Voor de strafrechter - Schier kansloos

Het Goddelijk gerecht hield zitting; ik stond er als beklaagde.

Satan was openbaar aanklager. Deze kwam voor de Rechter en sprak: Gij hebt gezegd: „De ziel die zondigt zal sterven" en derhalve eis ik de doodstraf!

De Rechter keek mij aan en zeide: „Er staat hier in het Woord: „Ik ben de Heer uw God, gij zult geen andere goden voor Mijn aangezicht hebben." Hebt ge dat steeds gehouden?"

Ik moest antwoorden: Neen, niet altijd.

Hij ging voort: „Gij zult de Naam van de Heer uw God niet ijdel gebruiken."

Hebt ge dat steeds gehouden?

Opnieuw was mijn antwoord: Neen.

„Gedenk de sabbath om die te heiligen." Hebt ge dat trouw onderhouden?

Opnieuw: Neen.

„Eert uw vader en uw moeder." Hoe staat het daarmee?

En weer moest ik zeggen: Niet altijd of niet zoals 't zou behoren.

En zo ging het over alle tien geboden, en ik moest bekennen ze alle gebroken te hebben. Zo niet metterdaad, dan toch in gedachte of begeerte. Daar stond ik, veroordeeld door het Woord!

„Toen trad de Verdediger naar voren: Jezus Christus Zelf! En Hij zei:

De beklaagde heeft schuld bekend volgens de tenlaste legging. Maar op Golgotha's kruis heb Ik voor elk van deze zonden betaald; U wilde toch immers geen andere betaling vorderen, nietwaar?"

De Rechter antwoordde:

Neen. Indien de beklaagde die betaling aanvaardt, zal Ik hem in vrijheid stellen en dit geding als gesloten beschouwen.

Toen wendde Hij zich tot mij en sprak:

Aanvaardt ge het werk van Christus op Golgotha als voor u persoonlijk?

Ik antwoordde:

„Ja, ik weet dat, indien ik toentertijd de enig levende ware geweest, Christus zich om mijnentwil had laten kruisigen".

— Dat betekent hoe kostbaar u en ik in Zijn ogen zijn. In onszelf zijn we niets. In Gods ogen zijn we zo kostbaar dat Hij bereid was het beste dat de hemel bezat te geven om ons voor Zich te verlossen! —

Daarop nam de Rechter de akte van beschuldiging en schreef er dwars overheen: Vrijgesproken om Jezus' wil.

Niet om mijnentwil. Ik had niets gedaan om vrijspraak te verdienen. Ik werd in vrijheid gesteld en ontving vergeving, omdat ik een Vriend in de Heerlijkheid had die bereid was geweest mijn plaats in te nemen aan dat middelste kruis, op die eerste Goede Vrijdag. Dat is de reden dat ik mij thans een kind van God durf te noemen.

(Naar een artikel in het CBMCI — monthly „Contact", maart 1970 door Hjalmar Erickson)

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen