George Vins

TERUGKEER

Ik sta weer op de drempel van mijn huis.

Ik adem de geur van de velden thuis.

De harde weg ligt ver achter mij,

de weg van transporten en taiga-kampen.

Ik omarm mijn groot geworden kinderen,

mijn liefste vrouw, en mijn oude moeder.

En op mijn haar, in konvooien grijs geworden,

glimt de sneeuw van Rusland als een herinnering.

En Hij die ons het liefst en meest nabij is,

de hoeksteen van ons hele leven,

die ons kracht vermeerdert in de strijd van het leven,

waakt over ons vanuit de hemel, met een glimlach.

November 1969 Oekraine

Ik vond het heerlijk om mijn vader thuis te zien, maar ik begreep wel dat het maar voor korte tijd was. Alles wees erop dat er weer een nieuwe scheiding zou volgen. Er werden weer warme kleren klaargelegd, en beschuiten gedroogd. Op een avond zag ik dat mijn ouders een klein evangelie in stukken knipten en de stukken vast naaiden in de kraag van de jas en in de voering, en in een warme, gewatteerde broek. Ik begreep wat het betekende.

Vaak nam vader mij op zijn schoot en dan zongen we met ons drieën zijn lievelingsgezang: „Ik heb uw huis lief, o Heer". Buiten woedde een Siberische sneeuw storm, maar in onze kleine kamer was het warm en gezellig. We waren gelukkig; vader was bij ons. Ik zong samen met mijn vader:

Ik heb uw huis lief, o Heer,

het paleis van uw liefde.

Ik heb de gemeente lief,

de mensen die door Christus zijn verlost!

Derde arrestatie

Toen hij op een avond van zijn werk kwam, ging vader eten, en daarna huisbezoeken brengen. Hij was nauwelijks vertrokken, of er kwamen NKVD agenten in een auto. Ze toonden mijn moeder een arrestatiebevel voor vader en een opdracht tot huiszoeking. Weer werden onze geestelijke lektuur en brieven meegenomen.. . De speuraktie was kort. Ondertussen maakte mijn moeder eten klaar voor de reis.

Vader kwam pas laat thuis. Hij was heel kalm. Wij waren ook kalm. We baden, vader omarmde ons voor de laatste keer, en we scheidden voor altijd, of liever gezegd totdat wij elkaar in eeuwigheid bij de Heer opnieuw zullen zien!

De volgende dag

We gingen op één van de banken voor de huizen zitten, en keken naar het raam. Toen we dichterbij kwamen, begon vader heftig te gebaren. We zaten daar een paar uur en waren blij dat hij ons kon zien… Maar later begonnen ze een soort blinden aan te brengen over de bovenste ramen, en toen over de lagere. Het raam van vaders cel bleef niet lang open. Op een dag zagen we dat er nog maar een paar ramen zonder bedekking waren, en een ervan was dat van mijn vader. Hij wist ook dat dit de laatste „ontmoeting" zou zijn. We keken extra lang naar hem. Zo af en toe wuifde hij. Wij willen ons hele leven zijn wuivende hand en het vage silhouet van zijn gezicht onthouden. Vader bleef lang bij het raam staan. Hij bleef steeds naar ons kijken. Dat was de laatste keer.

De volgende dag hingen er voor alle ramen blinden. We stonden zwijgend tegenover vaders cel, stil biddend tot God, en gingen bedroefd naar huis… Vaarwel vader, tot het wederzien voor Gods troon!

Hij stierf op 27 december 1943 op 45-jarige leeftijd in een werkkamp in het Verre Oosten. Anton Pawlowich Martynenko en vele anderen kwamen ook niet terug. Alleen God weet waar zij begraven zijn.

Telkens herlees ik zijn korte brieven: „Zeg tot degenen die ons lief zijn dat ze bidden, opdat de Heer mij en mijn broeders kracht geeft. Het is onzeker of we vrijgelaten zullen worden".

In de korte tijd van vrijheid zong hij graag een lied over de lijdende gemeente dat zeer bekend was in de jaren voor de oorlog:

Voor mijn lijdende broeders, voor de mensheid,

help mij, Heer, alles op te geven.

Richt mij op uit de afgrond van zonde

tot de eeuwige waarheid van de hemel.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen