EEN LIED OM EVA

De wereld was klein
en de zee was ondiej
op de zesde avond,
toen Adam sliep.

Van vogels en zon
om een koele boom,
van bloemen aan wal
had Adam een droom

Maar onverzadigd
en ongekend
waakte in begeren
zijn diepste element.

De namen der dieren
en al hun geluid
doofden dit brandend
verlangen niet uit.

De zon en de schadu
de wind en de zee,
de dag en de nacht en
het hert en de ree.

Zij volgden elkander
op eendere maat,
want elk heeft zijn speelnoot,
die met hem gaat.

Slechts Adam bleef eenzaam,
terwijl hij sliep.
God hoorde zijn droom,
die om Eva riep.

Het licht en het duister
vervloeiden gepaard,
elkander omhelzend
naar liefdes aard.

De wind droeg zaden
van rozemarijn,
nachtegaals zongen
om samen te zijn.

Stil stond de lucht, want
de Heer kwam voorbij
en Eva werd wakker
uit Adams zij.

Toen wekten de vogels
van 't paradijs
de slapende man
met een liefdewijs.

Hij hief zich en hoorde
de bons van haar bloed.
God zag uit de hemel
Zijn werk: Het was goed.

De wereld werd wijd
en de zee werd diep:
De zaal en de spiegel
der vrouw die Hij schiep.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen