HOOFD VAN DE GEMEENTE EN KONING DER KONINGEN

Maar hoe is dit te rijmen met mij als soldaat in volle legeruitrusting? Het is nu 11 mei 1940 aan de Grebbeberg. We hebben opdracht gekregen om zodra het een beetje licht wordt, over te gaan tot een tegenaanval. Dan moet ik schieten, steken, verwonden, doden.

Tegenover mijn gewone medemens geldt: „Hem die u op de wang slaat, biedt hem ook de andere" (Luk. 6 : 29). Maar tegenover de vijandelijke medemens, in dit geval de Duitsers, geldt: „Steek hem de bajonet in zijn buik of jaag een kogel door zijn Moffen-kop!"

Jezus beveelt mij: „Wees nederig en zachtmoedig als Ik ben." Maar een christelijke overheid beveelt mij: „Werp je straks als een razende op die Duitsers; sla ze te pletter; dood ze, dood ze zoveel mogelijk!" - Tot zo ver uit dit verzonnen dagboek.

Christus Koning

Ja, hoe is dat te rijmen? Toch is het dezelfde Christus, die het Hoofd is van de gemeente én de „Koning der koningen en Heere der heren" (1 Tim. 6 : 15). En het gaat om dezelfde strijd van het Licht tegen de duisternis.

Als Hoofd van de gemeente heeft Christus de Bergrede uitgesproken. Als Koning der koningen geeft Hij aan de burgerlijke overheid het zwaard om aldus de burgers te beschermen tegen de aanvallen van kwaadwillenden van binnen én van buiten het land.

Als Koning der koningen wil Christus dat het kwaad zoveel mogelijk gestuit wordt. De machten der duisternis mogen nog niet hun verwoestende driften volop kunnen uitvieren. Vanzelfsprekend aanvaarden de egoïsten de Bergrede niet Het is hun een dwaasheid. Het zijn volgens hen alleen maar verwijfde en zwevende woorden, belachelijk idealisme. „Heb je naaste lief als jezelf'? Onzin! Vecht voor je eigenbelang. Ga desnoods over lijken. Leef jezelf uit, gier jezelf uit, stort je in de roes van je begeerten. Zo denken zij erover.

Christus wil de mensen nog niet overlaten aan die dolle driften van de egoïsten, die alleen zichzelf zoeken. Hij wil de wereld nog enigszins leefbaar houden. Daarom heeft Hij aan de overheid de macht van het zwaard gegeven om hen die niets met Zijn Bergrede te maken willen hebben, desnoods met geweld tegemoet te treden en hen te verhinderen dat zij zichzelf teugelloos aan de anderen vergrijpen.

…met een kleed van bloed

Dat zal wél gebeuren in de eindtijd, in het rijk van de antichrist. Dan zal alle vuiligheid die in de goddeloze mens heeft zitten te gisten, er uit spuiten. Dan is de aarde inderdaad niet meer leefbaar voor mensen. Dan is er alleen maar de werelddiktator en angstige mensen die alleen maar voor deze wrede wellusteling kruipen kunnen en zijn hielen likken; mensen die slechts het merkteken van het Beest in zich dragen. Zij die getekend zijn door het Lam en verzegeld zijn door de Heilige Geest, zullen dan tot het uiterste vervolgd en gemarteld worden.

Die toestand zal zo vreselijk zijn, dat die niet te lang mag duren, want dan zouden ook de kinderen Gods eraan bezwijken. Jezus heeft dat ook met even zoveel woorden gezegd: „En zo die dagen niet verkort werden, geen vlees zou behouden worden". Hij voegt er echter de vertroostende belofte aan toe: „Maar om de uitverkorenen zullen die dagen verkort worden" (Mat. 24 : 22).

En tenslotte zal Christus Zelf komen om voorgoed ook uiterlijk Zijn heerschappi j te vestigen op een vernieuwde aarde. Maar daaraan voorafgaande zal H ij ontzettende oordelen over het zondige mensdom brengen, waardoor miljoenen de dood vinden; één keer zelfs een vierde van de mensheid (Openb. 6:8), dus enkele miljarden.

En van datzelfde Woord dat vlees is geworden en eenmaal als een hulpeloos kind in de kribbe van Bethlehem lag, lezen we dat Hij zal verschijnen als Iemand die oorlog voert in gerechtigheid. „En Hij was bekleed met een kleed dat met bloed gekleurd was; en Zijn naam wordt genaamd het Woord Gods… en Hij treedt de wijnpersbak van de wijn van de toorn en van de gramschap van de almachtige God" (Openb. 19 : 11 - 16).

En als dan heel de schepping aan Christus onderworpen is, zal Hij het koningschap overdragen aan de Vader, „opdat God zij alles in allen" (1 Kor. 15 : 28).

Leeuw en Lam

Dat is dus de ene kant van de heerschappij van Christus. Hij is „de Leeuw die uit de stam van Juda is, die overwonnen heeft" (Openb. 5 : 5). Hij is als een leeuw die zich brullend op zijn prooi stort, tegenover degenen die Hem altijd hebben weerstaan.

Maar van de andere kant is Hij voor de gelovigen „het Lam Gods dat de zonden der wereld wegneemt" (Joh. 1 : 29). Dat is Jezus als Hoofd van de gemeente. Hem zingen de verlosten het loflied der dankbaarheid toe: „Want Gij zijt geslacht en hebt ons Gode gekocht met Uw bloed, uit alle geslacht en taal en volk en natie; en Gij hebt ons voor onze God gemaakt tot koningen en priesters" (Openb. 5:910).

Door Zijn Woord en Geest wil Hij degenen die zich in geloof aan Hem hebben toevertrouwd, innerlijk helemaal omvormen, zodat ze gelijkvormig worden aan Zijn beeld, zachtmoedig en nederig als een lam, als hét Lam.

En nu keer ik weer terug tot onze soldaat met zijn verzonnen dagboek. Misschien kunt u nü die schijnbaar tegenstrijdige opdrachten begrijpen. Als Hoofd van de gemeente, als Lam dat voor hem geslacht is, zegt Christus tot deze soldaat als gelovige: „Wanneer iemand je op de rechterwang slaat, biedt hem ook je linkerwang". En als Koning der koningen, als Leeuw van Juda, zegt Hij tegen hem: „Gehoorzaam aan je burgerlijke overheid. Wees een zwaard in hun hand om hen die je land ten onrechte zijn aangevallen, terug te drijven. Schiet de Duitsers neer, zolang de generaal van je leger je daartoe de opdracht geeft".

Deze zo geheel verschillende opdrachten komen van dezelfde Christus, die het kwade, de zonde, bestrijdt, maar op twee geheel verschillende manieren. Daardoor ontstaan twee geheel verschillende sferen, machtsgebieden, rijken of hoe men dat verder ook noemen wil, die men niet vermengen mag. De gemeente van Christus mag nooit het zwaard hanteren van het geweld. Ze mag ook nooit zich indringen in de bevoegdheid, die Christus alleen aan de burgerlijke overheid heeft geschonken.

Helaas heeft het christendom dat vaak uit het oog verloren. We zien dat wel heel duidelijk bij de R.-K. Kerk, die een paus tot hoofd heeft die zich het recht aanmatigt om als soevereine vorst van een onafhankelijk staatje te fungeren, waarbij vanzelf het recht van het zwaard van het geweld is inbegrepen zoals dat bij alle andere staten is.

Maar ook protestantse kerken maken zich daaraan schuldig, wanneer zij als kerken een rechtse of linkse revolutie goedkeuren.

Vanzelfsprekend hebben de gemeenten van Christus ook de opdracht om Gods geboden duidelijk en openlijk te verkondigen. Maar zij zijn niet bevoegd om uit te spreken, hoe dat vertaald moet worden in de konkrete politiek. Die opdracht hebben de christen-politici die zich geroepen weten verantwoordelijkheid te dragen voor de regering van hun land en dat wil zeggen: voor de uitoefening van de zwaardmacht van de burgerlijke overheid.

Natuurlijk is hier nog heel wat meer over te zeggen, maar dan zouden we buiten de bedoeling van ons blad treden. Ik heb deze vragen slechts in zoverre willen behandelen als ze betrekking hebben op de verhouding Rome-Reformatie. Ik hoop nl. dat door deze uiteenzettingen onze r.-k. lezers iets meer begrepen hebben van onze andere manier van denken in deze dingen. Wellicht kan dit nummer voor rooms-katholieke en protestantse lezers een uitgangspunt vormen om samen nog eens wat dieper door te praten over Jezus Christus als Leeuw van Juda en als Lam dat voor ons geslacht is.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen