Waar is ons tekort?

Het is niet voldoende, dat wij bij een overgang naar de r.k. kerk proberen aan te tonen, dat dit ten onrechte geschied is.

Zulk een overgang moet ons tot bezinning en verootmoediging brengen. Dan kan het een heilzame schok betekenen, waardoor wij ineens wakker schrikken uit ons dikwijls gezapige protestantse leven.

Wij moeten onszelf afvragen, zoals Jonkvrouwe Wittewaal van Stoetwegen het zo treffend formuleerde: „Waar is ons tekort, dat deze jonge vrouw in eigen kerk en in eigen geloof niet gevonden heeft, wat zij zocht".

Gebrek aan levend getuigenis

Wij menen dat een eerste tekort bij ons daarin te vinden is, dat de reformatie voor velen een bijna uitsluitend intellektuele zaak is geworden, het aanhanger van enkele, zij het ook vaak nog zo orthodoxe, belijdenisuitspraken.

Het is te begrijpen dat zulk een dor en dogmatisch protestantisme het hart niet bevredigen kan, en dat Home dan meer gaat boeien.

De kracht van de reformatie is alleen het vuur van de H. Geest. Wanneer dat vuur uitdooft dan is het begrijpelijk dat onze mensen gaan verlangen naar de mystieke warmte van de oude kathedralen en van de religieus-doorgloeide gregoriaanse gezangen.

Wij kunnen anderen alleen maar boeien, als Christus werkelijk in de gemeente leeft, als het zichtbaar is, dat Hij waarachtig het Hoofd is van zijn lichaam en niet een erevoorzitter in de hemel; als Zijn heerlijkheid onder ons woont en naar buiten straalt.

Wanneer wij dat missen, dan zal Rome de mensen veeleer tot zich trekken en hen bekoren met haar intellektuele, organisatorische en artistieke schoonheid. Is de toon van onze kerkbladen soms niet erg schraal? Klinkt er wel de volle juichtoon in door van de „enige troost in leven er sterven". „Enige troost....!"

Maar in de kerkbladen is alles vaak niet erg zakelijk. Het eenvoudige, kinderlijke blijzijn over onze Heiland, die Zichzelf volkomen voor ons gaf, wordt er zo weinig gehoord.

Zijn wij misschien te veel een professorenkerk geworden. Professoren zijn beste mensen, ze zijn onmisbaar, maar ook zij hebben slechts een dienende funktie. Ook zij moeten, net als Nicodemus, wedergeboren zijn en worden als de kinderen. Zij mogen niet uitsluitend hun stempel op onze kerken drukken. Er moet een goede harmonie zijn tussen lerende en horende kerk.

De reformatie gaat ten gronde door gebrek aan kennis

„Mijn volk gaat ten gronde door gebrek aan kennis", zo klaagt de HERE in Hosea 4:6. War weten velen nog af van de Bijbel? Hoe weinig serieus worden onze belijdenisgeschriften nog genomen? Terwijl de Heidelbergse Katechismus de r.k. mis een „vervloekte afgoderij" noemt, en het aanroepen van de heiligen brandmerkt als een „verloochening met de daad van de enige Heiland Jezus, ofschoon zij met de mond in Hem roemen", terwijl de Nederlandse Geloofsbelijdenis de r.k. kerk duidelijk aanwijst als de „valse kerk", — tonen vele protestanten in onze tijd, dat zij „met de daad" die taal van de belijdenisgeschriften niet meer ernstig nemen of er in de praktijk zelfs helemaal tegenin gaan, ofschoon zij nog „met de mond over die belijdenis roemen".

Wij „verslinden elkaar"

Het Nederlandse protestantisme is versplinterd in allerlei kerken en kerkjes, groepen en kringen.

Op zichzelf is dat echter nog niet het grootste kwaad, maar men bestookt elkaar vanachter de eigen kerkmuren. Men maakt altijd maar weer eikaars bedoelingen verdacht.

Daarom komt men maar moeilijk tot vruchtbare samenwerking. Daarom gaan kapitalen aan tijd en geld verloren.

En dan gaan de woorden van Paulus op: „Indien gij echter elkander bijt en vereet, ziet dan toe dat gij niet door elkander verslonden wordt" (Gal. 5:15).

Laten wij ons verootmoedigen

Wij zien ook in het Oude Testament, hoe het volk des Heren telkens verflauwde in de eerste liefde en de weg van Gods "Woord verliet. Dan keerde Gods grimmigheid zich tegen hen. Maar wanneer zij zich dan verootmoedigden, kwam ook altijd weer de hulp van de barmhartige Here. Leest u maar eens de prachtige psalm 106.

Zo is er ook voor het Nederlandse protestantisme slechts dan een nieuwe toekomst weggelegd, wanneer wij ons waarachtig voor God verootmoedigen. Wanneer wij ons in het stof buigen en onszelf voor God aanklagen: „"Wij hebben gezondigd, evenzeer als onze vaderen, verkeerd gedaan, goddeloos gehandeld" (Ps. 106:6).

Slechts wanneer wij onze hulp alleen van de Here verwachten, die hemel en aarde gemaakt heeft, wanneer wij met een verbrijzeld hart tot Hem naderen, dan zal de Here ook ons genadig zijn:

„Maar, als Hij hun benauwdheid zag,

wanneer Hij hun gejammer hoorde,

dan gedacht Hij te hunnen gunste aan zijn verbond,

en had deernis met zijn grote goedertierenheid". (Ps. 106:44, 45).

Dan zal Hij over ons „uitgieten de Geest der genade en der gebeden", die ons zal brengen tot „de rouwklacht over Hem die wij doorstoken hebben" door onze zonden. (Zach. 12:10-14). Die Geest zal ons dan kracht van omhoog schenken om getuigen te zijn van Jezus Christus.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen