BARAK NR. 9 (VERVOLG)

(Uit het dagboek van de bewoonster van een krottenwijk in Brazilië)

22 mei

Hij gaf me enkele stukken. Om hem niet te grieven, nam ik ze aan.Ik probeerde hem over te halen het vlees niet te eten. Om liever het harde brood, waar de ratten aan geknaagd hebben, te eten. Hij zei me dat hij dat niet deed. Al twee dagen had hij niet gegeten. Hij maakte een vuurtje en braadde het vlees. Hij had zo'n honger dat hij zelfs niet kon wachten tot het vlees gebraden was. Hij maakte het alleen maar warm en at het toen op. Om dit schouwspel niet langer te zien, ging ik weg en dacht Doe alsof je het niet gezien hebt. Zo iets kan niet waar zijn in een land dat zo vruchtbaar is als mijn vaderland. Ik kwam in opstand tegen die zogenaamde Sociale Dienst die beweert opgericht te zijn om de a-socialen in de maatschappij op te nemen, maar die geen kennis neemt van het ellendig bestaan van de paupers hier. Ik verkocht het ijzer aan Zinho en keerde terug naar de achterplaats van Sao Paulo, de favela.

De volgende dag vonden ze de negerjongen dood. De tenen van zijn voeten stonden ver uit elkaar. De afstand was wel 20 cm. Hij was opgezet alsof hij van rubber was. De tenen van zijn voeten leken wel een waaier. Hij had geen papieren. Hij werd begraven als een naamloze schooier. Niemand probeerde zijn naam te achterhalen. Paupers hebben geen naam.

…Om de vier jaar komen hier andere mensen aan het bewind en het probleem van de honger wordt maar niet opgelost De honger die zijn hoofdkwartier in de favela heeft en zijn filialen in de arbeiderswoningen.

… Toen ik water ging halen, zag ik dat een stakker van een vrouw bij de kraan neergevallen was, omdat zij gisteren zonder eten naar bed was gegaan. Ze is ondervoed.

27 mei

… Ik heb gemerkt dat ze bij de vleeswarenfabriek creoline over het vuilnis gooien zodat de bewoners van de favela het vlees niet kunnen rapen om het op te eten. Ik heb niet ontbeten en liep te tollen. De duizeligheid die komt van de honger is erger dan die van de drank. Duizeligheid van de drank zet ons ertoe aan om te zingen. Maar die van de honger doet ons beven. Ik merkte dat het vreselijk is om alleen maar lucht in de maag te hebben.

29 mei

(…). Ik merkte dat er nieuwe bewoners in de favela waren aangekomen. Ze zijn slecht gekleed en zien er ondervoed uit Ze hebben een soort keet in elkaar gezet Het doet me pijn om zoveel bittere nood te zien die voor het proletariaat is weggelegd Ik bekeek de nieuwe lotgenote van ons ongeluk. Ze keek naar de favela, de modder en de kinderen, zo arm als Job. Het was de meest droevige blik die ik ooit gezien heb. Misschien heeft ze geen enkele illusie meer. En gaf ze haar leven over aan het leven zelf.

30 mei

…Ik trok Vera andere kleren aan en we gingen op stap. Ik liep te denken: Zou God medelijden met me hebben? Zou ik vandaag wat geld bij elkaar krijgen? Zou God weten dat er zoveel armoede is in de favela?

2 juni

…Als ik weinig geld heb, probeer ik er maar niet aan te denken dat de kinderen straks zullen vragen om brood, brood en koffie. Ik leid mijn gedachten af en kijk omhoog naar de lucht. Ik denk: Zouden daarboven ook bewoners zijn? Zouden zij beter zijn dan wij? Zou de heerschappij van daarboven de onze gaan vervangen? Zouden de volkeren daar ook zo verschillend zijn als hier op aarde? Of zou het één volk zijn? Zouden daar ook favelas zijn? En als daar van die achterbuurten zijn, zou ik daar dan na mijn dood weer moeten wonen?

15 juni

Ik ging vlees, brood en zeep kopen. Bij het krantenstalletje bleef ik staan. Ik las dat een vrouw en drie kinderen zelfmoord hadden gepleegd, omdat ze niet meer wisten hoe te eten (…). De vrouw die zich het leven benomen had, had niet de ziel van een favelabewoonster, die bij honger haar toevlucht neemt tot de vuilnisbelt, groenten raapt op de markt, bedelt en zo maar voort leeft (…). Arme vrouw! Wie weet hoe lang ze al niet van plan was er tussen uit te trekken, want moeders hebben veel medelijden met hun kinderen. Maar het is een schande voor een volk dat iemand zich van honger van kant maakt. En het ergste voor een moeder is het om dit refrein te horen: „Moeder, ik wil brood! Moeder, ik heb honger!"

8 juli

Ik denk aan de woorden van Pater Luiz, die ons zegt om nederig te zijn. Ik denk: als pater Luiz getrouwd was en kinderen had en het minimum-loon verdiende, dan zou ik wel eens willen zien of pater Luiz nederig was. Hij zegt dat God alleen waarde hecht aan het lijden dat met berusting gedragen wordt. Als pater Luiz zijn kinderen bedorven levensmiddelen zag eten, waarvan gieren en ratten gegeten hebben, dan zou hij wel in opstand komen, want de opstandigheid komt voort uit bittere ellende.

10 juli

De avond valt langzaam. De protestanten komen al aan met hun muziekinstrumenten om God te loven. Hier in de favela is een barak in Rua B, waar de protestanten drie keer per week komen bidden. Het dak van de barak is gedeeltelijk bedekt met blik, gedeeltelijk met dakpannen. Soms zijn ze aan het bidden en dan gooien de kwajongens van de favela stenen op het dak en maken ze de pannen kapot. Die op het blik vallen maken lawaai. Maar ook al worden de protestanten lastig gevallen, de moed verliezen ze niet. Ze raden de favelabewoners aan om niet te stelen, niet te drinken en hun naasten te beminnen als zichzelf. De protestanten laten in hun barak geen vrouwen in broek binnen of met lage hals. De favelabewoners spotten met al die goede raad.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen