de brug der verzoening

Een heldere zomermorgen. Na een nacht vol onweer. Na een voorafgaande dag van aanhoudende regens en stormen.

Weer zongen de vogels. Weer geurden de bloemen. Maar vanuit de bergen vloeide het water naar het dal. Het perste zich door de veel te nauwe bedding van het kleine riviertje. De stroom schuurde de oevers. Ze begonnen hol te staan vanonder de groene graszoden. Daaronder het bruin van de aarden wanden. En het kolkende, woeste water.

Wat is er aantrekkelijker voor een schooljongen? Ze waren met z'n tweeën. De oudste durfde niet. Hij zag te duidelijk de gevaren.

Maar dat gevaar prikkelde juist de jongste. Hij danste langs de uitgeholde oever. Hij buitelde en floot. Sprankelend van leven.

Toen nam hij een aanloop. Hij zag de angst in de ogen van zijn oudere broer. Dat maakte hem driest. Dat deed hem bijna sidderen van plezier.

Hij wilde halt houden. Maar de grond was te nat, te vet. Hij gleed verder. De graszoden boven de uitgeholde oever hielden het niet meer. Hij zakte weg in de stroom. Meegesleurd. Verloren?

Zijn oudere broer was eerst sprakeloos. Verbijsterd. Toen begonnen zijn hersens ineens koortsachtig te werken. Ginds, stroomafwaarts, was een brug. Daar holde hij naar toe.

In het water zijn wanhopige broer. Doodsangst in zijn ogen. „Help, help!". Hij bereikte de brug. En..... het water was tot aan de onderkant van de brug gestegen. Snel ging hij plat op de brug liggen. En wachtte zijn broer af.

Daar lag hij nu, dat jonge brokje leven, op de brug. Gered. Maar nog wezenloos van ontzetting.

Stormen boven Golgotha. Daar hangt een Mens aan het kruis. En Hij bidt: „Mijn God, Ik roep des daags en Gij antwoordt niet. Als water ben Ik uitgestort. Verlos mij, o God, want het water is gekomen tot aan de lippen; Ik ben verzonken in bodemloos slijk. Ik ben gekomen in diepe wateren, een vloed overstroomt Mij" (ps. 22 en 69).

De wateren spoelen over Christus heen. Hij buigt het hoofd en sterft: „Vader, in Uw handen beveel Ik Mijn geest".

Waarom? Voor mij, voor u, voor elk die in Hem gelooft. Want wij hebben ons in de vloed geworpen van Gods toorn. Wij waaghalzen. Wij die zo graag spelen met het gevaar. Wij, de roekelozen die in het paradijs het gesprek voerden met de slang en ons lieten inpalmen, woord na woord, flits na flits.

Maar langs de oever van ons leven wandelt Jezus, die Zich niet schaamt ons broeders te noemen (Hebr. 2:11). En Hij is het die ons door Zijn Woord en Geest doet schreeuwen om hulp. En Hij wacht ons op de brug van de verzoening, die Hijzelf gelegd heeft over de wilde vloed van het verderf, van de toorn Gods over ons zondige leven.

Hij reikte ons Zijn reddende hand. Hij roept ons toe: Grijp die hand. Dat wil zeggen: Geloof in Mij en gij zult behouden worden.

O diepte van de wijsheid, van de rijkdom van de ontferming, van de genade Gods!

Uw naam, o heilige God, zij voor altijd geprezen, om Uw heerlijkheid, om Uw oeverloze barmhartigheid. Halleluja! Amen.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen