Berouw komt na de zonde!

Jeugd richt zich tot jeugd

Wat wil het zeggen een genadig God te hebben? Weest u eens eerlijk tegenover u zelf. Doet deze genade de laatste tijd niet wat goedkoop aan.

In één van onze protestantse kerken gezeten hoor ik in de morgendienst de genadeverkondiging. Om me heen zitten allemaal mensen die, net als ik, het pakketje zonden van de afgelopen week daar afgeven en met een verlicht gemoed de nieuwe week instappen. Iedere week gebeurt dit en we zijn er aan gewend geraakt.

Op een avond midden in de week ligt er nergens in een huis iemand te worstelen in zijn bed. Alle pakketjes die hij dacht 's zondags kwijt te zijn geraakt, hebben zich boven op hem gestapeld. Hij worstelt om er onder uit te komen. Een worsteling tussen God en de mens, die dacht het op eigen kracht wel te kunnen. De mens die zich niet wil vernederen om van genade te leven. De mens die zich toch niet liet overweldigen door dat woord: Uw zonden zijn u vergeven". Hij heeft het altijd wel aanvaard, maar vergat wat er achter stond: „Zondig van nu af aan niet meer".

Inderdaad, er moet toch nog wel wat anders gebeuren dan aannemen of zelfs geloven dat je zonden vergeven zijn. Dat is berouw. De innerlijke ommekeer, de bekering, je gaat met je leven de andere kant op. Van een meedrijvend vlot op de snelstromende rivier word je dan een vechtend zwemmer stroomopwaarts. Die man in zijn bed, zijn vlot begon te zinken. Hij voelde Gods ogen op zich gevestigd en hij zag plotseling alles wat hij dag op dag deed. Hij had er heus altijd wel spijt van gehad en hij had ook vaak om vergeving gebeden, maar hij had God er niet echt bij gehaald. Nee, hij dacht het met God op een akkoordje te kunnen gooien. God, als u nu mijn zonden vergeeft, dan zal ik echt mijn best doen om niet te zondigen en uw geboden te volbrengen. Het was geen complete overgave maar een zichzelf tegenover God handhaven.

De volheid van het geloof, die tot uiting komt in het berouw, is niet een soort kontrakt met God, waarbij wij onze goede voornemens aan God aanbieden, terwijl God als tegenprestatie de vergeving der zonden levert. Geloof stoelt op verbrokenheid en is daarom overgave aan God.

En omdat hij dat: „Zondig niet meer" nooit zo ernstig had genomen, daarom heeft hij ook nooit diep de schuldvergeving doorleefd. En daarom ligt hij daar nu met zijn worsteling: „Zijn mijn zonden werkelijk wel vergeven? Is het allemaal zo goedkoop?"

Hij is als de dief, die voor de zoveelste keer voor de rechter staat en zegt: „Iedere keer als ik in mijn cel zit, neem ik me voor niet meer te stelen, maar zodra ik weer vrij ben, wordt de drang tot stelen me toch te sterk." Zo'n recidivist zijn wij ook voor de Grote Rechter. Iedere avond bidden we: „Vergeef me mijn zonden, Here" en de andere dag, als we uit de cel van ons schuldbesef bevrijd zijn, kunnen we het toch niet laten. Hoe komt dat? Weinig vertrouwen of geen rekening houden met God of een te weinig afgestemd zijn van ons leven op Zijn komend rijk of.... geen oprecht berouw hebben. Niet willen toegeven aan Hem, dat je de kleinste, de geringste van alle mensen bent, dat je het zonder God niet kunt omdat alles wat je zelf doet, onvolmaakt is.

Je leeft nog in de vreemde en viert feest met schijnvrienden of je zit aan de varkenstrog van het leven. Je hebt honger en je zou zelfs dat varkensvoer willen eten. Dan komt dat verlangen naar Vaders armen en je kijkt tevens achterom, naar het leven ver van Vaders huis en dan komt het berouw. Het trotse hart is gebroken door het besef van zonden, door de grote ballast pakketjes.

Vader, maak me een van uw minste knechten, ik wil zelfs voeten gaan wassen, maar neem me weer aan en laat me niet los.

Berust u erin, als u weet dat, zoals de Heidelbergse Catechismus zegt: „De mens is geneigd tot alle kwaad", of wordt u er onrustig van? Toont u berouw dat het zo met u gesteld is? Strijd u tegen de duivel en zijn rijk, dat wil zeggen tegen alles wat u als mens zo vanzelfsprekend lijkt omdat het iets menselijks is? Heeft u ja gezegd op Gods in Christus geopenbaarde liefde? Zegt u: niet ik, maar u, o Here? De uitschakeling van je eigen belangen, niet meer bezorgd zijn over voedsel en kleding door er zeker van te zijn dat God Zijn kinderen niet in de steek laat. Zo naakt als Adam in het paradijs weer voor God te staan.

Berouw, de capitulatie van de mens, die het wapentuig van de zonde inlevert en dan de wapenrusting van het geloof aantrekt. Zalig zijt gij, als u zich overwonnen weet door Christus. Strijd dan de goede strijd van het geloof.

EN LA CALLE RECTA

Wij hebben aan enkele Spaanse predikanten en ex-priesters zes verschillende namen voor onze Spaanse editie voorgesteld met de vraag welke van die zes zij het meest geschikt achtten en met het verzoek om eventueel nog andere namen op te geven. Br. Enrique Garcia schreef ons toen: „Waarom neemt u niet de naam van de Nederlandse editie? Die is immers erg zinvol vanwege de Bijbelse achtergrond." Hij stelde voor om dan niet de oude protestantse vertaling te nemen (en la Calle Derecha), maar de nieuwe r.k. vertaling, nl. „En la Calle Recta". Wij vonden dat wel bemoedigend dat deze naam, die wijzelf niet als mogelijkheid hadden opgegeven, aldus vanuit Spanje werd opgegeven. Wij zullen met deze Spaanse editie voortgaan, zolang het ons financieel mogelijk is.

HARTELIJK DANK!

Vanaf 1 tot 26 november meldden zich 874 nieuwe abonnees als lezers voor ons blad. Wij verheugen ons hierover uiteraard, en het bevestigt ons geloof dat ons blad ook en vooral in deze tijd in een dringende behoefte voorziet.

In ons volgend nummer:

„De aktualiteit van de reformatie", door prof. dr. W. H. Velerna van Apeldoorn.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen