GOD ZOCHT MIJ!

Ik ben geboren in een kroostrijk rooms-katholiek gezin. Mijn ouders zijn overtuigd katholiek en hebben ons de waarden die zij belangrijk vonden in de opvoeding doorgegeven. Het bestaan van God is voor mij dan ook altijd een vaststaand feit geweest.

Al heel vroeg was ik op zoek naar God. Ik verlangde ernaar Hem te vinden en voor Hem te leven. Ik wist dat Hij me riep maar ik wist niet wat Hij van mij verlangde.

Van mijn elfde tot mijn drieëntwintigste jaar ging ik dagelijks naar de mis. Ik vond het fijn in de kerk en dacht dat ik God er blij mee maakte.

Ook omstreeks mijn elfde werd ik voorbereid op mijn vormsel. Ik strekte mij er echt naar uit want ons werd geleerd dat we door dat sakrament de Heilige Geest zouden ontvangen. Dat leek mij heerlijk want ik wist dat als ik de Heilige Geest zou ontvangen ik in staat zou zijn om beter Gods wil te verstaan. Iemand die de Heilige Geest ontving kon nooit onveranderd verder leven, redeneerde ik.

Op de dag zelf volgde de grote ontnuchtering. Ik kreeg van de hulpbisschop een kruis met olie op mijn voorhoofd en een klap op mijn wang. Dat was het. Al gauw begreep ik dat ik de Heilige Geest niet ontvangen had want ik was niet meer dan ervoor in staat weerstand te bieden aan de zonde. Ik was diep bedroefd. Rondom mij zag ik ook volwassenen die eens gevormd waren. Van heiliging en toewijding aan God merkte ik weinig.

Maar God vond ik niet

Toen ik vijftien was behandelden wij op school de reformatie. Er werd verteld over Luther die zich keerde tegen de handel in aflaten. Hij geloofde niet dat op die manier, voor geld, mensen de hemel konden kopen. Ik begreep dat hij gelijk had en zei dat ook. De juffrouw vond mijn reaktie blijkbaar lastig en ze vroeg wat ik ervan vond dat hij ongehoorzaam was aan Zijne Heilige Vader de Paus. Wat kon ik daarop antwoorden? Ik zei dus dat ongehoorzaamheid niet goed was want dat had ik steeds geleerd. Toch was dit een belangrijk moment in mijn groei naar een persoonlijk geloof.

Hoewel ik dus niet geloofde dat de hemel verdiend kon worden, ging ik mij steeds meer inspannen. Ik volgde retraites en roepingsweekends, las veel heiligenlevens. Ook ging ik op zoek in boekwinkels en bibliotheken en las boeddistische geschriften over de weg naar volmaaktheid. Ik begon mezelf te pijnigen om te sterven naar het lichaam. Maar God vond ik niet.

Kloosterobservantie

Na mijn achttiende begon het steeds moeilijker te gaan. Doordat ik God niet kon vinden slaagde ik er steeds minder in gewoon te funktioneren thuis en in de maatschappij. Op een gegeven moment werd ik opgenomen in een psychiatrische kliniek. Daar ontmoette ik ook verschillende religieuzen. Ik dacht dat zij me verder zouden kunnen helpen. Toen ik hen beter leerde kennen, ontdekte ik dat ook zij vol vragen zaten, twijfelden. Nee, ze konden mij niet helpen. Ik sprak met katholieke geestelijken in en buiten de inrichting en ontdekte dat zij niet meer zekerheid hadden dan ik. Sommigen hielden zich zelfs bezig met occulte zaken zoals hypnose en aflezen van wratten.

Door mijn kontakten gebeurde het dat ik twee en halve maand mocht doorbrengen in een klooster om nog wat aan te sterken. Ik observeerde alles aandachtig. Ik had heel goed kontakt met de "zusters". Toch zag ik dat deze vrouwen als onveranderde mensen samenleefden. Ook daar was verdriet, konkurrentie, voorkeur. Ik dacht uit de maatschappij weg te zijn, maar dit was de maatschappij in het klein.

Ik vroeg aan moeder-overste wat ik moest doen als ik lid wilde worden van hun gemeenschap. Ze zei dat ze vooral nood hadden aan onderwijzeressen, bejaardenhelpsters en zo maar ze vond dat ik veel te fanatiek op zoek was naar de waarheid. Het verbaasde mij en toch ben ik nu nog dankbaar voor haar eerlijke antwoord. Ik ben echt verwend en 't was niet gemakkelijk er weer weg te gaan.

Toen kreeg ik werk in een bibliotheek. Daar ging ik op zoek naar boeken van bekeerlingen n.1. mensen die zich van het protestantisme tot het katholicisme bekeerd hadden. Ook las ik boeken van Hermann Hesse en Tagore. De weg die ik gaan moest werd mij nog steeds niet duidelijk.

In diezelfde periode stopte ik na een lange strijd met het naar de mis gaan. Ik kon mezelf geen katholiek meer noemen. Ik wilde christen zijn maar begreep dat ik het niet was. Ik kwam in kontakt met mensen van de children of God, met mensen uit de Moon-sekte en met mormonen. Ik wist dat het dwaalleren waren die zij volgden. Toch kwam ik er door de konfrontatie met hen achter dat ik niet met hen wilde discussieren omdat ik niet stevig genoeg in mijn schoenen stond. Ik overwoog zelfs even mij aan te sluiten bij de joden maar ik begreep dat dat niet kon omdat ik dan .lezus zou moeten verloochenen en dat was onmogelijk. Het ging juist om Hem.

God zocht mij

Toen ik bijna de hoop had opgegeven God ooit nog te vinden, greep Hij in en wel als volgt:

Mijn zus, Marleen, was reeds vier jaar evangelisch christen. Ik had echter nooit veel kontakt met haar gehad. Ze verwachtte haar eerste kindje en vroeg of ik haar wilde komen helpen met de huishouding. Op de dag dat de baby, Sarah, werd geboren, besefte ik voor het eerst dat zij op God vertrouwde en ik niet. Ik twijfelde eraan of de Bijbel wel degelijk het woord van God was. Ik was namelijk bang dat die door mensen gemaakt was om mij koest te houden. Ook na de geboorte van de kleine bleef ik nog een tijdje bij haar wonen. Op een dag vroeg ze of ik met hen meeging naar hun samenkomst. Dat deed ik. De eerste keer vond ik het heel vreemd. De week daarop ging ik uit mezelf mee. Die dag sprak God tot mij door Zijn Woord. De spreker haalde teksten aan die een duidelijk antwoord waren op vragen waar ik reeds lang mee rondliep.

De tekst die mij bijzonder aansprak was de volgende: Niet gij hebt Mij maar Ik heb u uitgekozen… en ook Wij allen dwaalden als schapen, wij wenden ons ieder naar onze eigen weg, maar de Heere heeft ons aller ongerechtigheid op Hem (Jezus) doen neerkomen. Mijn ogen gingen open. God zocht mij! Hij had het verlangen naar Hem in mijn hart gelegd. Ik wilde niets liever dan volledig bij Hem horen. Ik moest Hem vertrouwen op Zijn Woord. Al mijn eigen inzichten en twijfels moest ik overboord zetten want die hadden mij nooit geholpen.

Tranen rolden over mijn wangen. Ja, ik was mijn eigen weg gegaan. Maar nu wilde ik ja zeggen op Gods aanbod van liefde. Ik wilde doen wat God van mij vroeg. Toen er dan ook een uitnodiging kwam dat wie zichzelf aan de Heere wilde toewijden, naar voren kon gaan voor gebed, keek ik naar mijn zus en vroeg: mag ik ook, ik heb het nog maar één keer gehoord? Zij antwoordde lakoniek: als g' het maar één keer begrepen hebt.

Die dag vond ik God door heel bewust de Heere Jezus als mijn Verlosser en Heere te aanvaarden. Ik ontving ook de Heilige Geest en ging sinds dat moment vele dingen uit de Bijbel begrijpen. De puzzelstukjes vielen als het ware in elkaar. Ik beloofde God dat ik nooit meer zou twijfelen aan een woord uit de Bijbel.

Dat is nu twaalf jaar geleden. Ik heb nog veel bijgeleerd en leer nog steeds bij. Aan Gods Woord heb ik voor de rest van mijn leven genoeg. Het is zo rijk en zo bemoedigend. Ja, het oude is voorbijgegaan, het nieuwe is gekomen. Ik geniet nog steeds van het feit dat mijn schuld is weggenomen. Ik ben verzoend met God.

Voortdurend mag ik omgaan met een Heilig God. Hij troost mij door Zijn Woord en door Zijn Heilige Geest. Hij geeft mij kracht om tot Zijn eer te leven.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen