OP NAAR DE ENE WERELDKERK

Prof. Van Ruler veranderd?

Toen het boek van prof. Ruler verscheen: „Reformatorische opmerkingen in de ontmoeting met Rome", heb ik daar een zeer enthousiaste recensie aan gewijd in ons blad. Ik schreef o.a. „Bij geen enkele protestantse theoloog las ik zulk een diepgaande analyse van de achtergronden van het verschil Reformatie- Rome" (I.R.S. febr. 1967, p. 5). In de N.C.R.V.-gids van 7 dec. 1968 las ik echter een interview van Jac. Roos met prof. Van Ruler, waarbij de lezer wel de indruk moest krijgen dat prof. Van Ruler bereid is tot het uiterste te gaan, „als we maar één worden" met Rome. Volgens Jac. Roos heeft hij gezegd: „Rome is belangrijk. Laten we van de twee kerken één maken. Desnoods ben ik bereid om ons presbyteriale stelsel prijs te geven voor de minder zuivere episcopale kerkorde. Als we maar één worden".

Prof. Van Ruler vindt dit wel „een enorme prijs", maar hij is bereid die prijs te betalen.

Ik kan de strekking van deze woorden niet meer rijmen met die van zijn bovengenoemde boek. Ik meen te moeten kiezen uit twee mogelijkheden: 1. ofwel prof. Van Ruler is inderdaad veranderd van opvatting; 2. ofwel Jac. Roos heeft zijn visie verminkt weergegeven door andere belangrijke opvattingen van prof. Van Ruler weg te laten. Een van die opvattingen zou kunnen zijn, dat hij in geen geval het onfeilbaar leergezag van de paus wil aanvaarden.

Wij hebben aan prof. Van Ruler gevraagd om zelf zijn mening in ons blad kenbaar te willen maken.

Antwoord van prof. Van Ruler:

Zeer geachte ds Hegger,

In antwoord op uw schrijven van 11 december bericht ik u, dat de Heer Roos in zijn artikel in de N.C.R.V.-gids mijn woorden in het geheel niet verkeerd heeft weergegeven. Evenmin ben ik van gedachten veranderd. Ik heb reeds jarenlang het pleit gevoerd voor de betekenis van het presbyteriaal-synodale systeem van kerkrecht, maar er bij opgemerkt:

1. dat de presbyterianen niet echt in hun kerkordelijke vorm geloven;

2. dat de ouderling vergeleken bij het visioen van de 16e eeuw sterk verworden is;

3. dat men in het openbaar uit culturele overwegingen nauwelijks met hem tevoorschijn durft te komen;

4. dat de presbyterianen een klein gedeelte van de wereldkerk vormen.

Op grond van deze overwegingen heb ik mij reeds lang afgevraagd, of de presbyterianen hun inzichten ooit zullen kunnen doorzetten en of ze niet geroepen zijn, dit kostbare kleinood (de ouderling) op te geven. Want dat men moet streven naar één wereldkerk heeft altijd bij mij vastgestaan. De problemen rondom de ouderling gelden niet alleen in de verhouding tot Rome, maar precies zo in de verhouding tot alle episcopalen. Ook in mijn boek „Reformatorische opmerkingen in de ontmoeting met Rome" kunt u deze gedachten vinden, bijvoorbeeld op blz. 30.

Met de meeste hoogachting,

Uw dw.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen