HET VERSTOORDE LEVEN

„Een Rode-Kruisbericht meldt op 30 november 1943 Etty's dood in Auschwitz. Ook haar ouders en broers kwamen om" (p. 8).

Dat staat er zo nuchter, zo koel. Maar in haar dagboek krijgt de lezer te maken met een mens, die beschikt over een zeer hoge intelligentie en een zeer diep gevoelsleven.

Het boek is vooral boeiend vanwege haar oprechtheid, of althans haar ernstige poging daartoe. Ze vertelt van haar idealen, maar ook van haar zonden. Ze was geboeid door het Nieuwe Testament, maar is nooit tot bewust geloof in Christus gekomen, of het zou in het concentratiekamp gebeurd moeten zijn.

Het boek is echter ook heel leerzaam. Ik heb erin ontdekt hoezeer de mens de mogelijkheid heeft om eigen religieuze ervaringen te projekteren op het scherm van de verbeelding en dat alles te versieren met de naam „God".

Ze schrijft: „Als ik bid, bid ik nooit voor mezelf, altijd voor anderen of ik houd een dolzinnige of kinderlijke of doodernstige dialoog met dat allerdiepste in me dat ik gemakshalve maar God noem". Later: „En hiermee is misschien het meest volkomen uitgedrukt mijn levensgevoel: ik rust in mijzelve. En dat mijzelve, dat allerdiepste en allerrijkste in mij waarin ik rust, dat noem ik ,God".

Dat is de reden waarom ikzelf in ons blad steeds weer wijs naar de Bijbel als de enige, onfeilbare norm. Dat kan nooit onze religieuze ervaring, onze bevinding zijn. Die moet juist altijd weer getoetst worden aan en bijgesteld worden door deze norm buiten ons, de Schrift.

Als wij ons daar meer van bewust waren, zouden er onder christenen heel wat minder ruzies zijn. Nu echter projecteren wij ons eigen vermeende gelijk zo gemakkelijk op het scherm van onze religieuze verbeelding. We versieren ons vechten voor onze zelfhandhaving o zo gemakkelijk met de naam van „God" en omkransen alles met de slingers van Bijbelteksten en omwikkelen alles met het zilverpapier van vrome gevoelens. Zo bedriegen we onszelf en de anderen.

Op 21 aug. 1943 schrijft ze: „Mijn leven is geworden tot een ononderbroken samenspraak met mijn God, één grote samenspraak. Wanneer ik sta, in een hoekje van het kamp, mijn voeten geplant op jouw aarde, het gezicht geheven naar jouw hemel, dan lopen me soms de tranen over het gezicht, geboren uit een innerlijke bewogenheid en dankbaarheid, die zich een uitweg zoekt. Ook 's avonds, wanneer ik in mijn bed lig en rust in jou, mijn God, lopen me soms de dankbaarheidstranen over het gezicht en dat is mijn gebed" (p. 192). (NB.: Zoals in het Duits spreekt ook zij God aan met „Du-Jij, Jouw).

En twee maanden later werd zij vergast.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen