Vaticaans Concilie en nieuwe theologie

Een knap werk

Dit boek getuigt van zeer grote belezenheid. De schrijver beweegt zich in de r.k. literatuur alsof hij er op eigen erf is. Hij laat ook de schrijvers volledig hun eigen meningen zeggen. Berkouwer staat a.h.w. te luisteren naar deze schrijvers en het is alsof hij die luisterende houding nog voortzet in zijn boek.

Hij laat daarom ook de innerlijke problematiek van de nieuwere stromingen in de r.k. kerk zien.

Het is een leerzaam boek, dat ik iedereen aanraad die zich in wil leven in de huidige worstelingen van de r.k. theologie.

„De confessionele aap"

Toch miste ik in dit boek een duidelijk reformatorisch getuigenis. Dat reformatorisch getuigenis ligt wel op de bodem van al de beschouwingen van Berkouwer, maar ik zou het een verademing hebben gevonden, wanneer prof. Berkouwer aan het einde van dit dikke boek eens even onze r.k. medemensen had toegesproken in een rustige, maar toch bewogen oproep tot heenkeer naar het Evangelie zoals dat in de reformatie werd herontdekt.

In De Bazuin van 26 sept. 1964 schrijft prof. dr. B. A. Willems O.P. over dit boek. Bij de vroegere studies van Berkhouwer... „zaten we soms te wachten op het ogenblik dat de konfessionele aap uit de oecumenische mouw kwam. Men had het zekere gevoel, dat die aap er zat, weliswaar goed verborgen, maar hij moest komen". En dan wordt het huidige boek geprezen, omdat die konfessionele aap totaal in de mouw blijft zitten.

„Mijn ere- en jurisdictieprimaat!"

Wij begrijpen niet goed, dat prof. Willems zo smalend spreekt over een reformatorisch christen die duidelijk zijn protestantse overtuiging verkondigt.

Wij hebben toch ook niet op zulk een verachtelijke wijze gesproken over de encycliek „Ecclesiam suam", waarin de paus zegt:

„Op grond van het ere- en jurisdictieprimaat dat Christus aan Zijn apostel Petrus verleend heeft en dat wij van hem hebben geërfd, worden juist wij, die de verzoening nastreveny door veel gescheiden broeders beschouwd als degenen die deze verzoening beletten. "Zeggen sommigen niet dat de opheffing van het primaat van de paus de vereniging van de gescheiden kerken met d,e Katholieke Kerk zou vergemakkelijken? Wij smeken onze gescheiden broeders de onhoudbaarheid van deze onderstelling te willen overdenken. Want niet alleen zou de Katholieke Kerk zonder de paus niet meer zijn wat zij is, ook zou door het ontbreken van het opperste, doeltreffende en beslissende herdersambt van Petrus in de Kerk van Christus de eenheid verloren gaan". (Kath. Archief, 16 okt. '64, kol. 1142).

Waarom Paulus wèl en Berkouwer niet ?

Waarom zou prof. Berkouwer dan niet duidelijk zijn reformatorische overtuiging mogen uitspreken, dat alleen Christus het Hoofd is van Zijn kerk, ook hier op aarde, die de Zijnen rondom Zichzelf wil vergaderen, niet rondom de paus. Waarom moet zulk een getuigenis over Christus dan vergeleken worden met een konfessionele aap die uit de mouw komt, terwijl men wèl moet aanvaarden de uitroep van de paus dat allen zijn absolute macht moeten aanvaarden?

Wij hopen op dit boek van Berkouwer nog vaker terug te komen, maar volstaan nu met deze algemene beschouwing.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen