EEN SPAANSE PREDIKANT VERTELT

Van God geleerd

Het was een geestelijk genot deze broeder te horen praten. Hij had dikwijls getracht om ergens te kunnen studeren aan een Bijbelschool. Hij had echter nooit de kans gekregen. Wel had hij een schriftelijke Bijbelcursus gevolgd, die hij vanuit Costa Rica ontving.

Daarom bereidde hij zijn preken steeds voor in de stilte, alleen met zijn Bijbel. Dan ging hij de bergen in. Hij had daar ergens een geliefkoosd plekje. Daar bad hij dan urenlang om het licht van de Heilige Geest over de tekst, waarover hij zou moeten preken en over de inhoud van die tekst.

Ik dacht bij mijzelf, toen ik hem hoorde spreken: Broeder, maak u geen zorgen over een theologische opleiding. U bent van God Zelf geleerd. Hij is de beste Leraar. Wat hebben we aan predikanten, die hun hersenen volgestopt hebben met allerlei wetenschap, maar die missen wat u van de Here gekregen hebt.

Natuurlijk ben ik niet tegen theologische opleiding. In onze arbeid merk ik al te dikwijls het grote voordeel van mijn dubbele theologische studies, waardoor ik met vrij groot gemak de vergelijking kan maken tussen Reformatie en Rome. Maar de theologische studie is uitsluitend hulpmiddel. Je kunt op een theologische fakulteit nooit leren, hoe je preken moet. Dat kan alleen Gods Geest je leren.

Zeker, je kunt er allerlei homiletische werkmethoden opdoen en thuis raken in de kneepjes van de welsprekendheid. Maar dat is nog geen preken. Preken leer je niet op de studeerkamer, maar in het bidvertrek. Want alleen langs de weg van het gebed kunnen wij vervuld worden met de Heilige Geest, zodat wij het Woord Gods niet brengen in de vorm van menselijke wijsheid, maar met betoon van Geest en van kracht (1 Kor. 1 en 2).

Tranen van een prostituée

Hij ging met zijn gemeente ook wel eens, bij wijze van uitstapje, een tocht maken in het bergland. Maar natuurlijk — voor hen althans, voor ons dikwijls niet — hielden ze ook een openluchtsamenkomst. Hij sprak over de samaritaanse vrouw (Joh. 4).

Een prostituée had zich bij de groep gevoegd en toen zij hoorde, dat Jezus deze vrouw, die minstens vijf mannen versleten had, waarmee ze niet getrouwd was geweest, toch genadig had willen aannemen, was zij diep ontroerd en begon midden onder de preek hevig te snikken. Ze had begrepen dat er dan voor haar vergeving mogelijk was en het licht van de hoop was toen in haar ziel gaan stralen. Later sprak deze dominee met haar en toen brak de vreugde van het heil ten volle bij haar door, want zij zag het al te duidelijk in Gods Woord: Gods barmhartigheid kent geen grenzen. Christus is juist gekomen om verloren zondaars te redden. Ja, zo zei hij, Gods Woord is een tweesnijdend zwaard. Ik breng onverbiddelijk de boodschap van bekering en wedergeboorte. Ik doe daar niets aan af en wil er niets aan toevoegen. Klaar en onomwonden verkondig ik: U moet zich bekeren, anders kunt u het Koninkrijk niet binnengaan. Het is wel eens gebeurd, dat hoorders dit te hard vonden en tijdens de dienst kwaad wegliepen. Ik kan daar niets aan doen. Ik ga mijn verkondiging daardoor niet afzwakken. Als ik het Evangelie in al zijn zuiverheid en kracht niet meer zou mogen brengen, dan heeft het geen zin meer dat ik nog langer dominee blijf.

Heden in het paradijs

Nog een paar feitjes. Om vier uur in de morgen werd hij een keer geroepen. Een man van omstreeks 65 jaar lag op sterven. Hij wilde niet met de pastoor te maken hebben. Als die binnenkwam, dan maakte hij alleen maar een gebaar met de hand: weg!

Zijn zoon had echter enkele keren deze dominee horen spreken. Hij had daarover aan zijn vader verteld. Toe, vader, zal ik die man eens gaan halen. Hij kan zo mooi spreken over Jezus. Tenslotte had deze het goed gevonden. Hij durfde toch ook zo de dood niet ingaan.

En daar zat deze „ketter" aan het ziekbed van die man. Hij vertelde met gloed over de heerlijkheid van Jezus, over Zijn liefde. Hij zette uiteen, hoe Jezus was gekomen om ons los te kopen van de macht van de satan en dat Hij nu van ons alleen maar vraagt: de berouwvolle en tegelijk gelovige overgave aan Hem in Zijn belofte.

En langzaam ontspande zich het gelaat van deze stervende: Hij zei „ja" op dit Evangelie. Over zijn gelaat kwam de glans van het kind Gods, van de zondaar die de barmhartigheid Gods geproefd heeft. Hij hield de hand van de dominee vast; het was voor hem een broederhand geworden, die hem geleidde door het dal van de dood. Ineens viel zijn hand slap. De Here had hem bij Zich genomen, heden nog, in het paradijs.

Wat is het voor een dienaar des Woords troostend zulke ervaringen te hebben, de kracht van Gods Woord zo van nabij te bemerken.

In de geest van Elia

Een andere keer. Hij werd geroepen bij een zieke vrouw. Voortdurend kwam de pastoor er aan huis. Maar kennissen hadden toch kans gezien om hem op een stil moment het huis binnen te loodsen.

Toen hij haar zag, schrok hij. Het was alsof de macht van de dood zich reeds over haar gelegd had. Hij vroeg haar of hij voor haar bidden mocht. Zij knikte van ja. Toen stortte hij heel zijn ziel voor God uit en bad ook in de geest van de profeet Elia: Here, toon dat gij God zijt. Bevestig het door tekenen, dat wij het zuivere Evangelie verkondigen.

Toen ging hij weg. Hij moest op reis. Twee dagen later kwam hij terug. De kennis die hem bij die zieke vrouw had gebracht, wenkte hem: Kom eens mee. Hij dacht dat zij gestorven zou zijn. Maar hij zag haar in haar huis zitten, etend van een druiventros en een stuk brood. Ja, zo vertelde zij, direkt na uw gebed begon de genezing en weldra kon ik opstaan en weer mijn werk doen.

Aan de voeten van Gamaliël

Het was een zegen voor ons om deze broeder en zuster op bezoek te hebben. Ja, ook zijn vrouw. Zij vormden één geestelijke eenheid.

Je kon de aanwezigheid van Gods Heilige Geest ervaren, de goede Geest van Jezus Christus was bijna tastbaar aanwezig onder ons, vertroostend, sterkend. Er was ook geen spoor van zelfverheffing bij hen te bekennen, zoals je dat in bepaalde kringen wel eens kunt bemerken, waar ze over hun gebedsverhoring vertellen met een zelfverzekerdheid alsof het over de overwinning van hun voetbalclub ging; mensen die over hun geloof spreken alsof het de blaasbalg van een smidse betrof. Hoe sterker je die blaasbalg laat werken, hoe meer het vuur gaat branden, in dit geval dan het vuur van Gods Geest. Zo laat men dan, zonder dat men het zelf bemerkt, de menselijke prestatie heersen over de vrijmacht van Gods genade. Zo wordt het geloof een knop die we willekeurig bedienen kunnen.

Deze broeder en zuster leefden in de verootmoediging, in de verwondering over een God, die hen, zondige instrumenten, wil gebruiken tot verheerlijking van Zijn Naam en tot redding van zielen. Daarom was het een zegen om een hele avond aan de voeten van deze van God geleerde Gamaliël te zitten.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen