priester doet beroep op de protestantse kerken

In bet meinummer van onze Engelse uitgave „On the Road to Damascus" (Ned. uitg. april 1967) bespraken wij het boekje „Die Priesterehe", geschreven door een Duitse priester onder de schuilnaam „Timotheus" (uitg. Verlag Wenng in Dinkelsbühl). Deze man, die reeds veertig jaar in het ambt is en bijna aan zijn pensioen toe is, is zeer begaan met het leed van zovele jongere confraters en pleit voor afschaffing van het verplichte celibaat.

Naar aanleiding daarvan ontvingen wij van „Timotheus" deze brief, die wij met kopjes onderbroken hebben.

Uw vraag

U maakt mij in uw boekbeoordeling enigszins een verwijt, omdat ik nog steeds niet de r.k. kerk verlaten heb en trekt daaruit de konklusie dat ik een sterke gevoelsbinding heb aan de r.k. kerk en dat die binding van demonische aard is. Hier is het antwoord van Timotheus:

De terreur is nog dragelijk

Het verwijt van de recensent zou gerechtvaardigd zijn, wanneer ik mij reeds in geweten verplicht voelde om de r.k. kerk te verlaten; dat is. echter niet hot geval. Het is overduidelijk, dat het de r.k. pausen en bisschoppen zijn geweest, die de celibaatsverplichting hebben ingevoerd en die er nu met zulk een ijzeren onverbiddelijkheid aan vasthouden, alsof deze wet van groter belang is dan de tien geboden. Ik verkeer dus in dezelfde situatie als een burger die in zijn land een onrechtvaardige en gevaarlijke wet heeft ontdekt en daartegen een aktie wil ontketenen. Iedereen weet dat het heel wat moed vereist om in verzet te komen tegen zulk een wet van de staat. Een burger zal zijn vaderland pas dan verlaten, wanneer de terreur tegen hem te groot wordt. Dat gaat ook op voor de kerk en haar wetten.

Verzuim van de protestantse kerken

Men mag mij geen taak op de schouders leggen, die eigenlijk behoort te worden verricht door de bisschoppen en kerkelijke leiders van de christelijke kerken (Matth. 18:18). Zij hebben het recht en zelfs in bepaalde omstandigheden de plicht om de paus op apostolisch-'broederlijke wijze terecht te wijzen. Vergelijk Matth. 18:15-18; Hand. 15:6; Gal 2:14. Waarom echter hebben de bisschoppen en kerkelijke leiders van de andere (niet-katholieke) christelijke kerken, die als gevolg van hun andersgeaarde theologische ontwikkeling veel eerder de onjuistheid en het schadelijke van het verplichte celibaat hebben ingezien, nog steeds verzuimd om zich in een open brief of in een rondschrijven aan de gehele christenheid tot de paus te wenden en om'hem hun bezwaren tegen het verplichte celibaat uiteen te zetten vanuit de Bijbel en vanuit hun evangelische gedachtengang? Is dit ernstige verzuim misschien toe te schrijven aan vrees voor wat de mensen zeggen, en is die vrees dan ook niet van demonische oorsprong? Of komt dat onndat de andere kerken zic'h nog niet beraden hebben over een gemeenschappelijk standpunt? Ik meen dat de volgende beginselen door iedere protestantse kerk kunnen onderschreven worden:

Schending

1. De ongehuwde staat is op geen enkele wijze een gebod van God of van onze Here Jezus Christus of van de apostelen. Onze christelijke kerk acht het daarom volstrekt onjuist, dat het niet opvolgen van een evangelische raad zwaarder wordt gestraft dan de overtreding van een goddelijk gebod. Onze kerk beschouwt daarom de roomse celibaatswet met haar barbaarse strafbepalingen( barbarischen Strafbestimmungen) als een schending van de rechten van de mens.

Misvorming- van een gave Gods

2. De roomse celibaatswet haalt het charisma (gave van de Heilige Geest) van het „ongehuwd zijn omwille van het Koninkrijk Gods" naar beneden door het te misvormen tot een verwerpelijke wettelijk vastgelegde dwang. Het is daarom een slechte kerkelijke wet. Dat blijkt ook uit de kwalijke gevolgen van die wet: reeds zijn immers duizenden goede priesters als gevolg daarvan uit hun kerk gevlucht. De roomse celibaatswet moet dus afgeschaft worden. 3. De vluchtelingen uk de roomse celibaatswet zijn in de ogen van ons, nietroomse christelijke kerken, geen openbare zondaars, omdat deze priesters noch het apostolische belijden verloochend hebben noch de tien geboden van God overtreden hebben vanwege deze vlucht noch de genademiddelen van onze Here Jezus Christus afgewezen hebben.

Hulp aan celibaatsvhichtelingen

4. Voor onze christelijke kerken is de vraag van de eigen geloofsbelijdenis van ondergeschikt 'belang. De basis van onze kerk is de christelijke Doop en het christelijke leven. Daarom nodigt onze kerk alle priesters die wegens de celibaatsdwang de roomse kerk verlaten hebben, uit om in onze christelijke kerk het Evangelie te dienen. Op grond van de macht om te binden en te ontbinden die ons is toevertrouwd (Matth. 18:18), ontslaan wij elke priester die tot ons overkomt, van de binding aan de roomse celibaatswet, ook als hij niet 'anger meer in het Evangelie werkzaam wil zijn.

Is de reformatie trouw?

Waar zijn de christelijke kerken, waar zijn de kerkleiders, die deze beginselen voorstaan en ze ook in praktijk willen brengen?

Het is aan iedereen bekend, dat de rooms-katholieke bisschoppen bij de behandeling en beoordeling van het celibaatsprobleem volledig gefaald hebben. Maar wat zou het erg zijn, als ook de andere christelijke kerken en kerkleiders desertie plegen in de strijd om de waarheid van het Evangelie, om de gewetensvrijheid en de rechten van de mens en de „ehefeindlichen Irrgeistern und Teufelslehren" (1 Tim. 4:1) gaan aanhangen. Men kan slechts hopen en bidden, dat ze door de genade Gods daarvoor bewaard worden.

Met vriendelijke groeten, TIMOTHEUS

ONS ANTWOORD:

Wij zijn bijzonder blij met deze brief van Timotheus. En ik ben het hartgrondig met hem eens, wanneer hij de protestantse kerken aanklaagt vanwege hun verzuim.

Jaren geleden heeft de generale synode van de Ned. hervormde kerk een herderlijk schrijven gepubliceerd over het rooms-katholicisme. Ik vind dat nog altijd een prachtig boekje (uitg. Boekencentrum, Den Haag). Het is ook vertaald in het Frans en wij geven het aan iedere ex-priester die Frans verstaat, ten geschenke.

Waarom is er geen enkele protestantse kerk, die een rustig bijbels antwoord geeft op publikaties van Paulus VI, waarin hij in de naam van Christus de grofste schending pleegt van de menselijke rechten? Is dat het resultaat van de „oecumene" dat deze paus ongestoord door kan gaan met zijn onschriftuurlijke dokumenten zoals b.v. over het gemengde huwelijk en 'het celibaat, terwijl de protestantse kerken geen enkel profetisch protest meer aandurven?

Wel moeten we er aan toevoegen, dat we niet alles kunnen onderschrijven wat Timotheus zegt, b.v. dat de vraag van de eigen geloofsbelijdenis voor ons van ondergeschikt belang is. We menen nl. dat er nog steeds wezenlijke verschillen bestaan tussen Reformatie en Rome. Maar we willen daar niet op ingaan, zodat alle aandacht gericht blijft op zijn bewogen oproep tot de protestantse kerken.

UW DANKGEBED GEVKAAGD

Met een hart vol dankbaarheid mogen wij u mededelen, dat de Engelse uitgave van ons blad: „On the Road to Damascus" thans reeds 1275 abonnees telt. Daardoor is het wel duidelijk geworden dat ook deze levensvatbaar is. De Here heeft onze arbeid reeds op zovele wijzen gezegend. Daarom is het voor ons een behoefte u te vragen om u met ons te verenigen in dankzegging. Wij weten dat de Here ons niet nodig heeft. Maar als Hij Zich dan verwaardigt om in Zijn soevereine barmhartigheid ons te gebruiken in Zijn dienst, dan is onze dankbaarheid en vreugde des te groter. Gods Naam zij geprezen. Aan Hem alleen de eer.

EEN SPAANSE UITGAVE?

Prof. Roger S. Greenway in Mexico schreef ons: "Will you soon have a Spanish edition out? I can guarantee 15 subscribers if you do".

Dat is wel erg bemoedigend en we zouden'het ook graag doen. Maar op het ogenblik hebben we er nog geen vrijmoedigheid toe. De Here zal ons ook hierin leiden.

Op 18 maart 1966 vaardigde Paulus VI de instruktie uit over het gemengde huwelijk, waarin opnieuw geꨳt werd dat ook de niet-roomse partner beloven moet dat de kinderen rooms zullen worden gedoopt en opgevoed, op straffe van ongeldigheid van het huwelijk. Nog geen week daarna heeft het met veel publiciteit aangekondigde bezoek van dr. Ramsey, de aartsbisschop van Canterbury, plaats waarbij deze aan de paus ten geschenke geeft: zeven werken van zijn hand en een borstkruis met keten, ontworpen en uitgevoerd door de studenten van het College of Art van Canterbury. Dr. Ramsey heeft bij dat bezoek geen woord van protest geuit tegen de schending van de vrijheid van de kinderen Gods en van de rechten van de mens, gepleegd door Paulus VI in zijn instruktie van nog geen week tevoren.

Misschien is het nog nooit voorgekomen, dat een protestantse kerkleider zulk een duidelijk en openlijk verraad heeft gepleegd aan de zaak van de evangelische vrijheid en aan de beginselen van de reformatie.

Paulus VI schonk aan dr. Ramsey het 59 delen tellende werk van Mansi (op de foto hieronder staat een gedeelte van dit geschenk), dat de akten en de geschiedenis van alle oecumenische concilies tot en met het eerste vatikaanse concilie bevat.

(N.B. Het is ook uk dit werk dat dr. Doeswyck in zijn artikelen in ons blad telkens citeert.)

Daarnaast kreeg dr. Ramsey van de paus nog een fresco uit de twaalfde eeuw, voorstellende Christus, het werk van een noorditaliaanse kunstenaar.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen