Liefde

Ik kan zo intens verlangen naar de liefde in mij. Ik zou zo graag helemaal gekeerd staan naar de ander, één uitstraling van goedheid naar buiten toe.

Wat moet dat heerlijk zijn: jezelf helemaal kwijt te raken. Wat een serene rust moet er niet van je uitgaan, wanneer je je op geen enkele wijze meer bekommert om je eigen „ik”, wanneer je je niets meer aantrekt van wat „ze” zeggen: één rimpelloze vijver waarin de zon van Gods liefde zingt, almaardoor zingt.

Wat een vreugde moet dat zijn, wanneer je de liefde van God in je meedraagt, zodat overal mensen even herademen, wanneer je aan hen voorbijgaat, wanneer je tot hen spreekt.

Wanneer treurenden weer hoop krijgen, verkommerden en verkromden weer rechtop gaan lopen, omdat in jou de liefde van God transparant voor hen werd.

Vanwaar komt dat verlangen? Waarom hunkert elk kind van God naar die liefde?

Dat komt, omdat wij uit God geboren zijn. En God is liefde (1 Joh. 4 :16). En mét die geboorte uit God namen wij Zijn liefde mee.

Dat komt, omdat Christus in ons woont. Hij heeft de Zijnen tot het einde lief gehad (Joh. 13:1), een liefde tot Hij niet meer geven kón, een liefde tot de dood.

Dat komt, omdat de liefde Gods in onze harten is uitgestort door de Geest, die ons gegeven is (Rom. 5:5).

O liefde Gods, vervul mij, doorgloei mij, reinig mij. Amen!

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen