Het getuigenis van Christus

Zijn voorbeeld

De Farizeeën zagen vol minachting neer op de heidenen. Maar Christus heeft er telkens blijk van gegeven dat Hij het niet eens was met deze vooroordelen van het judaïsme, die voortsproten uit gebrek aan liefde.

Wel benadrukte ook Hij dat het heil uit de Joden is en dat Zijn zending in de eerste plaats bedoeld was voor de kinderen Israels. Maar hij gaf tenslotte toch de gunst waarom de Kanaänese vrouw smeekte.

Hij deinsde er niet voor terug om door Samaria te trekken, een gebied dat door de Joden steeds gemeden werd. Daar sprak Hij met een vrouw van slechte zeden. Dat was op zichzelf al iets dat indruiste tegen de ethische code, het gangbare gedragspatroon van de Joden. Hij onderhield Zich geruime tijd met haar en gaf haar te kennen dat de ware aanbidding van God in de toekomst niet meer door de beperkingen van de landsgrenzen van Israël zou zijn gebonden (Joh. 4:19-24). De Samaritaanse vrouw en haar stadsgenoten begrepen dat Jezus "de Zaligmaker van DE WERELD" was (Joh. 4:42).

Zijn leer

Bij verschillende gelegenheden kwetste Christus de nationale, religieuze trots van de Joden. Hij leerde dat er in vroeger tijden heidenen bereid waren te geloven in de God van Israël en dat die in de dag des oordeels zullen opstaan om die ongelovige Joden aan te klagen, die hun Messias hadden horen spreken en Zijn wonderen hadden gezien en zich tóch niet wilden bekeren (Lk. 4:22-30; Mt. 12:41-42).

Christus heeft getuigd dat Hij gekomen was om Zijn leven uit te gieten tot redding van velen (Mat. 20:28), om Zijn vlees te geven voorde redding van de wereld (Joh. 8:12, 12:46), voor de zaligmaking van de wereld (Joh. 12:47).

Met het oog daarop zou Hij Zijn Heilige Geest zenden, opdat Die de wereld zou overtuigen van zonde, gerechtigheid en oordeel (Joh. 16:18). Hij bidt tot de Vader dat de discipelen één zouden mogen zijn, zodat de wereld gelove dat Hij door de Vader gezonden is (Joh. 17:21).

Zijn zendingsbevel

In Mat. 28:18-20 klinkt de Grote Opdracht. Daarin zendt Christus de Zijnen heen om leerlingen te maken. Wie mogen tot discipelen van Christus worden gemaakt? "Alle volken", dus niet slechts het Joodse volk.

Datzelfde lezen we in Lukas 24:46-47: "Alzo is geschreven en alzo moest de Christus lijden en van de doden opstaan ten derden dage; en in Zijn Naam gepredikt worden, bekering en vergeving der zonden onder alle volkeren, beginnende van Jeruzalem".

Christus verordent: "Gaat heen in de gehele wereld, predikt het Evangelie aan alle kreaturen" (Mk. 16:15). De discipelen moeten Zijn getuigen worden "tot aan het uiterste der aarde" (Hand. 1:8).

Wat is discipelschap?

Het Griekse woord dat vertaald moet worden met "maakt tot discipelen" komt slechts één keer voor in het N.T. nl. in Mat. 28:19. De zendingsopdracht van Christus heeft dus een veel omvangrijker doel dan alleen maar de mensen op te roepen zich te bekeren en in Christus te geloven. Zogenaamde "beslissingen voor Jezus" kunnen oppervlakkig en vluchtig zijn. Maar Christus beveelt om mensen niet slechts ertoe te brengen in Hem te geloven, maar ook Zijn discipelen te worden.

Een leerling is iemand die bereid is om van zijn leermeester onderricht te ontvangen. In de Griekse wereld hadden de filosofen hun leerlingen, hun volgelingen. In Israël hadden de Farizeeën en Johannes de Doper eveneens hun volgelingen. (Mat. 9:14; 22:16; 23:7-8).

Ook Jezus van Nazareth had Zijn volgelingen. Zijn twaalf apostelen werden Zijn discipelen genoemd (Mat. 10:1; 28:16). In Hand. 9:36 wordt het vrouwelijke woord gebruikt: "En te Joppe was een zekere discipelin, met name Tabitha…" Volgens de Heere betekent Zijn discipel zijn veel meer dan alleen maar in Hem geloven. Er waren er heel wat die zich discipelen van Christus noemden, maar die nog steeds niet de primaire eisen van het discipelschap hadden begrepen of niet hadden willen aanvaarden (Joh. 2:23-25; 6:60-66; 8:30-38).

Die eis luidde: "Zo iemand achter Mij wil komen, die verloochene zichzelf en neme zijn kruis dagelijks op en volge Mij". "En wie zijn kruis niet draagt en Mij navolgt, die kan Mijn discipel niet zijn" (Lukas 9:23, 14:27).

Het kruis was een symbool van de uiterste schande, van lijden en dood. In de naapostolische tijd betekende het discipelschap van Christus praktisch het martelaarschap. Getuigenis afleggen van het geloof in Christus had vaak tot gevolg verachting en de dood.

Daarom heeft Christus gewaarschuwd dat men van te voren de kosten van het discipelschap moet berekenen (Mt. 8:18-22; Lukas 14:25-33). Hij wilde niemand "erin laten lopen" en lokken met valse voorspiegelingen. "Zijn discipel zijn" - zo hield Hij Zijn toehoorders voor - betekent pijn, verdriet, kortom: het kruis dagelijks achter Hem aandragen.

Christus is met ons

Ook wij moeten de mensen voorhouden dat discipel van Christus worden het dragen van het kruis betekent. Wij mogen hen geen aardse gouden bergen beloven. Ook wij moeten hen aanzeggen dat ze van tevoren de kosten moeten berekenen.

In Christus geloven heeft tot gevolg dat we Hem voor ogen moeten houden, die van Zichzelf gezegd heeft dat Hij niet gekomen is om gediend te worden, maar om Zelf te dienen (Mt. 10:42-45).

De omvorming tot discipel van Christus is een langzaam en moeizaam proces. Het vereist een voortdurende pastorale begeleiding. Dat is een veel te zware taak voor ons, omdat wij ook zelf voortdurend moeten groeien in dat discipelschap van de gehoorzaamheid van Christus. Maar toen de Heere het zendingsbevel gaf, liet Hij er onmiddellijk de vertroostende belofte op volgen: "En ziet. Ik ben met u al de dagen tot de voleinding der wereld" (Mat. 28:20). En Paulus getuigt: "Niet dat wij van onszelf bekwaam zijn iets te denken, als uit onszelf; maar onze bekwaamheid is uit God" (2 Kor. 3:5).

Het apostolisch getuigenis

De discipelen volgden de verordening van de Heere op en, bekleed met de kracht van de Heilige Geest, verbreidden zij het goede nieuws over Christus in Jeruzalem: "En ziet, gij hebt met deze uw leer Jeruzalem vervuld" (Hand. 5:28).

Maar Jeruzalem was slechts de eerste fase van het veroveringsplan, zoals dat door de Meester was ontvouwd. Daarna volgde de gehele natie: "Gij zult Mijn getuigen zijn, zo te Jeruzalem, als in geheel Judea en Samaria".

Misschien zagen de discipelen er tegen op om Jeruzalem te verlaten. In elk geval heeft de vervolging die uitbrak, hen gedwongen zich over het hele land te verspreiden. "En er werd te dien dage een grote vervolging tegen de gemeente die te Jeruzalem was; en zij werden allen verstrooid door de landen van Judea en Samaria. behalve de apostelen" (Hand. 8:1). En die verstrooiing heeft er sterk toe bijgedragen dat het Evangelie verkondigd werd "door geheel Judea en Galilea en Samaria" (Hand. 9:31).

Maar de Heere wilde dat het Evangelie zich zou verbreiden "tot aan het uiterste der aarde". Daarvoor moesten heel wat vooroordelen van ras en religie bij de discipelen worden weggenomen. Ook dat is gebeurd door een wonderbaar ingrijpen van de Heere. Zie Hand. 10 en 11.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen