een litteken kan gaan jeuken bij bepaalde weersomstandigheden.

Om uw geloofsvertrouwen te versterken raad ik u aan om voorzichtig - a.u.b. niet forceren! - eraan te denken dat u straks voor altijd moogt vallen in de heerlijke, liefdevolle armen van de goede Herder, die Zijn leven heeft gegeven voor degenen die zich arm en ellendig voelen en daarom niets meer van zichzelf, maar alles van Hem verwachten.

Wanneer u dat probeert, zullen die angsten zich toch wel weer, als van opzij, melden. Probeer dan - nogmaals: forceer niets - aan die angsten te ontglippen, doordat u zich helemaal laat betoveren door de liefdevolle gestalte van onze Zaligmaker.

Ik weet uit eigen ervaring van vroeger dat die angsten aan je vast willen blijven klitten. Je schudt ze niet gemakkelijk van je af. Maar wanneer je over die angsten met een ander kunt praten, voelen ze zich a.h.w. betrapt en verliezen iets van hun dwingende kracht.

En vergeet niet: Voor een gelovige mogen de schuldgevoelens altijd uitlopen op het kinderlijke vertrouwen dat al onze schulden vergeven zijn door de Vader der barmhartigheid, omdat de Zoon van Zijn eeuwige liefde als een Lam de zonden heeft weggenomen. Probeer zo te genieten van die verzoening met God. Probeer Hem te eren, doordat u voor Hem het ongelooflijke uitspreekt: Ik ben reingewassen door het bloed van het vleesgeworden Woord, puur omdat God zozeer de wereld liefhad… Joh. 3:16.

Tenslotte: erg fijn dat u verlof gaf om ook deze brief te publiceren. Velen zullen zichzelf en hun angsten daarin herkennen. En ook dat is al een verlichting, wanneer je bemerkt dat anderen daar ook last van hebben of hadden.

Een ander geluid

Ik verwonderde mij over hetgeen die mevrouw in "Ontmoetingen 13" schreef over het boek "Wat is geloven?". Zij vond het nog al moeilijk en begreep het vaak (nog) niet. Maar zelf heb ik er juist heel erg van genoten. Er straalde iets uit dat boek en ik voelde me daarmee één. Ik vond het erg fijn en voor mijn gevoel eenvoudig geschreven, niet moeilijk te begrijpen.

H.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen