WEES BLIJ!

Er zijn christenen, die ernst trachten te maken niet alle geboden Gods, maar de opdracht om blij te zijn volkomen verwaarlozen. Ze doen net of dat niet voor hen geldt. Met zure, sombere gezichten lopen ze rond. Het is allemaal donkerheid, wat ze uitademen en treurigheid, waarover ze spreken. Ze heffen hun vinger zelfs vermanend omhoog, als ze ergens blije kinderen Gods horen lachen. Dan komen ze al met een grote domper aandragen om dit vlammetje van de vreugde zo snel mogelijk weer uit te doven.

En toch zegt Paulus heel duidelijk: „Verblijdt u in de Here te allen tijde; wederom zeg ik u: Verblijdt u" (Phil. 4:4). Tot elf keer toe komt het woord „verblijden" in deze brief voor en vier keer spreekt hij over „blijdschap".

Wij hebben toch immers ook alle redenen om blij te zijn. U weet toch uit welk een ellende u verlost bent. Duisternis en dood hadden wij verdiend; een eeuwige ondergang in smart en angst wachtte ons.

Maar de Here is ons verschenen in Zijn barmhartigheid. En nu mogen wij in Jezus Christus het licht en het leven tot ons drinken. Nu mogen wij weten dat wij eenmaal voor altijd bij de Here mogen zijn om voor Hem de diepe dankbaarheid van onze ziel uit te zingen; straks, bij de voleinding der tijden; straks, als God zelf alles in allen zal zijn (1 Cor. 15:28).

Temidden van alle vragen die ons bestormen, van allerlei narigheid en ellende die we om ons heen zien, mogen wij steeds weer uit onszelf treden en rusten in Jezus Christus. Hij is altijd weer de verzoening voor onze zonden. Wij vallen onszelf steeds weer tegen. We moeten telkens constateren, dat we zo ver afblijven van het ideaal van de zichzelf vergetende liefde. We zouden zo graag onszelf geheel wegcijferen om enkel te branden voor Gods aanschijn. We zouden zo graag loskomen van onszelf om enkel dienstbetoon te zijn voor de ander en altijd weer breekt het egoïsme door. De liefde zou ons leven tot een groot stralend licht maken, maar de zelfzucht dooft de glansen en maakt alles dof.

Je zou daar moedeloos van worden en het op de duur opgeven. Maar dat is het wonder van Gods genade, die ons elke dag weer vernieuwt. Daardoor kun je in ootmoed het voortdurend falen van je leven belijden en toch tegelijk het nooit opgeven en steeds weer met frisse moed beginnen en proberen de liefde van Christus gestalte te geven in je leven.

De bron van onze vreugde ligt in Christus Zelf. Juist omdat wij steeds weer struikelen en alleen de rust van de verzoening in Jezus Christus kunnen vinden, juist daarom is ons geloof een voortdurend opborrelende vreugde, altijd weer moet (en mag!) ik terug naar Jezus; mag ik opzien naar Hem, mij inleven in Hem, één worden met Hem. En als ik intreed in Jezus Christus, dan heb ik gemeenschap met Zijn eeuwige leven en leven is blijdschap, leven is stralen, leven is licht en overwinning. Dat alles stroomt ook mij tegemoet, telkens als ik tot Christus wederkeer, mij geestelijk in Hem verplaats. Dan dompel ik mij in de dauw aan Zijn heerlijkheid. Dan krijg je deel aan de goddelijke natuur (2 Petr. 1:4). Daarom verblijdt u, „gij die wedergeboren zijt, niet uit vergankelijk, maar uit onvergankelijk zaad, door het levende en eeuwig blijvende Woord van God" (1 Petr. 1:23): „in Dewelke gij nu, hoewel Hem niet ziende, maar gelovende, u verheugt met een onuitsprekelijke en heerlijke vreugde" (1 Petr. 1:8).

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen