HEILIGVERKLARINGEN ALS SLIMME ZETTEN OP HET SCHAAKBORD VAN DE KERKPOLITIEK

„Een bekende Franse geschiedschrijver, Pierre de Sermoise, heeft een boek geschreven, dat in Franse wetenschappelijke en clericale kringen een ware storm heeft doen ontstaan". „Het onderwerp van zijn boek is Jeanne d'Arc, een van Frankrijks allergrootste idolen, de jonge maagd van Orleans, die volgens de gangbare historie op heldhaftige wijze de marteldood onderging, nadat zij Frankrijk van het dodelijke gevaar had gered een Engelse provincie te worden".

Pierre de Sermoise heeft in zijn boek de volgende stellingen ontwikkeld: „Jeanne d'Arc is niet als eenvoudig boerenmeisje geboren, maar als dochter van de broer van de (waanzinnige) koning Karei VI, Lodewijk van Orleans, nota bene uit een onwettige verhouding met zijn eigen schoonzuster, koningin Isabella. - Ze is niet op de brandstapel omgekomen, maar uit Engelse gevangenschap ontsnapt.

- De titel „maagd" komt haar ook niet toe, want na haar ontsnapping trouwde ze met een Franse edelman, Robert des Armoises.

Voorwaar enkele beweringen die voldoende zijn om heel historisch en katholiek Frankrijk op de achterste benen te doen staan".

Aldus het (r.-k.) dagblad De Tijd van 2 juni 1970.

Volgens De Sermoise zou de Franse bisschop Pierre Cauchon de Sommièvre, die Jeanne d'Arc wegens ketterij tot de brandstapel heeft veroordeeld, de Engelsen misleid hebben en Jeanne geholpen hebben om te ontsnappen. Om de Engelsen tevreden te stellen liet hij in haar plaats een andere vrouw terechtstellen, die kort tevoren wegens hekserij ter dood was veroordeeld.

De Sermoise beweert: Toen Jeanne d'Arc in 1920 door Rome officieel heilig werd verklaard, wisten de kerkelijk autoriteiten dat elke grondslag hiertoe ontbrak. De heiligverklaring maakte, aldus De Sermoise, deel uit van een transaktie tussen paus Benedictus X V en de Franse regering met als inzet het herstel van de diplomatieke betrekkingen tussen Parijs en het Vatikaan, die tijdens de Franse revolutie verbroken waren. Tot zover De Tijd.

„Heiligverklaringen zijn onfeilbaar"

Volgens mag. dr. G. Philips „nemen de meeste godgeleerden aan dat de Kerk in haar heiligverklaringen onfeilbaar is". Wanneer iemand door de paus heilig is verklaard, „van dan af is er geen twijfel mogelijk: De Heer heeft Zijn dienaar de eeuwige beloning geschonken en de Kerk stelt hem terecht op het voorplan als voorbeeld van deugd en hemelse beschermer van alle gelovigen".

„Dat de Heilige Stoel in de heiligverklaring de volheid van zijn apostolische macht wil aanwenden en dus een onfeilbare uitspraak geeft, schijnt onbetwistbaar, wanneer men de liturgische formule onder de ogen neemt. Omringd van al de luister van de vatikaanse basiliek op haar heerlijkste feestdagen, verkondigt de paus: „Op het gezag van onze Heer Jezus Christus, van de gelukzalige apostelen Petrus en Paulus en op het onze, verklaren wij dat … werkelijk tot het getal der heiligen behoort". Zou het mogelijk zijn dat de Kerk op zulke plechtige wijze een onwaardige verheft of een verworpeling voorstelt als voorspreker bij de Allerhoogste en toonbeeld van christelijk leven?" („De Katholieke Kerk", deel III, p. 647-649).

N.B. In Nederland geloven thans veel priesters niet eens meer in de onfeilbaarheid van de paus, wanneer hij een dogma afkondigt, laat staan als hij iemand heilig verklaart.

Een nieuwe stunt van Paulus VI

Gewoonlijk duurt het proces van iemands heiligverklaring vele jaren en kost minstens ƒ 100.000,—. Paulus VI heeft echter ingegrepen in het proces van de Spanjaard Juan van Avila en heeft hem op 31 mei heilig verklaard.

De bedoelingen daarvan zijn tamelijk doorzichtig, wanneer wij de toespraak van de paus lezen, die hij hield tijdens de plechtigheid.

Juan was de zoon van een tot het christendom bekeerde jood. Hij werd door de Spaanse Inquisitie vervolgd vanwege zijn joodse afkomst en puur op grond daarvan veroordeeld tot twee jaar gevangenisstraf. Vijf jaar daarna werd hij tot priester gewijd, maar heeft nog verschillende keren te lijden gehad onder de grommende verdenking van de Inquisitie. Wij waarderen het dat Paulus VI het heeft aangedurfd om iemand van joodsen bloede heilig te verklaren. Maar we betreuren het dat hij in zijn toespraak op geen wijze daarvan melding maakt.

Wel wordt Juan geprezen als een voorbeeld van onderworpenheid aan het kerkelijk gezag, die ondanks vernederingen die hij in de kerk moest ondergaan, toch nooit in opstand kwam. De paus zegt: „Kijk naar Sint Juan als naar een voorbeeld in onze dagen, nu de priesters, naar men zegt, door een diepe krisis heengaan". En dan keert hij zich tegen de tegenwoordige priesters, die „de heilige afgescheidenheid willen opheffen en de geestelijke staat gelijk willen maken met die van de leken en van de profane beroepen" (L'Osservatore Romano van 2 juni).

Vervolgens is Juan een voorman van de contrareformatie in Spanje, met name in Andalusië, geweest. De paus zei over hem: „Hij leefde in een tijd van overgang, een tijd vol problemen en van gisting van de ideeën die aan het concilie van Trente voorafging. Hij heeft dat concilie ook nog meegemaakt. En al kon hij er zelf niet aan deelnemen vanwege zijn zwakke gezondheid, hij heeft een boekje geschreven nl. „Hervorming van de kerkelijke toestand" (1551), waarvan de ideeën werden verdedigd op het concilie van Trente door de aartsbisschop van Granada en die een warm onthaal ontvingen. Een ander geschrift van hem „Oorzaken van en middelen tegen de ketterijen" (1561) laat ons zien, hoe diep hij zich inleefde in die historische gebeurtenissen". „Het concilie van Trente heeft beslissingen genomen, waarvan hij al veel eerder de noodzaak had aangetoond". Aldus Paulus VI, die Juan verder nog prijst om zijn trouw aan het pauselijk gezag en zijn „verdediging van het heilige celibaat".

Ook in een aparte toespraak tot de aanwezige Spaanse priesters sprak de paus in dezelfde geest. En zoals ik al vaak gezegd heb, Paulus VI heeft een hoge opvatting van de totale toewijding van de mens, met name de ambtsdrager in de kerk, aan de gemeente van Christus. Maar hij is verblind; hij ziet blijkbaar niet in, dat hij op een totaal verkeerde weg is. Christus heeft geen kerkpolitiek nodig om het Koninkrijk Gods te bouwen. Het kan heel verstandig lijken om op dit moment deze Juan van Avila heilig te verklaren, maar het is pure menselijke berekening. Het is geen onderworpenheid aan de Schrift. Paulus VI gaat zijn eigen weg. Wij moeten hem in zijn verblindheid toeroepen: Keer terug van die heilloze weg. Keer terug tot de wet en het getuigenis, anders zult u geen dageraad zien en zal de eeuwige nacht zich ook over u sluiten.

VAN DE A O W. ƒ 250,— EN C. S 100,—

„Hierbij zenden wij u weer onze jaarlijkse gift voor uw werk (ƒ 250,—) . We zijn maar eenvoudige mensen van bijna 80 jaar en alleen a.o.w., waar we het heel goed mee hebben dank zij de verhogingen steeds, zodat we u deze kleinigheid weer konden sturen. Gode daarvoor dank! Ga voort in 's Heeren kracht. Gode bevolen."

En op een morgen werd hier aangebeld. Een mevrouw uit Canada bracht haar eerste a.o.w. van Canada als gift voor ons werk, afgerond door haar op $ 100.—. Onze hartelijkste dank!

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen