De roemrijke terugkeer

Wie omstreeks half augustus in Zwitserland reist, kan bij Nyon, aan de oever van't meer van Genève, een groep Waldenzen om een klein gedenkteken verenigd zien. Zij herdenken daar het feit dat hun voorvaders, na 3 jaar ballingschap om hun protestantse geloof, naar hun vaderl and in Noord-Italië terugkeerden. Dat gebeurde in 1698.

Over deze heldhaftige geloofs-onderneming, die in de geschiedenis als de 'glorieuse rentree' bekend staat, gaan wij bij ter plaatse gemaakte tekeningen iets meedelen. Want wij, Nederl anders, zijn vergeten dat deze tocht door onze landgenoten mogelijk is geworden. Jammer, dat door dit verzuim Gods zegen op dit gebeurde ons ontging!

Met steun van Oranje

Na gruwelijke vervolgingen, op bevel van Lodewijk XIV van Frankrijk en Victor Amedeus II van Savoie, waren er van de 12 000 Waldenzen nog maar 3 000 in leven. Deze namen de wijk naar Zwitserland. Dit gebied mocht de bannelingen wel opnemen, maar men moest er aan de machtige buurvorsten beloven dat geen enkele van hen ooit weer de grens naar Italië zou overschrijden. Dat het tóch gebeurde is vooral te danken aan hun geestelijke leider, de predikant Henri Arnaud, die onvermoeid rondreisde om zijn uiteengeslagen kudde in Zwitserland en midden-Europa bijeen te houden. Hij, en anderen, kregen hierdoor meer en meer de overtuiging dat de kern van dit Evangelische Waldenzenvolk naar eigen bodem terug moest keren om juist dáár Gods Woord te brengen. In alle stilte werden hiertoe de voorbereidselen get roffen....

Op een van zijn reizen had Arnaud een onderhoud met onze stadhouder, Prins Willem III van Oranje. Deze vorst steunde hem in zijn plannen, terwijl Nicolaas Clignet, een rijke postmeester te Leiden, uit eigen middelen de uitrusting van het zo gevormde legertje bekostigde.

Wij kunnen dus zeggen, dat de oudste protestant en van Europa naar Italië terug konden keren dank zij onze hulp. Dit meeleven hebben zij zich getoond.

Na een kort gebed....

Op 16 augustus 1698 verzamel de zich in de vroege morgen een stoottroep van ongeveer 1000 man in de bossen van Prangins, waar 't meer op zijn smalst is. Het wacht en was nog op de Zwitserse bevelhebber Bourgeois, die het leger zou aanvoeren. Toen hij niet op het appèl verscheen, drong men er bij de legerpredikant op aan om de leiding te nemen. Na een kort gebed, waarin hij God dringend om bijstand vroeg, stegen zijn soldaten in de wankele bootjes die hen naar het vijandige Savoie moesten voeren, vanwaar zij de tocht te voet naar Italië wilden volbrengen. In het vaste geloof en vertrouwen, dat het Evangelie door hen zèlf aan hun landgenot en gebracht moest worden, waagden de Waldenzen de sprong en slaagden. Dank zij hun moed en doorzet t i ngsvermogen heeft Italië tot op heden protestanten van eigen stam.

Bewondering van Napoleon

In later eeuwen zou Napoleon zijn bewondering over deze onderneming uitspreken, toen hij het dagboek van Henri Arnaud leerde kennen. Dit verscheen in 1710 en ligt ten grondslag aan deze korte beschrijvingen over de 'roemriJke rerugkeer', die cen band hecft gelegd russen de Waldenzen en ons volk, welke waard is gekend te worden.

Hoe het mogdijk was, dat cen predikant plotseling tot veldheer werd uitgeroepen en die raak schitterend volbracht, moeten wij aan Golds leiding in'n mensenleven en aan de kracht van de Heilige Geest toeschrijven.** Met stijgende verbazing zullen wij hem op doe weg volgen.

* Hij bleek verraden te zijn en werd onthoofd.

** Zie „ Arnaud, Lerrar en Veldheer der Waldenze". Uitgave: Voorhoeve, Den Haag.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen