Klooster gaat met kerk tegen de grond

Onder deze titel publiceerde Paul van Beckum in het Rotterdamsch Nieuwsblad van 13 december een boeiend verhaal over de kerk en het klooster van de paters redemptoristen aan de Goudse Rijweg te Rotterdam; boeiend althans voor mij, omdat dat het laatste klooster was, waarin ik verbleef, voordat ik vertrok naar Brazilië om daar filosofie te doceren aan het groot-seminarie van de redemptoristen in Tiëte.

Hij werd te woord gestaan door pater van Wijk, toen hij het tot afbraak gedoemde klooster bezocht. Hij schrijft: „Pater van Wijk heeft niets meer van de hautaine geestelijke uit vroeger dagen, die de lasten van het celibaat compenseerde met gezag en autoriteit. Zijn slobberig confectiepak, kapsel van de popcultuur en zijn visie op kerk en maatschappij doen in hem eerder de progressieve leraar van een sociale academie vermoeden. Vreemde tegenstelling, want het klooster ademt nog de sfeer van geïsoleerde vroomheid uit een rijk rooms leven. De slechting van traditioneel geloofsbeleven heeft dat niet van de muren kunnen vegen noch de geur kunnen verdrijven die daar inherent aan is. In die sfeer past ook niet het televisietoestel, waarover tot voor kort konflikten konden ontstaan. De kloosterbroeders, handwerkslieden van professie, gaven de voorkeur aan een pretentieloze familieserie, terwijl de paters, intellektueel gevormd, „Brandpunt" prefereerden of een belangwekkende dokumentaire. Het probleem is inmiddels opgelost, want het klooster heeft er een kleuren-tv bij gekregen."

Wat een enorme verandering! In mijn tijd was alles nog uitermate streng en sober. De priesterstudenten van de redemptoristen in Witten hadden een buitenverblijf, waar ze elke donderdagmiddag naar toe mochten lopen: vijf kwartier heen en vijf kwartier terug. We hadden daar ook een pick-up; dat was één van de eeneenvoudige manieren van ontspanning: genieten van mooie muziek. We hadden ook een plaat van de soliste Jo Vincent aangeschaft. Op zekere dag kwam de provinciale overste W. een bezoek brengen aan dat buitenverblijf. Hij hoorde de plaat van Jo Vincent, maar dat kon niet: een mooie meisjesstem in een kuis celibaatsverblijf! Hij nam de grammofoonplaat en brak hem op zijn knieën in tweeën.

Nu is dat klooster helemaal aan het uitsterven. Pater van Wijk: „We hebben nog een paar bejaarde paters, die duidelijk verbitterd zijn door de gang van zaken. Van de jongeren is er één stafdocent aan de sociale academie en één functionaris van het bisdom. Dan blijven de twee pastores over, van wie ik er dus een ben."

Tot in de jaren zestig waren er nog één pastoor en vijf kapelaans werkzaam in die parochie.

Ik werd een beetje weemoedig onder het lezen van dit verhaal over materiële en geestelijke afbraak. Wat jammer dat blijkbaar geen enkele van deze paters en broeders redemptoristen is gekomen tot een nieuwe, verdiepte verhouding tot Jezus Christus als hun enige en volkomen Zaligmaker. De rijkdommen van het Evangelie van Gods soevereine genade in Christus zijn blijkbaar aan dit klooster voorbijgegaan. Ontzettend jammer en tragisch.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen